کهنه یادداشت

این مقاله ایست دربارۀ ذات شعر که در تهیۀ آن بیشتر آثار مارتین هیدگر دانای معاصر منظور نظر بوده و احیاناً تعابیری که آقای دکتر فردید از کلمات این متفکر بزرگ می کنند در آن آمده است با این همه من استنباط خود را اینجا آورده ام و مدعی نیستم که رأی هیدگر را ترجمه کرده باشم

فیثاغورس در تاریخ فلسفه و حکمت دارای سیمای ممتازی است که کمتر نظیری چون وی در متقدمان و متأخران از حکماء مشابه او می توان یافت، زیرا که از یک طرف آراء باطنی و عرفانی و رمزی و اخلاقی او موجب گردیده که این فلسفه پیروان صادق و مؤمنی پیدا کند تا جائی که او را به سرحد قدیسی گرامی بدارند و این در تاریخ فلسفه بی بدیل است

چنین می نماید که آدمی از آگاهی که به وجود خویشتن یافته و خود را در جهان به چیزی شمرده است به وجود نفس پی برده باشد منتهی در اوایل حال این امر را نسبت به همۀ اشیاء تعمیم می کرده و همه چیز را دارای نفس می دانسته است. قوای مرموزی را در همه جا حاضر و مؤثر می پنداشته و پیروزی ها و شکست های خود را به تأثیر این قوا منسوب می داشته و به همین سبب از طریق مناسک دینی یا آداب سحری در تسخیر این قوا می کوشیده است.

از آن روزگار که بنیاد شاهنشاهی ایران گذاشته شد و سرزمین آشور به دست ماد و سپس بابل به فرمان کورش گشوده گشت اروند رود یا دجله همواره موجب آبادانی سرزمین های غربی شاهنشاهی ایران بود و با سدها و بندهایی که ایرانیان بر فرات و دجله ساختند این بخش از شاهنشاهی ایران از بارورترین و زرخیزترین نواحی ایران زمین کهن گشته بود

پیش از آنکه به تحقیق در نام کوشان در کتابهای قدیم عربی و فارسی بپردازیم لازم است به طور مقدمه چند سطری دربارۀ تاریخ کوشانیان بنویسیم:

بامیان سرزمینی است که در قلب افغانستان افتاده، و از مدتها ی درازیست که نزد مورخان و جغرافیا نگاران و جهانگردان شهرت جهانی دارد.

در سال ۱۲۴۵ق و ۱۸۲۹م که گریبایدوف ـ نویسنده بزرگ و وزیر مختار روسیه در تهران ـ پس از عهدنامه‌ ترکمانچاى در نتیجه تحریکاتى کشته شد، فتحعلى شاه نوه خود خسرو میرزا پسر عباس‌میرزا نایب ‏السلطنه را که شاهزاده جوان و خوش قامت و خوش سیمایى بود، با هیأتى براى عذرخواهى به روسیه فرستاد و این هیأت از راه تفلیس به پترزبورگ رفت.‏

عنوان سخنرانی بنده «امشاسپندان در آئین زردشتی» است. پیش از اینکه سخن خود را در آن باره آغاز کنم لازم می دانم که توجه حضار محترم را به یک نکتۀ اساسی و شایان توجه جلب کنم و آن نکته اینست که آنچه در دین مزدیسنی زردشتی و در بخش های متأخر اوستا و در نوشته های دینی مزدیسنان دیده می شود

یکی از ادوار پر افتخار و شکوه جهان باستان دوران هخامنشی است که در آثار باقی ماندۀ آن دوره دنیائی از ذوق و هنر دیده می شود. پارسیان در زندگی و قوانین خود به حقوق زنان بیش از سایر اقوام و ملل باستانی احترام گذارده اند تا بدان حد که اردشیر دوم پائین تر از مادرش می نشست

پورداود استاد من بود. در سال 1318 از آلمان به ایران آمد. گفتند دانشمندی به ایران می آید که زبانهای ایران باستان می داند و اوستا را ترجمه کرده است. من در دانشکدۀ ادبیات تحصیل می کردم و اسم پورداود را از آثارش می شناختم.