مقاله

حکایت وصل شمال ارس به جنوب آن نه قصه دهه ها و سده ها و هزاره ها که قصه روزگاران است .از وقتی که تاریخ به یاد دارد آن سوی رود همیشه تابع این سوی رود بوده است و بنابراین قصه وصل و مهر روزگاران به این سادگی ها از دل بیرون نخواهد شد .

روش‏شناسی یک علم ابزاری است که به اعتبار شرایط امکان آن، از دو جهت محدودیت دارد: 1. نسبت با نوع معرفت‏شناسی؛ 2. نسبت با ماهیت موضوع. بنابراین، می‌توان گفت که معرفت‌شناسی‌ها، جهان‌بینی‌ها و، به طور کلی، نظام دانایی در هر تمدنی، مبنای روش اندیشه و زندگی یک قوم به‌طور عام، و زندگی سیاسی آنان به‌طور خاص، را تشکیل می‌دهند.

یکی از‌‌این شخصیت‌های غریب، که حضورش در عرفان و ادبیات عرفانی ما با‌ هاله‌‌ای از قداست و غرابت همراه است، شمس تبریزی است. اغلب بازگویی خصایص شمس‌الدین تبریزی با نوعی نگرش الهی و قدسی همراه است؛ و البته‌‌این مولاناست که بیش از هر کسی در آثارش، خصوصاً در دیوان کبیر، شمس را در جایگاهی چنان رفیع و قدسی نشانده، و چنان تمجیدها و توصیف‌های بی نظیری از او کرده است که در ادبیات عرفانی ما نمونه‌‌ای برای آن کمتر می توان متصوّر شد.

استاد سیدعلی آل‌داود، در نزد همه بزرگان و معمران طایفه صاحب‌نام و متشخص علم در حوزه‌های حقوق، تاریخ، ادبیات، کتاب‌شناسی، مطبوعات، دانشنامه‌نگاری، متن‌پژوهی و نسخه‌شناسی و فهرست‌نگاری، شخصیتی بسیار شایسته احترام و تکریم است

ایرانشهریایرانشهر یا دولت کشور ایران دارای مولفه هایی در سیاست داخله و خارجه است که در غیبت آن کشور با بحران مواجه شده است. رعایت ادب، تشریفات، در جای خود بودن، فهم منافع ملی، تلاش برای ایران، حکومت قانون، نظام مند بودن و رعایت ترتیبات و اصول با رویکردهای واقع گرایانه و محافظه کارانه اساس سیاست ایرانشهری است.

جامعه‌شناسی هنر، گرایشی در علم جامعه‌شناسی است كه به بررسی ساخت و كاركرد اجتماعی هنر و ارتباط میان این پدیده، جامعه و قوانین حاكم بر آن می‌پردازد. البته جریان‌های آكادمیك بر سر اینكه چنین رویكردی در مطالعه هنوز می‌تواند «علم» باشد یا نه، به اتفاق نظر نرسیده‌اند ولی قدر مسلم، پژوهشگران و نظریه‌پردازان علاقه‌مند به این شاخه، هدفی جز مطالعه و شناخت دقیق‌تر آثار مرتبط با هنر در اجتماع در سر نداشته‌اند.

نادرشاه در سخنرانی دشت مغان هوشمندانه تلاش کرد تا ضمن حفظ شاکلۀ دولت صفوی، صبغۀ تفرقه افکنانۀ آن را که سبب جدایی ساکنان شیعه و سنی ایران و ایجاد «خون فتنه و فساد» میان آنان در «خاک ایران» شده بود، بردارد.

امیر معزّی شاعری بود که به قول استاد اقبال آشتیانی از جهت سبک کلام، شیرینی‌زبان، فصاحتِ عبارت و بلاغتِ معنی با توجه به مقتضیات زمان، یکی از استادان هنرمند زبان فارسی محسوب می‌شد.

نسخۀ ۴۲۸۹ در موزۀ ملی ایران در اصل قرآنی ۱۴ پاره بر روی پوست از قرن سوم هجری بوده که برخلاف دیگر نسخه‌های کهن کوفی، احتمالاً کاتبی ایرانی داشته است. مقالۀ حاضر با بررسی جوانب مختلف این نسخه، می‌کوشد سه هدف جداگانه را تأمین کند.

آگاهی ما از احوال و روزگار ابومنصور دقیقی بسیار اندک است. مطالب آشفته و نادرست عوفی در لباب الالباب و نیز تحریف بیتی از قصیده داغگاه فرخی سیستانی درباره دقیقی، سبب شده است که پژوهشگران و محققان تاریخ ادبیات به بی راهه بروند و تاریخ حیات و روزگار دقیقی را از نیمه های نیمه اول قرن چهارم هجری تا نیمه های نیمه دوم همان قرن بدانند