راگ درین؛ راگهای هندی؛ موسیقی هند

افزودن به علاقه‌مندی‌ها

ترجمه از ناشناسی که در آغاز باب یکم از خود به «فقیرالله» یاد می‌کند و می‌گوید: در 1073ق، کتاب کهنه‌ای «مانکتوهل» نام، از روزگار راجه مانستکهـ (بایستی راجه مان سینکهـ باشد) که مرزبان گوالیاری می‌بوده، به دستم آمد و دربارۀ نگارندۀ متن می‌گوید: نایک (معلم) بهنو و نایک بخشو و نایک پاندوی، که از دیار تلنگ جهت غسل کور کهیت آمده بود]ند[، برای راجه کتابی در موسیقی گرد آورده بود، و من آن را ترجمه کرده «راگ درین» (Râg-darīn) نامیدم. در 10 «باب». راجه مان سینکهـ (Man singh) درگذشتۀ نزدیک 924ق، زمیندار کالینجار، به روزگار بهادر شاه گجرات (932-943ق) بوده است.
باب 1. سبب تألیف، 2. در دانستن راگها، 3. در تعیین هر موسم که در آن موسم کدام راک خوانند و حرفهایی که منع کرده‌اند که در اول تصنیف نیاید و تعیین اوقات گرامها، 4. در دانستن سرها و تصانیفی که در نغمه می‌بندند، 5. در دانستن سازها و نایک و نایکه و سکهی، 6. در دانستن عیوب گوینده، 7. در شناختن آوازها و رؤیت حنجره‌ها، 8. در دانستن اوستاد کامل، 9. در دانستن برنده و فایدۀ برنده نمودن، 10. در باب گوینده‌ها و سازنده‌ها که در زمان ما بودند و هستند. در این باب زندگینامۀ موسیقی‌دانهای روزگار خود را آورده است: نخستین آنان شیخ بهاءالدین برناوه‌ای که در سال دوم پادشاهی شاهجهان (1037- 1068ق) درگذشته... و از آن میان «میرعماد» ]1024ق[ از سادات که پدرش از «ولایت» (ایران) آمده، که تا حال در قید حیات است. از این باب زندگینامۀ مترجم و سفرهایش به دست می‌آید. از سویی در اینجا از سالهای 1076-1082ق بگونۀ سال نگارش یاد می‌شود و سروده‌هایی از عبدالرحمان جامی و عطار نیشابوری، و از خود می‌آورد و می‌گوید: «در کشمیر اصلاً نغمۀ هندی نیست، جز فارسی» (گ 30 پ)، و نیز از نغمات فارسی که با هندی موافق است نام می‌برد.
آغاز:   حمد و سپاس بی‌قیاس مرآفریدگاری را سزد که از حمد و سپاس بیرون است... این زبانها زبان قال من است ـ بی‌زبانی زبان حال من است.
انجام:   
ای سوختـه ضبط ایـن نفس کن
بس کن ز حدیث عشق، بس کن
 

خرید فایل اسکن