مقاله

شکل‌گیری و توسعه‌ علم و تکنولوژی در معنای مدرن آن فرآیندی است که از قرن شانزدهم و هفدهم میلادی به این سو در جهان غرب به وقوع پیوست و با ضرب آهنگی شتابان در عصر روشنگری منجر به انقلاب صنعتی شد و هم‌ چنان در زمانه‌ ما با پویایی به حیات خود ادامه می ‌دهد.

در ادامه بحث نیچه ، و نیز در تقابل با لحظه ی اَشراف منشانه ی فلسفه ی وی که همانا اکراه از غیر خود باشد ، لازم است به این مسئله مهم اشاره کنیم که آنچه، باعث رهایی فلسفه ی نیچه از ورطه «نژاد پرستی» میگردد، حفظ ارتباطش با «بازار» ، به منزله «قلمرو عمومی» یا «ارتباط ـ با ـ دیگریِ متفاوت» و «چالش و رابطه ی همواره در حال نزاع » ی است که ظاهراً در فلسفه ی انتقادی اش ، نقشی اساسی دارد؛ در اتوپیای نیچه، وی در مقام منتقد قلمرو عمومی، علارغم درشت گویی های فراوانش به گروههای صاحب قدرت (اعم از مذهبی یا غیر مذهبی) ، و اتفاقاً به دلیل همین انتقادات است که در قلمرو عمومی باقی می‌ماند !

کهن‌ترین سند مکتوبِ موجودی که در آن از ایرانشهر به عنوان یک واحد جغرافیایی ـ ‌سیاسی نام آمده، سنگ‌نبشتۀ شاپور یکم ساسانی از نیمۀ دوم سدۀ سوم میلادی است. شاپور دومین شاهنشاه ساسانی و یکی از مقتدرترین شهریاران ایران باستان بود که در فاصلۀ سال‌های 241 تا 272 میلادی حکومت کرد. در این مدت، نبردهای سنگینی با همسایگان غربی و شرقی ایران داشت.

در مدخل این مقاله آمده است: «با ظهور اسلام و ایجاد اتحاد در خاورمیانۀ تحت امپراتوری اسلامی، نقش علم به دست مسلمانان افتاد. زبان عربی اندکی پس از پیدایش اسلام به قامت زبانی علمی در میان ملل در آمد. اگر سده‌های میانه، سده‌های پنجم میلادی تا حدود سال ۱۴۵۰م / ۸۵۰ق لحاظ شود می‌توان گفت مسلمانان تا پایان این گسترۀ زمانی و فراتر از آن همچنان متولی علم بودند.

حکایت وصل شمال ارس به جنوب آن نه قصه دهه ها و سده ها و هزاره ها که قصه روزگاران است .از وقتی که تاریخ به یاد دارد آن سوی رود همیشه تابع این سوی رود بوده است و بنابراین قصه وصل و مهر روزگاران به این سادگی ها از دل بیرون نخواهد شد .

روش‏شناسی یک علم ابزاری است که به اعتبار شرایط امکان آن، از دو جهت محدودیت دارد: 1. نسبت با نوع معرفت‏شناسی؛ 2. نسبت با ماهیت موضوع. بنابراین، می‌توان گفت که معرفت‌شناسی‌ها، جهان‌بینی‌ها و، به طور کلی، نظام دانایی در هر تمدنی، مبنای روش اندیشه و زندگی یک قوم به‌طور عام، و زندگی سیاسی آنان به‌طور خاص، را تشکیل می‌دهند.

یکی از‌‌این شخصیت‌های غریب، که حضورش در عرفان و ادبیات عرفانی ما با‌ هاله‌‌ای از قداست و غرابت همراه است، شمس تبریزی است. اغلب بازگویی خصایص شمس‌الدین تبریزی با نوعی نگرش الهی و قدسی همراه است؛ و البته‌‌این مولاناست که بیش از هر کسی در آثارش، خصوصاً در دیوان کبیر، شمس را در جایگاهی چنان رفیع و قدسی نشانده، و چنان تمجیدها و توصیف‌های بی نظیری از او کرده است که در ادبیات عرفانی ما نمونه‌‌ای برای آن کمتر می توان متصوّر شد.

استاد سیدعلی آل‌داود، در نزد همه بزرگان و معمران طایفه صاحب‌نام و متشخص علم در حوزه‌های حقوق، تاریخ، ادبیات، کتاب‌شناسی، مطبوعات، دانشنامه‌نگاری، متن‌پژوهی و نسخه‌شناسی و فهرست‌نگاری، شخصیتی بسیار شایسته احترام و تکریم است

ایرانشهریایرانشهر یا دولت کشور ایران دارای مولفه هایی در سیاست داخله و خارجه است که در غیبت آن کشور با بحران مواجه شده است. رعایت ادب، تشریفات، در جای خود بودن، فهم منافع ملی، تلاش برای ایران، حکومت قانون، نظام مند بودن و رعایت ترتیبات و اصول با رویکردهای واقع گرایانه و محافظه کارانه اساس سیاست ایرانشهری است.

جامعه‌شناسی هنر، گرایشی در علم جامعه‌شناسی است كه به بررسی ساخت و كاركرد اجتماعی هنر و ارتباط میان این پدیده، جامعه و قوانین حاكم بر آن می‌پردازد. البته جریان‌های آكادمیك بر سر اینكه چنین رویكردی در مطالعه هنوز می‌تواند «علم» باشد یا نه، به اتفاق نظر نرسیده‌اند ولی قدر مسلم، پژوهشگران و نظریه‌پردازان علاقه‌مند به این شاخه، هدفی جز مطالعه و شناخت دقیق‌تر آثار مرتبط با هنر در اجتماع در سر نداشته‌اند.