اخبار و گزارش

اسرافیل نماد آگاهی بود که با صور خود-یعنی ابزار آگاهی،مردم را بیدار می‌کرد. مردگان، همان خفتگان جهل و بی‌خبری و عقب‌ماندگی بودند.

آیین رونمایی کتاب «خیام در فرهنگ مردم ایران» اثر عباس قنبری عدیوی، با همکاری بنیاد ایران‌شناسی شعبۀ استان چهارمحال و بختیاری و انتشارات نیوشه، عصر سه‌شنبه، ششم خرداد در مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی برگزار ‌شد.

«حسن کامشاد»، پنج‌شنبه، یکم خرداد، یک‌ماه پیش از ١٠٠ سالگی، دور از وطن، در لندن دار فانی را وداع گفت.

کتاب «ارداویراف‌نامه (به زبان ساده)» گردآوری و ترجمهٔ مسعود خیام توسط انتشارات نریمان منتشر شد.

درختی بود، ریشه‌ در خاک اما سر در آسمان. هوشنگ سیحون، معمارِ خاطره‌ها، مردی بود که به سنگ جان داد و با سکوت سخن گفت. در سالروز درگذشت او، نه فقط یک معمار، بلکه راوی تاریخ و فرهنگ‌مان را به یاد می‌آوریم؛ کسی که هر بنا برایش یک «آهنگ» بود و هر نقش او، ردی از روح ایران.

میگل د اونامونو فیلسوف اسپانیایی:‌«من نمی‌خواهم بمیرم، اما عقلم به من می‌گوید که خواهم مرد. قلب و احساسات و اراده ام، امید به جاودانگی را در من برمی‌انگیزند، اما عقل من، علم و دانسته‌های علمی‌ام به من نشان می‌دهند که امیدم پوچ است. و در این دو بُعد، راز هستیِ ملموسِ من، راز زندگی‌ام و در عین حال دلیلِ رنج‌هایم نهفته است.»

به باور ابن‌خلدون «رفاه و تجمل، گرچه در ابتدا نشانه اقتدارند، اما به‌سرعت به فساد اخلاقی و فروپاشی سیاسی می‌انجامند. بدین‌ترتیب، دولت‌ها وارد چرخه‌ای می‌شوند که با شور آغاز، با استقرار تثبیت، و با فساد نابود می‌شوند».

مطالعه دیستوپیا در اندیشه کلیز در کتاب «دیستوپیا: تاریخی طبیعی» از مرزهای نقد ادبی فراتر رفته و به یک ابزار مفهومی در علوم انسانی، تاریخ اندیشه، و تحلیل ایدئولوژی بدل می‌شود. این یادداشت در پی آن است که ظرفیت دیستوپیا را برای بازاندیشی در باب تمدن، سیاست، و انسانِ معاصر، از رهگذر بازخوانی پروژه کلیز، به‌مثابه یک امکان نظری جدید برجسته سازد.

دیوان فارسی- عربی حافظ شیرازی بر مبنای نسخه عربی الشورابی از سوی انتشارات مهراندیش به بازار کتاب آمد.

رئیس بنیاد ایران‌شناسی، نسبت به خطر «فرهنگ بازتاب‌گر» که صرفاً بر گذشته تمرکز دارد هشدار داد و بازآفرینی فرهنگی را ضرورتی تاریخی برای تداوم تمدن ایرانی دانست.