فریدون مشیری در ۱۳۰۵ش در تهران در خانواده‌ای فرهنگی متولد شد. پدر مادرش، مرحوم میرزا جوادخان مؤتمن‌الممالک، از شعرای بزرگ دورۀ ناصری بوده است و پدر و مادر مشیری نیز هر دو اهل شعر و ادب و مطالعه بوده‌اند. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در دارالفنون و دبیرستان ادیب به آموزشگاه فنی وزارت پست و تلگراف و تلفن که بعدها دانشکدۀ مخابرات شد، رفت و پس از گذراندن دوره‌های آن آموزشگاه به استخدام وزارت پست و تلگراف درآمد.

او از کودکی علاقۀ زیادی به شعر داشت و اشعار بسیاری از حافظ، فردوسی، سعدی و ... را به خاطر سپرده بود و از دوران دبیرستان و سالهای اول دانشگاه، دفتری از غزلیات و مثنویات خود ترتیب داده بود. از همان زمان به مطبوعات روی آورد و در روزنامه‌ها و مجلات کارهایی از قبیل خبرنگاری و نویسندگی را به عهده گرفت. فعالیت مطبوعاتی خود را در ۱۳۲۸ش با خبرنگاری روزنامۀ شاهد جبهه ملی و در ۱۳۳۳ش با مجلۀ روشنفکر آغاز کرد. در ۱۳۳۴ش نخستین اثر خود را به نام تشنۀ طوفان که مایۀ شهرت اجتماعی او شد، منتشر کرد. در ۱۳۳۵ش کتاب گناه دریا و در ۱۳۳۶ش چاپ دوم تشنۀ طوفان به همراه افزوده‌هایی به نام نایافته را انتشار داد. در ۱۳۳۹ش شعر کوچه را منتشر ساخت که معروف‌ترین اثر وی است. همکاری با مجلۀ سخن را از ۱۳۴۰ش آغاز کرد و کتاب ابر را هم در همین سال منتشر ساخت. در ۱۳۴۱ش به عضویت شورای نویسندگان درآمد.

در ۱۳۴۴ش به دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران راه یافت که بعد از دو سه سال به دلیل مشکلات کاری ادامه نداد و نیمه‌کاره رها کرد. در فاصلۀ سالهای ۱۳۴۵ تا ۱۳۴۹ش به ترتیب کتابهای یکسو نگریستن، چاپ دوم کتاب ابر با افزوده‌هایی به نام ابر و کوچه؛ بهار را باور کن؛ پرواز با خورشید و برگزیدۀ اشعار را منتشر ساخت. در ۱۳۵۰ش مدیرکل روابط عمومی شرکت مخابرات شد و با شورای موسیقی رادیو ایران، واحد تولید، همکاری کرد. در ۱۳۵۴ش مشاور مطبوعاتی مدیرعامل شرکت مخابرات شد. در ۱۳۵۶ش کتاب از خاموشی را چاپ کرد. در همان سال به هندوستان سفر کرد و برای استادان زبان فارسی در هند سخنرانی کرد. فریدون مشیری در ۱۳۵۷ش بازنشسته شد. در فاصلۀ سالهای ۱۳۶۴ تا ۱۳۷۹ش از وی کتابهای گزینه اشعار؛ مروارید مهر؛ آه باران؛ از دیار آشتی؛ با پنج سخن‌سرا؛ لحظه‌ها و احساس؛ یک آسمان پرنده؛ دلاویزترین؛ زیبای جاودانه؛ آواز آن پرنده غمگین؛ چاپ هفدهم پرواز با خورشید؛ شکفتن‌ها و رستن‌ها و تا صبح تابناک اهورایی منتشر شد. وی در ۱۳۷۶ش در چهار شهر آلمان و ۲۳ ایالت آمریکا به دعوت دانشگاهها و مؤسسات فرهنگی جلسات شعرخوانی داشت.

فریدون مشیری پس از سالها بیماری در ۳ آبان‌ماه ۱۳۷۹ در ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.

مجموعه شعرهای چاپ‌نشدۀ وی به نامهای از دریچۀ ماه و نوایی هم‌آهنگ باران، همچنین برگزیده‌های دیگری به نامهای با پنج سخن‌سرا و ایران؛ تا آوای بیداری؛ خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز (دوزبانه، انتشارات سخن)؛ مهر می‌ورزیم پس هستیم (دوزبانه، انتشارات خانۀ هنرمندان) و با تمام اشکهایم (دوزبانه، انتشارات زبانکده) در سالهای بعد از درگذشت شاعر به چاپ رسیده است. دیوان اشعار وی نیز به نام بازتاب نفس صبحدمان در ۱۳۸۰ش چاپ شده است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کتابخانۀ فریدون مشیری در ۱۳۹۵ش از سوی فرزندان ایشان، بهار و بابک مشیری، به مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی اهدا شد. این کتابخانۀ ارزشمند دارای ۳۸۰۴ جلد کتاب و دوره‌های ۲۴۸ عنوان مجله است که استاد صفحات ادبی بسیاری از آن مجلات را به عهده داشته است. برخی یادداشتهای خصوصی وی نیز در این مجموعه دیده می‌شود. کتابخانۀ‌ استاد فریدون مشیری به نام ایشان و به صورت مستقل نگهداری می‌شود.