گفتگو

حجت کاظمی، استاد جامعه شناسی سیاسی دانشگاه تهران با بیان اینکه هویت دینی و هویت ملی در هم تنیده اند، گفت: روایت باستان گرایانه از هویت ایرانی، یک سونگر و غیرتاریخی است.

داستان كتاب از قدیمی‌ترین داستان رسیده از تاریخ بشر، اسطوره گیل‌گمش آغاز می‌شود

علت اثر‌گذاری اجتماعی گسترده عاشورا بر جوامع به‌خصوص جامعه ایران از سوالات مهمی است که پاسخ به آن محل مداقه جدی است. آنچه مشهود است اینکه عاشورا فراتر از یک رخداد تاریخی وضعیتی پیدا کرده است که خود موجد شکل‌گیری رخدادهای تاریخی دیگری می‌شود؛ یعنی عاشورا تاریخ‌سازی می‌کند.

اگر در جامعه ما، در بخش‌های سیاسی، منافع ملی بر منافع فردی، اولویت داشته باشد، مشکلات فراوانی حل خواهد شد و به‌طورحتم این عملکرد، یک نوع ایثار است. اینکه از خودِ کوچک فاصله می‌گیریم و به یک خود بزرگ متصل می‌شویم، نوعی از ایثار است و دستگاه‌های مختلف با این موضوع پیوند دارند تنوعی که حوزه ایثار دارد به نحوی راهبردهای عملی برای افراد در زندگی ایجاد می‌کند و همین تنوع حوزه ایثار در ترویج آن، بسیار مؤثر است

خط و حساب سیاق روش حسابداری دیوانی یا دولتی است که تاریخ حسابداری جهان را به عصر هخامنشیان می رسناند. که تدوین دفاتر دخل و خرج با به کار گیری این علم توسط دیو انسالاران دفتر استیفا صورت می گرفت. که در امپراتوری وسیع ساسانی ساختار منظم و تخصصی خط ریاضیاتی را برای نخستین بار پی ریزی گردید.

فرشاد قربانپور: فرید جواهرکلام متولد ۱۳۰۴ است. او این روزها بیشتر وقت خود را به ترجمه صرف می‌کند. کتاب‌هایی همچون سفرهای مارکوپولو، ظهور و سقوط اتحاد شوروی، تاریخ مردمان عرب، تاریخ سیاسی هخامنشی، ایران پرتلاطم و ده‌ها کتاب دیگر حاصل تلاش‌های او است. او دارای تحصیلات عالی در زبان انگلیسی و روانشناسی است. فرید جواهرکلام بازنشسته آموزش‌وپرورش است، از این گذشته پدر او علی جواهرکلام از سخنوران نامی دوره پهلوی بود. از این‌رو با فرید جواهرکلام گفت‌وگویی کردیم درباره خودش و روزگارش و پدرش.

«غزلواره‌ها» اثر ویلیام شکسپیر باترجمه و تفسیر امید طبیب‌زاده هفته گذشته از سوی انتشارات نیلوفر منتشر شد که در واقع برای نخستین‌بار ترجمه متن کامل یکی از شاهکارهای شکسپیر همراه با شرح و تفسیر عرضه می‌شود.

مخدرها و مسکرات ایرانیان در دوره‌های صفوی و قاجار؛ گفت‌وگو با نیما صالحی علامه، مترجم آثار پروفسور رودی مته

ساعت شش عصر یک روز تابستانی است و من در دفتر «آکادمی حکمت عقلی» واقع در خیابان بوعلی‌سینای قم منتظر دیدن مردی هستم از تبار مصر که ایران را برای فعالیت‌های علمی و فرهنگی خود برگزیده است. او از جایی آمده بود که در کنار تاریخ و تمدن پرآوازه‌اش، اسامی اشخاصی مانند طه حسین، رشدی راشد، نوال سعداوی، نجیب محفوظ و صلاح عبدالصبور بسرعت از میانه ذهنم عبور می‌کردند.

در میان همه جشنواره‌های پر رنگ و لعابی که اغلب با حمایت دولت برپا می‌شوند، برخی جشنواره ها هم هستند که سنگ بنایشان با عشق و علاقه معماران و شرکت کنندگانش مستحکم‌تر شده است. نه نگاهشان به دست مسئولان دولتی است و نه به انتظار حمایت‌های گوناگون، در کنج عافیتی خزیده‌اند. خودشان آستین همت بالا زده‌اند و دشواری‌ها را به جان خریده‌اند و وارد میدانی شده‌اند که مقصودش یک چیز بیشتر نیست؛ اعتلای هنر.