مقاله

«کمال‎الدین فارسی» فیزیک‎دان برجسته ایرانی، در سال 645 خورشیدی (665مهی/ 1267م) در شیراز به دنیا آمد. وی در روز 30 دی ماه 697 (19 ذیقعده 718/ 12 ژانویه 1319) در تبریز، چشم از جهان بست. کمال‎الدین شیرازی از دانشمندان نامدار دانش فیزیک در رشته نور بود و کتابی به نام «تنقیح المناظر» (تنقیح به معنای پاکیزه و خالص کردن) درباره ماهیت نور نوشت.

زبان فارسی از قابلیت ویژه ای در جذب و پذیرش واژه های بیگانه برخوردار است . افزون بر آن بر بی شمار واژه ی عربی و شمار زیادی واژه های آرامی و ترکی باید از قابل توجهی واژه های ایرانی شرقی نیز در آن نام برد . از آنجا که هیچ زبان شرقی در میان گویش های پدید آورنده ی فارسی نو نیست که بتواند ادامه ی زبان متداول و فرهنگی و تجاری توسعه یافته در ایران دوران ساسانی باشد . لذا واژه های ایرانی شرقی را میتوان در زبان فارسی در زمره ی وام – واژه ها محسوب کرد .

به‌خلاف غول‌های رسانه‌ای، منتقدان ادبی همیشه دربارهٔ اهمیت خودشان تردیدهایی در دل داشته‌اند. ازطرفی نمی‌توان انکار کرد که ادبیات با بنیادی‌ترین واقعیت‌های بشری مواجه است و این ممکن است برای فراهم‌آوردنِ موقعیتی خاص برای افراد مشغول به آن کافی باشد.

مدیریت و سازماندهی فرهنگی، به ویژه در بنیاد فرهنگ ایران. نیز می توان فقره 2 را در 3 گنجاند و زمینه ها را به دو زمینه اصلی تقلیل داد. آنچه خانلری را بیش از عامل های دیگر در میان ادیبان معاصر ممتاز می کند،تلاش او درراه دادن روش و نگرش علمی در پژوهش و آموزش زبانی-ادبی و معیارهای دقیق و سنجیده زیبایی شناخت هنری در مطالعات و نقد ادبی همراه با ذوق ادبی کم نظیر، توجه خاص به زبان فارسی،نثر معاصر فارسی،اصول درست نویسی، شیوا و زیبا نویسی و تاکید ویژه بر اصالت و هویت فرهنگی ایرانی و شناخت اصول و دلایل آنهاست.

"میرزا نصرالله­ خان مشیرالدوله پیرنیا" فرزند آقامحمد نایینی است.[1] او از نوادگان "حاجی­ عبدالوهاب نائینی" یک از عارفان قرن سیزدهم هجری است. میرزا نصرالله پس از طی کردن تحصیلات مقدماتی از نایئن به تهران آمد و در وزارت خارجه به شغل منشی­گری پرداخت و در سال 299ق به مقام نیابت دوم وزارت امورخارجه رسید.[2] سپس مدیر اداره روس شد. در سال 1303 "ناصرالدین شاه" او را ملقب به "مصباح­ الملک" کرد و به نیابت اول وزارت خارجه ارتقا داد. در سال 1308 به لقب "مشیر الملکی" رسید و در سال 1310 لقب "امیرتومانی" گرفت و در سال 1313 معاون وزارت خارجه شد.

برتراند آرتورویلیام راسل (زادهٔ ۱۸ می ۱۸۷۲ – درگذشتهٔ ۲ فوریه ۱۹۷۰). ریاضیدان، منطق‌دان و فیلسوف بریتانیایی بود که آثارش در مورد تحلیل منطقی، فسلفه در قرن بیستم را تحت تاثیر قرار داد. برتراند راسل که موفق به کسب جایزهٔ نوبل نیز شد، در گفتاری کوتاه با عنوان « چگونه از عقاید احمقانه بپرهیزیم؟»، به روشنی به آسیب شناسی آفات تعصب، جزم و جمود، پیشداوری و …. در باورهای آدمی می پردازد.

شاه بهرام شاهرخ، فرزند ارباب کیخسرو شاهرخ و فیروزه در تهران متولد شد و دوران تحصیل را در تهران، بمبئی، انگلستان و آلمان(1307-1311)گذراند و در رشته روزنامه‌نگاری فارغ‌التحصیل شد.1در تهران مدتی کوتاه سردبیری روزنامه ایران را که صاحب امتیاز آن مجید موقر بود برعهده گرفت .2 با توجه به گرایشهای ضد انگلیسی که داشت در تهران با آلمانها ارتباط برقرار کرد و در 1317 به آلمان رفت، در این دوره با داود منشی‌زاده مناسبات دوستانه برقرار کرد و به جرگه طرفداران سیاستهای آلمان فاشیستی پیوست.

هر رفتار کوچک و بزرگ انسان در هاله عطوفت و مهربانی چنان لطیف می شود که گویا این رفتار از جمله رفتارها در این کره خاکی نیست» (پورکریم، در نامه ای از پاریس)

نحوه فاعلیت حق،از جمله مسائل مطرح در مکاتب مختلف فلسفی و عرفانی است.گذشته از معتزله که به فاعلیت حق در افعال بندگان قایل نیستند. و اشاعره که فاعل حقیقی در همه اشیا حتی افعال انسان ها را خداوند می دانند و سلسله علل را انکار می کنند،حکمت مشاء با حفظ سلسله علل در نظام هستی،فاعلیت با واسطه یا فاعل بعید می دانند.حکمت اشراقی،در یک بیان تمثیلی اقناعی و خالی از استدلال و برهان،فاعلیت حق رابی واسطه دانسته،اسناد افعال به غیر حق را تسامحی می انگارد،و حکمت متعالیه در مراحل ابتدایی خود،مبتنی بر تشکیک خاصی و وجود فقری،فاعلیت قریب حق را به صورت فاعلیت بی واسطه، و علل و اسباب را علل معد و مقرب فیض به معلول می داند.

بحث در باره مناسبات علما و دولت صفوی، همچنان نیازمند کاوش بیشتر در متون خطی و اسناد و مدارکی است که منتشرناشده باقی مانده است. به طور کلی می توان گفت، تحقیقات در این زمینه، از سوی گروه های مختلف گرفتار دشواری هایی بوده که عمده این دشواریها زیر سایه نگره های جدید در تاریخ ایران پس از مشروطه است. برخی در پی سوء استفاده از این مطالب و تحلیلها، و برخی در هراس از انتشار شماری از این دیدگاه ها برای متهم نشدن بوده اند. به نظر می رسد، تاریخ نگاری نباید به این جنبه ها توجه کرده و فارغ از تحلیلهای روزمره، با انتشار درست اسناد، خود را به واقعیت نزدیک کند