مقاله

دو چیز را عامل اصلی شکوفایی تمدن بشری دانسته اند؛ آب و اعتدال هوا. از این دو که بگذریم، می توان از کوهستان هم مانند عاملی یاری دهنده یاد کرد.

تیپو سلطان که نام واقعی او سلطان فاتح علی خان شهاب بهادر می باشد در سال 1750 میلادی در منطقه میسور در جنوب هند و در شهر سرینگا پتم چشم به جهان گشود.

ایدۀ «شیوه‌های زندگی»۱ یکی از مفاهیم فوق‌العاده مهم در فلسفۀ ویتگنشتاین متأخر است. شیوه‌های زندگی را بیشتر می‌توان انگاره‌ای انسان‌شناختی و نه انگاره‌ای سیاسی به شمار آورد

آقایِ دکتر حَسَنِ أَنوَری، اُستادِ بنامِ أَدَبیّاتِ فارسی و عُضوِ پیوستۀ فَرهَنگستان، در زندگینامۀ خودنوشتشان که در جَشن۟‌نامۀ مُشارٌإِلَیه به چاپ رَسیده است، در ضِمنِ بازگُفتِ حال‌وهَوایِ دانشگاهها در سالِ 1358 هـ.ش.، نوشته‌اند:

در کتاب دلائل الامامة منسوب به ابن رستم طبري تعدادی روایت به نقل از هارون بن موسی التلعکبري ديده می شود در موضوع قائميت و علائم ظهور و ملاحم و رجعت که تلعکبري، بنا به این گزارش ها، آنها را از شخصی به نام ابو علي الحسن بن محمد النهاوندي نقل کرده است.

موضوع گستردۀ پایانی برای فلسفۀ علم اجتماع، مسئلۀ وجود و دسترسی به قوانین کلی است که چنین فرض می‌شود که حاکم بر روندهای اجتماعی و پیامدهای آن است. آیا دنیای اجتماعی تحت حاکمیت قانون است؟

نگاهی به یک متن عرفانی بازمانده از نیمه نخست قرن ششم هجری مقدّمه:پس از مبحث «وجود» که از مهم‌ترین مباحث عرفانی در خانقاه‌ها به شمار می‌رود، یعنی تأکید بر «وجود مطلق» و اشاره به مظاهر کثرت و همچنین اشاره به موضوع «وحدت وجود» در آرای صوفیانه؛ مبحث مهم دیگر در اندیشه‌های عارفان، موضوع «اسماء‌ الله» است که خود از استدراکات و ادراکات والای اثباتِ حضرت باری است که بیشتر آنها از قرآن کریم سرچشمه گرفته‌اند

حکمت نه فلسفه است نه اخلاق. این را می‌دانیم، اما از پاسخ این پرسش که حقیقت حکمت چیست، به دلیل استعمال آن در معانی مختلف به طور دقیق آگاه نیستیم. وقتی از میراث حکمی امامان یا اولیای الهی سخن می‌گوییم، مراد از حکمت چیست؟ وقتی فردوسی را حکیم می‌شمردیم، اشاره به کدام وجه شعری او داریم؟

دستاوردهای فراوان از آثار و تحقیقات خاورشناسان در زمینه های گوناگونِ علمی، فرهنگی، ادبی و هنری در ارتباط با ایران، گویای این واقعیت است که کشور ایران از گذشته های دور تا سده های اخیر همواره مهد فرهنگ و تمدن و یکی از چند تمدن محدود جهان باستان بوده است.

محمد بن جریرطبری، مورخ و مفسر بزرگ ایرانی در قرن سوم هجری قمری است. طبری در نگارش آثار خود شیوه و روش خاصی را دنبال می کند؛ از جمله آنکه همچون بیشتر مورخان و مفسران، در اخبار مربوط به انبیا و اقوام پیشین و بویژه آنچه در قرآن ذکری از آن رفته است، به روایات منقول از یهود و نصاری؛ « اسرائیلیات» استناد می کند که گاه به ایجاد نقاط ضعفی در آثار او منجر شده است.