مقاله

به یاد مرحوم شیخ غلامحسین تبریزی عبدخدائی من در سال ۱۳۰۸ در مشهد مقدس به دنیا آمدم و تا شش سالگی خانواده ما زندگی آرامی داشتند. تا در سال ۱۳۱۴ که مرحوم پدرم حاج‌شیخ عباسعلی محقق واعظ خراسانی در واقعه مسجد گوهرشاد به دنبال منبری که علیه رضاخان رفتند، به مدت سه سال در زندان قصر تهران به سر بردند و در سال ۱۳۱۷ پس از آزادی ایشان، خانواده به تهران منتقل شدند.

حوزۀ علوم انسانی همان حوزۀ فهم است. روح انسان فقط می تواند چیزی را بفهمد که خود آفریده است. هر چیزی که روح انسان خود را در آن متعین کرده است درون حوزه علوم انسانی قرار می گیرد.

در کمتر مقوله‌ای در کشور تا این‌حد وحدت نظر وجود دارد. اخبار رسمی، روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها، شبکه‌های مجازی و هرآنچه رسانه قلمداد می‌شود، یک‌صدا و بااطمینان از «تخریب هرروزه محیط زیست» و «نابودی قریب‌به‌وقوع تمام آن» سخن می‌گویند. تصاویر و اخبار رسانه‌های محیط زیستی، جملگی سیاه و نومیدکننده و مرگ‌آلود‌اند و آن‌قدر تکرار شده‌اند که به یک باور عمومی تبدیل شده‌اند و اگر کسی جمله‌ای خلاف این سیل توفنده عنوان کند، متهم به سیاسی‌کاری، سفیدنمایی، توجیه‌کردن بی‌کفایتی دولتی‌ها،

فلسفه خوانده بود اما تاریخ را خوب می‌دانست؛ اصلاً خود، زبان گویای تاریخ بود. گذشته‌اش هم سندی بر همین مدعا است. در جوانی شیفته «چپ» آن هم از نوع روسی اش بود. او کمونیسم استالینی را با گوشت و پوست و خون لمس کرده بود و می‌دانست در پس پرده آهنین شوروی - که برای چپگراهای ایرانی یا همان توده‌ای‌ها، «بهشت» محسوب می‌شد - چه می‌گذشت.

زنده‌یاد نادر ابراهیمی را می‌توان از افراد نسلی دانست که تحولاتی بسیار جدی در عرصه‌های مختلف فرهنگ و ادبیات ایجاد کردند. او در حوزه‌های مختلف از جمله داستان بزرگسال و کودک و نوجوان به خلق اثر پرداخت. اگر به بررسی آثار وی در رمان و داستان کوتاه بپردازید به کارهای خوبی برمی‌خورید که برخی از آنها به واسطه درخشش‌شان هنور در ذهن نویسندگان و مترجمان هم نسل من باقی مانده‌اند.

دکتر عنایت‌الله رضا سه‌شنبه 18 خرداد ماه 1299 در رشت در خانواده‌ای روحانی‌زاده شد. نیای او حاجی آقا رضا از شاگردان شیخ مرتضی انصاری و از علمای معتبر و آزاد اندیش گیلان بود. حاجی آقا رضا دارای 6 فرزند پسر و چهار فرزند دختر بود. یکی از دختران او عروس میرزا حبیب الله رشتی (میرزای رشتی معروف) بود.

حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر و حماسه‌سرای نامی ایران که سی سال از عمر خود را صرف سرودن اثر سترگ خویش، «شاهنامه» کرد، مجموعه‌ای بی‌نظیر و ماندگار از اساطیر ایرانی، حماسه‌‌های پهلوانی، روایات تاریخی و نیمه تاریخی و افسانه‌ها و داستان‌های بلند و کوتاه حماسی و غنایی و روایی را در چارچوب سرگذشت قوم ایرانی از آغاز تا زمان ورود اسلام به ایران، به نظم کشید.

شاهنامه به سبب فرهنگ واحد یا یگانگی فرهنگی با شبه‌قاره و نگهبانی و نگاهداری تاریخ بلوچ و مُکران، چون سایر نقاط ایران و نیز بینش درست مردم و ملت هند در مرزهای شرقی ایران فرهنگی، با تعارض مواجه نشد و بلکه بسط و گسترش تمام یافت و نخستین بار نیز در هند تدوین و چاپ و منتشر شد.

سال ها افت و خیز سیاسی و، مخصوصاً، رفت و آمد های پُر دلهره و توان فرسای یکی دو سال اخیر سرانجام به بار نشسست و قرارداد یا تفاهمی که تا واپسین لحظات امیدی به موفقیتش نبود،امضاء شد.و بی انصافی است اگر کسی بگوید این حادثۀ تاریخی فضای روانی ایران را دگرگون نکرد و دلهای بسیاری به نور امیدهای تازه روشن نشد

آدم هایی هستند یک سر و هزار سودا. یک تنه می‌خواهند زمین را به آسمان بدوزند و در فرصتی کوتاه همه کارهای بی‌انجام مورد نظرشان را سامان بدهند و تازه انجام هر کار طلوع افق ده‌ها کار بی‌انجام دیگر خواهد بود. اصولاً چنین آدم هایی هستند که کار دنیا را بسامان می‌کنند که اگر نبودند چنین آدم‌ها تا عرصه‌های مختلف حیات آدمی را فراخ تر کنند، شکل جهان همان طور می‌ماند که به دور اول بوده است. دنیا و مافیها مدیون چنین آدم‌هایی است که یک سر هستند و سوداهایی که آرزوی انجام به عرصه نشستن شان را دارند و اصلاً هم مهم نیست که سوداهاشان به عرصه بنشیند یا نه، مهم آنست که به سمتش نشانه شود و مهم تر از هر چیز شاید این باشد که سمت و سوی حرکت شان را فراگیر کنند که یک چنین سودا پروری، همان خصلت نقش معلمی است.، هوشنگ گلشیری یک چنین آدمی بود، بخصوص که در زندگی اش نقش معلمی را ایفا کرد، هر چند در همان سال‌های میانسالی نتوانست در کلیشه شغل معلمی باقی بماند، ولی تا آخر عمر به نقش معلمی الزام داشت و آموزگار بزرگ نویسندگان نسل بعد از خود ماند.