گفتگو

نظریه «گفت‌وگوی تمدن‌ها» نخستین‌بار در سپتامبر ١٩٩٨ از سوی رییس دولت اصلاحات و در ابعادی جهانی مطرح شد. وی نظریه خود را در مقابل نظریه «برخورد تمدن»های هانتینگتون مطرح ساخت كه معتقد است پس از پایان جنگ سرد، فرهنگ‌ها و هویت‌های مذهبی منشأ درگیری‌های جهانی خواهند بود. احمد نقیب‌زاده، پژوهشگر حوزه سیاسی و استاد دانشگاه تهران می‌گوید پس از طرح نظریه «گفت‌وگوی تمدن‌ها» در بین اهل خرد در تمام جهان، گفته پسندیده‌ای آمد و در نتیجه در خیلی از كشورها سازمانی به این نام گشوده شد. در ایران نیز مركز بین‌المللی گفت‌وگوی تمدن‌ها به وجود آمد.

دکترمحمدعلی اسلامی‌ندوشن در جلد سوم کتاب «روزها» (ص‌١٤٩) می‌نویسد: «ذکاء شش ماهی پیش از من به پاریس آمده بود. گذشته از آن، در خودِ تهران هم یک فرانسه‌دان قابل بود و از این بابت می‌شد به او تکیه کرد...». صحبت از دکتر سیروس ذکاء است؛ یکی از مترجمان قدیمی ایران که به‌همراه عده‌ای دیگر از دوستان و همکارانش، ملقب به نسل طلایی ترجمه ایران شده‌اند؛ نوشته دکتر ندوشن هم مربوط به سال ١٩٥٠ است که ذکاء شش سال پس از آن را برای تحصیل در فرانسه گذراند و در آن مدت، دانش زبان فرانسه‌اش را بیش از پیش ارتقا داد. سیروس ذکاء که مثل برخی دیگر از نویسندگان و مترجمان هم‌طراز خود، کارش را با مجله «سخن»، به سردبیری دکتر خانلری آغاز کرد، به‌گواه آثارش و نیز گفته‌های برخی مترجمان بزرگِ هم‌نسل خود نظیر مترجم بزرگ، مرحوم رضا سیدحسینی، از متبحرترین زبان‌دانان فرانسه و تواناترین مترجمان ایرانی بوده است. از نشانه‌های آن همین بس که از ابتدا به‌سراغ ترجمه آثار آندره مالرو رفت؛ نویسنده‌ای که از نظر خود فرانسوی‌زبانان، آثارش از نظر دشواری و پیچیدگی متن، جزء مشکل‌ترین و سخت‌خوان‌ترین آثار ادبیات معاصر فرانسه است و کمتر مترجمی جرئت نزدیک‌شدن به آنها را دارد.

سازمان ملل متحد، 21 سپتامبر برابر با 30 شهریور را «روز جهانی صلح» نامگذاری کرده‌ است. برقراری صلح در عرصه بین‌الملل و نفی هر گونه خشونت، همواره یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های بشر ‌بوده ‌است و سطحی از این دغدغه نیز کمابیش در ادبیات سیاسی ما به چشم می‌خورد. شاید نخستین‌بار در دوره اصلاحات و با طرح «گفت‌وگوی تمدن‌ها» بود که به مفهوم صلح به شکلی نهادمند و رسمی پرداخته ‌شد و نظریه «جهان عاری از خشونت» دکتر روحانی مجدداً توجه به صلح را در مشی سیاسی فرهنگی ما برجسته کرد.

در جهان امروز نمی توان رسانه ها را نادیده گرفت حتی اگر رسانه ای با هدفی خاص انتشار یابد. اما در این میان رسانه هایی هستند که نوع ارتباط آنها با مخاطبان و جامعه ارتباطی تعریف شده و بر اساس مصادیق اطلاع رسانی حرکت می کند. در گفت و گوی ذیل که با دکتر جلایی پور صورت گرفته سعی شده تا ضمن بررسی موضوع فوق جایگاه روزنامه اطلاعات به دلیل انتشار نود ساله اش در جریانات و کنشهای سیاسی و اجتماعی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. اگرچه دکتر جلایی پور معتقد است که "روزنامه اطلاعات در فضای میانه حرکت می کند و چرخش عجیب و غریب ندارد".

گاه بسیاری از زندانیان به رسانه ها خاطره انگیز و بعضا دارای تجربه است. به خصوص زندانیانی که از هرگونه اتفاق و خبر به دور هستند و حتی بسیاری از اخبار روزمره و عادی را هم نمی توانند دریافت کنند. اما روزنامه اطلاعات طی نود سال انتشار توانسته در زندان هم حضور داشته باشد و بسیاری از زندانیان چه قبل از انقلاب 57 و چه بعد از آن از اخبار و اتفاقات روزمره دور نبودند. کاظم بجنوردی یکی از چهره هایی است که طی سالهای قبل از انقلاب در زندان بود و بسیاری از اخبار را از طریق اطلاعات دریافت می کرد. در این گفت و گو، وی ضمن ارائه خاطراتی درمورد حضور اطلاعات در زندان به نوع نگاه زندانیان به روزنامه اطلاعات و جایگاه آن پرداخته است.

