دکتر سید جعفر سجادی در اسفندماه ۱۳۰۳ در یکی از روستاهای اصفهان به دنیا آمد. دروس مقدماتی را در زادگاه خود گذراند و سپس برای تکمیل تحصیلات به اصفهان رفت. در این شهر نزد عالمان بزرگ، فقه و اصول، منطق، کلام و فلسفه آموخت. در ۱۳۲۲ش برای تبلیغ و تدریس به کرمانشاه مهاجرت کرد. در این شهر با آیت‌الله سید ابوالقاسم کاشانی آشنا شد، سپس برای تکمیل دروس به اصفهان و آنگاه به تهران آمد و در مدرسۀ مروی سکونت گزید. او در تهران در دروس فقه و اصول میرزا باقر آشتیانی و حاج شیخ محمدتقی آملی و سید ابوالقاسم کاشانی حاضر می‌شد و در ۲۵ سالگی از آیت‌‌الله کاشانی، آیت‌الله آملی و میرزا باقر کمره‌ای اجازۀ اجتهاد دریافت کرد. او از شاگردان ممتاز و مخصوص مرحوم آیت‌الله شیخ محمدتقی آملی بود.

سپس با تأیید آیت‌الله کاشانی به دانشکدۀ معقول و منقول رفت و از ۱۳۳۰ش با استخدام در وزارت فرهنگ وقت به کار دبیری در اورمیه، کرمانشاه و تهران پرداخت و همزمان به تحصیل در دورۀ دکتری علوم معقول ادامه داد و توانست در ۱۳۴۱ش از رسالۀ خود دفاع کند. از ۱۳۳۸ش به دعوت مرحوم دکتر سیاسی، ریاست وقت دانشگاه تهران، به کار تدریس در دانشگاه مشغول شد و با مؤسسۀ لغتنامۀ دهخدا نیز همکاری می‌کرد. از ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۸ش، هنگام بازنشستگی، مدیریت گروه زبان و ادبیات عرب را در دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران بر عهده داشت.

او در فرهنگستان زبان فارسی (پیش از انقلاب)، انجمن حکمت و فلسفۀ ایران، بنیاد دانشنامۀ جهان اسلام و مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی عضویت داشت و سالها در این مراکز به کار تحقیق و پژوهش ‌پرداخت.

از آثار وی فرهنگ علوم عقلی؛ فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفی؛ فرهنگ معارف اسلامی و فرهنگ اصطلاحات و تعابیر عرفانی از جمله مآخذ و منابع مهم در زمینه‌های مذکور است.

دیگر آثار ایشان در تصحیح و ترجمۀ متون کهن فلسفی و کلامی، مانند ترجمۀ حکمة‌الاشراق شهاب‌الدین سهروردی و ترجمۀ آراء أهل‌ المدینة الفاضلة و السیاسات المدنیة از نمونه‌های درخشان ترجمۀ متون کهن عقلی به فارسی است.

او سی و چهار مقاله برای مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی تألیف کرده است. از جمله مقاله‌های وی می‌توان به «ابلیس ـ در علم کلام»، «بداء» و «اثیر» اشاره کرد.

سید جعفر سجادی در ۱۳۹۲ش دیده از جهان فروبست. آیین تشییع پیکر وی با حضور شمار زیادی از اساتید و شخصیتهای حوزوی و دانشگاهی در مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی برگزار شد و به بهشت زهرا انتقال و در قطعۀ نام‌آوران به خاک سپرده شد.