مقاله

به تکیه [دولت] رفتیم. مسیحی‌ها هم می‌توانند با لباس سیاه و کلاه ملی ایران در مراسم تعزیه حضور به‌هم رسانند، شرایطی که به جاآوردن آن هیچ مشکل نیست و این امر سعه صدر و آزاداندیشی ایرانی‌ها را می‌رساند. تکیه با چادر بزرگی که چهار طاق، آن را نگه می‌داشت، پوشانده شده بود و با چلچراغ‌ها و جارهایی که تقریباً در همه جا گذشته بودند، روشن می‌شد. این محوطه مدور پهناور با انواع پوششهای دیواری، پارچه‌های گرانبها و تاج گلهای زیبا به طرز بسیار باشکوه تزیین شده بود. محوطه داخل آن به قدری وسیع بود که زنانی را که پشت میله‌های سبز رنگ لژهای فوقانی جا داشتند، به زحمت می‌شد تشخیص داد. لژهای طبقه همکف مملو از افسران و کارمندان عالیرتبه‌ای که همه لباس قدیمی پوشیده بودند و یا شخصیت‌های روحانی با عمامه‌های سفید یا سبز بود. در یکی از لژها مجتهد تهران، سرتا پا با ردای سفید و کمی دورتر از آن، امام جمعه با اعوان و انصار خود نشسته بودند.

مؤلف [کتاب تاریخ و فرهنگ ایران در دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی] درباره اینکه چگونه فرهنگ وسیع و درخشان عصر ساسانی در زیر پرده ابهام و فراموشی پنهان مانده، تا آنجا که آن دوره را دوره گسستگی و بی‌خبری نامیده‌اند، به عوامل متعددی اشاره کرده و مهمترین و مؤثرترین آنها را عامل «تعریب» و «وِلا» شمرده است. در آنجا ضمن برشمردن انواع تعریب، که نوع «تعریب لغات» را خوب می‌شناسیم، تعریب اشخاص را که یک پدیده جاهلی بوده و در صحرا و در میان قبایل عرب کاربرد داشته، روشن می‌کند و از جمله می‌گوید: «یکی از این گونه‌ها، تعریب اشخاص است.

(در بخش های پیشین، تا آنجا گفته شد که برخی رفتارهای ساده در اجرای تعزیه، نشان دهنده ی مفاهیم ثانویه ی دیگری هستند و به عبارتی رفتارها و ابزار، در طول تاریخ به شکل نمادین و با تکیه بر ارزش گذاری های متفاوت، در تعزیه تعریف شده اند. م.) «شبیه» یا «شبیه گردانی» یا «تعزیه» (ص. 84 ـ 89) .... رفتارهای آئینی و نمادین را در تئاتر هندی «رِسلیلا» (Reslila) نیز می‌توانیم ببینیم؛ که مثلا در آن یک پارچه‌ی عریض سفید، تجسم رود جمنا (Djoumna) است. در تئاتر ایرانی، بر اساس نقشی که بازیگر دارد، وقتی کشته می‌شود پس از اجرای نقش خود در این صحنه، به راحتی از جای خود برخاسته و صحنه را ترک می‌کند.

جعبه پاندورا امید نیروی محرک بشر و معطوف به آینده‌ای بهتر و نو است. امید اگرچه در واقعیتِ امر حاضر قرار می‌گیرد اما از آنجایی که مشتاق امر آتی است با اکنون بالفعل در تقابل قرار می‌گیرد و چونان نیروی نفی در درون آن عمل می‌کند. آدمی در اکنون موضوع محرومیت، پریشانی و درد است، امید آرزو برای تعالی از این اکنون به آینده‌ای است که متفاوت، نو و هماره بهتر است.

فرهنگ برخورد اولیه‌ی فکری و سیاست‌گذاری ایرانیان با عصر اطلاعات و فرهنگ پست‌مدرن این ست که در جهان زیستی ساده و بدون تکنیک زیست می­‌کنند. فرهنگ ایرانیان در قرن بیست‌ویکم به شدت ساده‌انگارانه، آرمانی و دارای کمترین ارتباط با واقعیت می­باشد که نشانه‌های بحران آن در نظام آموزش و پرورش، زبان، مناسبات خانوادگی و اجتماعی و فرهنگ سیاسی به‌زودی قابل مشاهده خواهد بود.

دانشنامه امام حسین (ع) به دلیل دارا‌بودن برخی خصایص و ویژگی‌‌ها در میان کتاب‌هایی که در طول تاریخ درباره این موضوع نوشته شده، از معتبرترین کتاب‌های حال حاضر در حوزه عاشورا‌پژوهی و زندگی امام حسین (ع) است.

در تدوین این دانشنامه با استفاده از متون کهنی که از شیعه و سنی درباره امام حسین (ع) وجود داشته، کار بزرگی انجام شده است. کتاب‌های مهمی مثل تاریخ طبری، ارشاد شیخ مفید، الفتوج ابن‌ اثم، تاریخ دمشق، طبقات الکبری، مقاتل الطالبیین و... در کنار کتاب‌های جامعی مثل بحارالانوار در تدوین این دانشنامه کاویده شده و به تفصیل مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین به کمک نرم‌افزارهای موجود، متون تهیه شده و در پایان نیز به تایید آیت‌الله ری‌شهری رسیده است.

اگر انسان عمیقاً باور پیدا کند که «از پی هر فعل چیزی می‌زاید»، بدیهی است که برای اعمال خود حسابی جداگانه باز می‌کند و چون می‌داند که هر عملی اثری حقیقی و فوری در زندگی او دارد، می‌کوشد تا عملی نابجا و نسنجیده انجام ندهد. قانون مهم «دنیا مزرعة آخرت است»، با توجه به نگاهی که مولوی به رابطة دنیا و آخرت دارد، بدین معناست که در همین دنیا هم ما محصولاتی را که کاشته‌ایم، برداشت می‌کنیم؛ چراکه قیامت باطن دنیاست و ما هم اکنون هم در متن آخرت به سر می‌بریم:

مفاخر، تقویت کننده هویت هستند. هر قدر که افراد یک ملت و بویژه جوانان که در تکاپوی هویت طلبی و هویت‌جویی هستند، مفاخر خود را بشناسند، بیشتر با ریشه‌های تاریخی خود پیوند یافته و به آرامش روانی حاصل از این احساس دست می‌یابند. بدین جهت نیز مفاخر و قهرمانان یک ملت، جزو سرمایه هایی هستند که باید در طول تاریخ مانند یک گنجینه حفظ شده و به دست نسل‌های بعدی سپرده شوند.

نزدیک به یک‌قرن پس‌از ورود آموزش‌عالی به ایران و هشتادسال پس‌از تأسیس دانشگاه تهران به‌مثابة دانشگاه مادر، کشور ما با برخورداری از حدود پنج‌میلیون جمعیت دانشگاهی مشغول‌به‌تحصیل و میلیون‌ها دانش‌آموخته یکی از بزرگ‌ترین نسبت‌های دانشجویان و دانش‌آموختگان را در سطح عالی به نسبت کل جمعیت جهان و درمقایسه‌با کشورهایي با جمعیت شبیه به خود دارد. ا