گفتگو

در حالی که دولت یازدهم دوباره سعی در احیای نظام تکنوکراسی و بازگرداندن تکنوکرات‌ها به حضور در رده‌های بالای تصمیم‌گیر کشور داشته، بازخوانی ظهور، صعود و افول تکنوکراسی در ایران خالی از لطف نیست. موسی غنی‌نژاد خودکامگی سیاستمدار پیش از انقلاب، نگاه ایدئولوژیک بعد از انقلاب و راه‌انداختن مباحثی چون تعهد یا تخصص را از ضربات اصلی واردشده بر پیکره تکنوکراسی ایرانی می‌داند که طی آن تکنوکرات‌های باتجربه خانه‌نشین شدند تا جوانان انقلابی با صرف هزینه‌ای زیاد تکنوکرات‌های متعهد شوند. به گفته غنی‌نژاد توالی این اتفاق در دوره‌ها و دولت‌های مختلف اثر اولیه آن را تشدید کرده است. او در نهایت نگرانی خود را خلا بزرگ ایجادشده بین تکنوکرات‌های کنونی و نسل آینده می‌داند که می‌تواند در سال‌های پیش‌رو برای کشور زیان‌آور باشد.

آنچه تکنوکراسی را در ایران زمین‌گیر می‌کند از نظر کامران دادخواه استاد اقتصاد «دانشگاه نورث‌ایسترن بوستون» سه عامل ایدئولوژی، استبداد سیاستمدار و منافع گروه‌های خاص است. او با اشاره به این سه عامل معتقد است که برای تداوم رشد تکنوکراسی و تبدیل آن به یک نیاز واقعی و دائمی باید شفافیت در جامعه شکل بگیرد و فضای نقد باز شود. دکتر دادخواه اعتقاد دارد تکنوکرات‌ها اگرچه در زمین خوردن خود نقشی نداشتند اما باید در راه آگاهی دادن به مردم بیشتر بکوشند.

مناظره «پس از نسبی‌گرایی: چگونه از پست‌مدرنیسم فراتر برویم؟» به بحث در مورد نسبی گرایی می پردازد.

غلامرضا اعوانی ضمن بیان خاطراتی از علاقه مردم چین به حکمت ایرانی و اسلامی گفت: دولت و ملت چین به دانشگاه‌های خودشان خیلی توجه دارند و روی این زمینه سرمایه‌گذاری کرده اند.

یوری پالیاکوف از پرمخاطب‌ترین نویسندگان روسیه، لِسکوف، تولستوی، کوپرین و داستایوسکی را از جمله نویسندگان کلاسیک و مطرح روسیه برمی‌شمارد که مردم روسیه امروز دیگر آنها را به خاطر نمی‌آورند.

حميد عضدانلو يكي از صاحب‌نظران و متخصصان حوزه علوم اجتماعي و علوم سياسي بالاخص در حوزه گفتمان (Discourse) و مطالعات تطبيقي است. او دكتراي خود را در رشته Discourse Analyses از آمریکا دريافت كرده است.

سنش در قیاس با دیگر ایران شناسان جهان و حتی کشور خودش ایتالیا، به نسبت کم است. اما او در 48 سالگی، آنگاه که از فرهنگ ایران و زبان فارسی سخن می‌گوید، مطالعات عمیقش در این حوزه بر هر متخصص عیان و عمق دانش او در این حوزه آشکار می شود. کسی که از نوجوانی - بر خلاف همسن و سالان دیگرش - سر در کتاب، آن هم نه شعر و رمان، بلکه آثار مرتبط با زبان فارسی و عربی داشته است. «سیمون کریستوفورِتی» (Simone Cristoforetti) که اکنون در گروه مطالعات آسیا و شمال آفریقا در دانشگاه

اسطوره‌های عشق در ایران برای سده‌ها، لیلی و مجنون، خسرو و شیرین، سیاوش و قصه‌هایی از این دست بودند. از جایی به بعد اما گویی این اسطوره‌ها عقب‌نشینی کردند و اسطوره‌های تازه‌ای جای آنها را گرفت که البته تأثیر آنها بر زندگی فرزندان این جامعه بسیار متفاوت بود. در نبود اسطوره‌های وطنی، سیندرلا تبدیل به اسطوره عشق شد؛ دختری زیبا و ظریف به‌سان عروسک که قرار است دل پسر حاکم یا مرد نظامی را ببرد بی‌آنکه لازم باشد عشق را فرابگیرد. شاید تأثیر چنین اسطوره‌های امروزی‌ای باشد که بخش قابل‌توجهی از دختران و حتی پسران جامعه ایرانی بارها و بارها زیر تیغ جراحی می‌روند تا برای طرف مقابل مطلوب‌تر شوند.

از «عرصه عمومی» یا «حوزه عمومی» به عنوان نوعی فضای عمومی سخن به میان می‌آید كه در آن اعضای جامعه قادر هستند از راه رسانه‌های گوناگون نظیر مطبوعات، رسانه‌های الكترونیكی و حتی ارتباط چهره به چهره درباره موضوعات مورد علاقه مشترك به بحث و گفت‌وگو بپردازند و بر اساس این موضوعات، ذهنیت یا عقیده مشتركی را تشكیل دهند؛ یعنی بحثی عقلانی كه در نهایت به توافقی منجر می‌‌شود. یورگن هابرماس نظریه‌پرداز اصلی عرصه عمومی، از آن به عنوان حلقه گمشده در جوامع مدرن یاد می‌كند و معتقد است حوزه عمومی می‌تواند واسطه بین جوامع مدنی و دولت باشد و دولت‌ها را ازنسخه‌پیچی مدرن بازدارد.

علی پایا این پرسش ها که: " چه نوع علمی می‌تواند رهایی بخش باشد؛ علمی که به دنبال شناخت امکان‌هاست و یا علمی که امکان زندگی را بسط می‌دهد. علم چگونه می‌تواند به تاسیسات و تمدن نیانجامد؟" نوعی بدفهمی است. کار برنامه ریزی برای کاوش علمی، امری است مرتبط با وظایف "نهاد علم". این برنامه ریزی را با "علم" نباید یکی گرفت. علم، مجموعه توصیفات و تبیین هایی است که در خصوص جنبه های مختلف واقعیت حاصل می کنیم.