اخبار و گزارش

اریخ معاصر ایران سرشار از اتفاقاتی است که می‌توان درباره آنان پژوهش‌های گسترده‌ای انجام داد و نکات فراوانی مطرح کرد. اما آنچه باعث به وجود آمدن این اتفاقات می‌شود بی‌شک انسان‌های دخیل در این حوادث هستند. تاریخ معاصر ایران همان اندازه که از اتفاقات بزرگ و کوچک لبریز است، از آدم‌های تاثیرگذار نیز خالی نبوده است. از قضا مورخان نیز به چهره‌های معروف بسیار پرداخته‌اند. در این میان اما آدم‌های تاثیرگذاری بر روند تاریخ ایران بوده‌اند که چندان به آنان پرداخته نشده است.

می‌گویند دنیای امروز دنیای اطلاعات است، اما دنیایی که دیگر کاری از دست اسناد و منابع مکتوب برنمی‌آید؛ البته نه که کاری از دست اسناد و مدارک برنمی‌آید، بلکه منظور این است که آنچه در ذهن و ضمیر افراد است بسیار زودتر از آنچه بدان می‌اندیشیم، خودنمایی می‌کند، پس شایسته است تا دیر نشده آنچه را دیده و تجربه کرده‌ایم با دوستان و بلکه علاقه‌مندان دانستنش، در میان بگذاریم. این مقدمه را گفتم که تأکید کنم انتقال دیده‌ها و تجربه‌کرده‌های افراد چقدر اهمیت دارد. گاهی این اهمیت مربوط به نفس «تجربه» است، یعنی همان که انسان‌ها در درازنای تاریخ برای رشد و بالندگی از آن بهره برده و می‌برند، هرچند که اندک بوده باشد؛ گاهی نیز این اهمیت مربوط به «موضوع تجربه» است، یعنی آنچه دیده، لمس کرده و در نهایت تجربه‌اش کرده است و این موضوع آنگاه اهمیت بیشتر می‌یابد که جهات مختلف موضوع تجربه نیز حائز اهمیت باشد. شاید بهتر باشد ساده‌تر منظورم را بیان کنم.

بررسی، تفسیر و نقد هر پدیده نه‌فقط نیازمند تفکر زاینده و پشتوانه تئوریک است، بلکه منوط به شناخت و تعریف دقیق ماهیت و زمینه اثر است. صرفا شباهت اثر به اثری دیگر یا آنچه امروز کپی‌برداری می‌دانیم، نمی‌تواند به‌تنهایی و در هر موردی معیار و مبنای قضاوت و ارزش‌گذاری باشد. معماری یعنی آفرینش فضایی در زمینه‌ای خاص که باید پاسخ‌گوی زیستی/روانی و ادراکی مخاطب انسانی خود در بازه‌ای از زمان باشد. چنانچه معماری را زبان معمار بدانیم، هدف منطقی آن گفت‌وگو با مخاطب انسانی و فرم اثر واژگانی است که محتوای این گفت‌وگو را انتقال می‌دهد.

صفحه اول روزنامه های امروز شنبه 29 آبان

کریم مجتهدی، استاد فلسفه دانشگاه تهران در آیین بزرگداشت پرفسور هانری کربن گفت: کربن، خواه آرا و افکار وی را بپسندیم یا نه، چهره درخشانی در قرن بیستم میلادی است که نه فقط دعوت به تامل و تفکر می‌کند، بلکه خواننده آثار خود را وامی‌دارد تا اعتبار افکار رایج و روزمره، حتی فلسفه‌های شناخته شده و احتمالا درخور توجه در روزنامه‌ها و کافه‌ها را زیر سوال ببرد.

سید عباس صالحی، معاون فرهنگی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: نسبت دانشگاه با کتاب باید قوی‌تر شود و فرصت‌سازی برای تولید اثر کیفی خوب در این زمینه بسیار مهم است. ده‌ها هزار استاد دانشگاه فرصت‌سازی مناسبی برای تالیف کتاب خوب دارند و جامعه علمی کشور در معرفی کتاب‌های خوب دریغ نکنند.

نخستین سال‌های سده چهاردهم خورشیدی، به ویژه دو دهه نخست را می‌توان روزگار دگرگونی‌های جدید اجتماعی در ایران در نظر گرفت. ورود پدیده‌های تازه به جامعه ایران، از کافه و رستوران گرفته تا مهمان‌خانه، سینما و اتومبیل و نیز تغییر چهره پایتخت به عنوان مرکز این دگرگونی‌ها، جامعه ایران را در آغاز مرحله‌ای تازه از زیست خود جای داده بود. خیابان‌ها و گذرهای خاکی شهر آسفالت شدند، اتومبیل به شکل‌های گوناگون شخصی و همگانی در این خیابان‌ها به راه افتادند، آب لوله‌کشی به خانه‌ها راه یافت و بسیاری دگرگونی‌های دیگر که تصویری تازه از ایران ارایه می‌کرد.

مراسم رونمایی بزرگ‌ترین مصحف خطی جهان، قرآن بایسنغری در کتابخانه و موزه ملی ملک برگزار شد.

بسیاری از پژوهشگران و تاریخ‌نگاران، ایرانیان در تاریخ، انفرادی‌الطبع توصیف کرده‌اند؛ یعنی کسانی که بیش از گرایش به جمع، در رفتارهای خود بیشتر خوی فردی داشته‌اند. آنان برای اثبات این سخن، از وضعیت معیشت و اقلیم این سرزمین در هزاره‌های گذشته گواهی می‌گیرند و آن را در پیدایش خوی مورد نظرشان بسیاری موثر می‌دانند.

بیشتر غیر ایرانیانی كه در دوره‌های گوناگون تاریخی از نزديك به ايرانيان برخورده‌اند، آن‌ها را كاملا متفاوت از تصويري مي‌دانند كه پیشتر در ذهن خود داشته‌اند. آن‌ها بیشتر درباره مردم ايران اظهاراتي نيكو دارند. فرانسيس فوربز- ليث يكي از اين افراد است. او در خاطرات خود درباره مردم ايران به تفصيل سخن رانده است. فرانسيس فوربز- ليث، نويسنده كتاب «كيش و مات» يك سرگرد ارتش انگليس است كه در سال ١٩١٩ میلادی برابر با ١٢٩٨ خورشیدی به هنگام ماموريت در ايران، به استخدام يكي از فئودال‌هاي معروف زمانه موسوم به سرداراكرم درآمد. او به همين مناسبت از خدمت در ارتش انگليس استعفا داد، تا مباشرت و سرپرستي املاك وسيع سردار اكرم را در اطراف همدان برعهده گيرد.