مقاله

درگذشت ستاری بزرگ، اسطوره شناس برجسته که خود اسطوره‌ای از فرهنگ ما بود، غم دنیا را در وجودم فرو ریخت. هرچند مرگ واقعیتی است انکار ناپذیر، لیکن مرگ انسان های متفکر فرهیخته را سخت می توان پذیرفت.

دکتر جلال ستاری که افسون افسانه‌ها را می‌دانست و وجه نمادین نمایش‌ها را می‌شناخت جلال اسطوره‌شناسی بود.

نزدیک به یکصد اثر تالیفی و ترجمه ای این استاد بزرگ، بخشی از میراث علمی و فرهنگی او برای ایران است، فرهنگی که او دلباخته اش بود و عمر خودش را در راه اعتلای آن فرهنگ صرف کرد.

در جهان شناسی شیخ اشراق، عالم به دو بخش نور و ظلمت تقسیم شده است و بر اساس اصل تشکیک در نور، مراتبی در میان انوار مطرح شده، که در شدت و ضعف نور با هم متفاوت اند.

نظامی می گوید: همه عالم تن است و ایران دل/ نیست گوینده زین قیاس خجل. من هم با پوزش از حضرت نظامی شعر او را اندکی تغییر می دهم و می گویم کردستان تن است و هورامان دل – نیست گوینده زین قیاس خجل.این سخن را گفتم تا دیدگاهم را درباره نسبت هورامان با کردستان بیان کنم .

حبیب لاجوردی در پایان مصاحبه با محمود فروغی می‌گوید «قرن [بعد و سال] دو هزار که یک محققی دارد این را گوش می‌کند، یک دعایی هم واسه ما می‌کند». لاجوردی یکشنبه سوم مرداد 1400 در 86سالگی در واشنگتن آمریکا درگذشت، اما میراثی از خود به‌جای گذاشت که برای همیشه نزد آیندگان و پژوهندگان تاریخ زنده خواهد بود.

در ذهن و زبان ابن عربی، عدد رمزی 28 متأثر از 28 منزل ماه(قمر) بازتاب گسترده ای داشته، به گونه ای که بسیاری از اجزای تفکر وی در تبیین مراتب وجود و درجات آن را تحت شعاع قرار داده است.

محور مباحث عرفان ابن عربی و محققان عرفان نظری در مکتب ابن عربی، توحید عرفانی و وحدت وجود است که بر اساس آن، تمام کثرات، تجلیات و ظهورات حق واحدند.

کنکاش و تفحص در آراء و اندیشه های عارفان و اهل معرفت از مطالعات راهبردی برای محققان عرفان و تصوف به ویژه شرق شناسان به شمار می رود. شیخ اکبر محی الدین معروف به ابن عربی (متوفی 638 ه ) در زمره همان عارفان و دارای شخصیتی استثنایی در جهان اسلام است

در تمدن اسلامی، سفرنامه‌ها از مهم‌ترین منابع مطالعه تاریخ حج و حرمین شریفین به شمار می‌آیند. از مهم‌ترین این سفرنامه‌ها، سفرنامه ناصر خسرو است که در عین حال کهن‌ترین و ارزشمندترین سفرنامه به زبان فارسی به شمار می‌آید. ناصر خسرو بخش قابل توجهی از سفرنامه خود را به توصیف تفصیلی وضعیت اجتماعی و عمرانی اماکن مقدس حرمین ـ به ویژه شهر مکه و مسجدالحرام ـ در سده پنجم هجری اختصاص داده است.