مرجان توحیدی: بخش اول مصاحبه با هادی غفاری روز شنبه منتشر شد. او در این بخش به س‍ؤالاتی در زندگی‌اش در دهه ٦٠ و اوایل دهه ٧٠ اشاره کرد. ادامه گفت‌وگو با هادی غفاری را درباره علل به‌حاشیه‌رفتنش بعد از سال ٧٦ پی گرفتم. او معتقد است که به حاشیه رانده شده و این عزلت ناخواسته بوده است. از طرف دیگر او برای اولین‌بار در این بخش از گفت‌وگو از اینکه در خریدهای تسلیحاتی زمان جنگ حضور داشته سخن می‌گوید، از سفرش به کره‌شمالی، لیبی و سوریه با دستور رئیس‌جمهوری وقت. او می‌گوید برای قذافی شعار می‌دادیم و او سلاح می‌داد. بخش پایانی این گفت‌وگو در پی می‌آید:

وارد مؤسسه می‌شوم. از پله‌ها بالا می‌روم و در راهروی نسبتا طولانی، اتاق‌ها را دنبال می‌کنم و مقابل یکی از آنها متوقف می‌شوم. درِ اتاق باز است. پشت میز به دیوار تکیه داده و در گوشی موبایل خود غرق شده است. اتاقی نسبتا بزرگ که همه‌چیزش بوی گذشته و کهنگی می‌دهد.بعد از سلام و مکثی کوتاه، گفت‌وگوی طولانی خود را با هادی غفاری آغاز می‌کنم؛ روحانی مبارز انقلابی که به واسطه عکس‌هایش با اسلحه در روز قیام خیابانی ٣٠ تیر سال ٦٠، بیشتر شهره است. نماینده سه‌دوره مجلس و رئیس مؤسسه الهادی. بعد از فوت امام(ره) تقریبا خبری از غفاری نیست. او در این سال‌ها فقط به عنوان رئیس مؤسسه الهادی شناخته می‌‌شد

مینومیرزایی: وقف راهی برای استمرار کار نیک و کمک به همنوع است که روح دیگرخواهی و تلاش برای حل مشکلات جمعی در آن متجلی شده و آنان که با نیت خیر، بخشی از دارایی خود را برای رفع نیاز دیگران اختصاص می‌دهند، در پی ساختن دنیایی زیباترند. علاوه بر سازمان اوقاف و امور خیریه، جمعیت هلال‌احمر نیز در امور مربوط به وقف، فعالیت دارد. برای این‌که راجع به این اقدامات، بیشتر بدانیم، با آقای محمد مغیث‌الدین کاشانی، مدیرکل املاک و موقوفات جمعیت هلال‌احمر گفت و گو کردیم. مصاحبه زیر، هلال‌احمر را به‌عنوان یکی از سازمان‌های مهم پذیرنده وقف معرفی می‌کند.

در شرایط كنونی جامعه، توسعه کمی و کیفی موسسات خیریه به امری ضروری مبدل شده است. چرا كه نه‌تنها دولت‌ها به تنهایی نمی‌توانند پاسخگوی نیازهای فزاینده کشور باشند، بلكه موسسات خیریه در این بین به مثابه بازویی توانا برای دولت، یار غمخواری برای اقشار آسیب‌پذیر به حساب می‌آیند. این در حالی است كه تحولات اقتصادی و اجتماعی در عرصه‌های مختلف، امور خیرخواهی و نیکوکاری را هم تحت‌تأثیر قرار داده و جهان به سرعت به سمت تخصصی‌شدن پیش می‌رود. موسسات خیریه‌ای که با وجود محدودیت منابع و امکانات، اهداف و وظایف اجتماعی متعددی را می‌پذیرند و قصد خدمت‌رسانی دارند، چندان موفق نخواهند بود، بنابراین باید مسئولان به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی و سازماندهی کنند تا هر موسسه خیریه در یکی دو زمینه و موضوع معین وارد عرصه خدمت‌رسانی شود. عدم وجود بانک اطلاعات منسجم و فراگیر، از چالش‌های مهم کشور در موضوع موسسات خیریه و خدمت‌رسانی آنان است. در شرایط كنونی اطلاعات صحیح و قابل اعتمادی که بتواند مبنای برنامه‌ریزی قرار گیرد وجود ندارد، به همین دلیل نمی‌توان با اطمینان کافی به آمار عملکردها و خدمت‌رسانی‌ها توجه کرد و آنها را مبنای تصمیم‌گیری قرار داد. بسیاری از كارشناسان معتقدند نگاه دستگاه‌های دولتی در مواجهه با موسسات خیریه نباید یک نگاه از بالا به پایین و کارفرمایی و فرماندهی باشد. در عین‌حال همان افراد، خدمت‌رسانی را یک امر تخصصی می‌دانند.

هر وقت كه درباره خصوصیت ایرانی‌ها حرف زده می‌شود، از شعر و روحیه شاعرانه هم سخن به میان می‌آید. این مساله هم به روحیه شاعرانه ما برمی‌گردد و هم تعداد زیاد شاعران شناخته‌شده و ناشناس ما؛ شاعرانی كه میراث مكتوب گرانسنگی را از قرن‌ها پیش برای ما به یادگار گذاشته‌اند.