مقاله

توان طرح مساله غیر متناهی از ویژگی های بشر است. او درباره غیر متناهی می اندیشد ولی به روشنی می داند که آنچه در اندیشه دارد محدود و متناهی است. این سخن تنها به حوزه اندیشه محدود نمی شود، بلکه در ساحت خواسته ها نیز صادق است؛ زیرا انسان غیر متناهی را می خواهد و آن را می جوید ولی آنچه به دست می آورد، غیر متناهی نیست. حکمای الهی تقسیمات اولیه وجود را از مسائل هستی شمرده درباره آنها به بحث و بررسی پرداخته اند.

مسئله شرور یکی از بارزترین موضوعاتی است که بسیاری از منکران خداوند آن را چالشی جدی در برابر خداباوران می دانند و مدعی هستند در برابر این پرسش که با وجود خدای مهربان و قادر مطلق، چرا چنین شروری وجود دارد یا باید داشته باشد؟ نمی توان پاسخ شایسته ای نهاد و این دلیل محکمی بر ضعف مدعای خداباوران مبنی بر رحمت و قدرت مطلق خدا می باشد و نتیجه آن نفی وجود خداوند است.

هنر و زیبایی‌شناسی از منظرهای گوناگونی قابل بحث و تدقیق است. مفهوم این واژه در هر یک از حوزه‌های معرفت‌شناسانه، علوم عقلی و علوم نظری، علوم قدیم و علوم جدید،‌ معنایی قابل تفکیک خواهد داشت. اما آن‌چه در این دیدگاه قابل طرح و حائز اهمیت است، بررسی مقوله زیبایی‌شناسی به مفهوم ذاتی (یا فلسفی) آن است. نظر این‌جانب و آن‌چه در این باب نگاشته یا گفته شده آن است که نقطه غائی و نهایی و فصل مشترک شناخت زیبایی و مفهوم هنر همان فطرت هر انسان است. تلقی افراد از زیبایی کاملاً با سرشت و فطرت انسان‌ها هم‌سان و هماهنگ است.

ایزوتسو ، متفکری شوریده و شگفت انگیز است و نوآوری های بزرگی را به ارمغان آورده است . بخش‌ عمده‌ آثار متفكّر و شرق‌ شناس‌ شهیر ژاپنی‌ توشیهیكو ایزوتسو (1) در جهت‌ تطبیق‌ افكار است‌. وی‌ در این‌ جهت‌ از روشی‌ استفاده‌ می‌كند كه‌ به‌ تعبیر مأخوذ از هانری‌ كربن‌ ، فراتاریخی‌ (meta - historical) است‌. در روش‌ تاریخی‌ مرسوم‌ تحقیقات‌ آكادمیك‌ همه‌ افكار تابع‌ زمان‌ و مكان‌ خویش‌ هستند و از این‌رو نسبیت‌ و قید تاریخی‌ بر افكار غلبه‌ دارد. دقیقاً در ردّ این‌ نوع‌ نگرش‌ تاریخی‌، جریان‌ پدیدارشناسی‌ در فلسفه‌ معاصر قدم‌ نهاد و با اِعمال‌ همین‌ روش‌ است‌ كه‌ راه‌ فلسفه‌ تطبیقی‌ همواره‌ می‌شود.

«تطابق عوالم» اصلی است که در حکمت متعالیه بیانگر چندوچون نسبت و روابط حاکم بین عوالم می باشد. ملاصدرا هستی را در چهار عالم اله، عقل ، مثال و ماده طبقه بندی می کند و نسبت این عوالم را از نوع قشر و لُبّ، محیط و محاط، حقیقه و رقیقه و، در یک کلام، «تطابق» توصیف می نماید. تطابق که حاکی از نوعی عینیت در عین غیریت است به معنای حضور عوالم مادون در عوالم مافوق به نحو اعلا و اشرف می باشد. طبق این اصل، ماهیتی که در عالم ماده با وجودی خاص موجود است با وجود برتر مثالی و عقلی و الهی در عوالم برین حضور دارد.

مغیره بن شعبه، که او را در زمره دهاه اربعه عرب شمرده اند، هم از حیث اندیشه و روش با سه داهی دیگر متفاوت است، و هم بر خلاف شهرت تاریخی اش چندان شناخته نیست. در این نوشتار، آن بخش از رویدادهای نیمه نخست سده اول هجری که به نحوی مغیره بن شعبه در آنها نقش داشته است، به ترتیب زمان وقوع حوادث بررسی، و زندگی وی از بدو مسلمان شدن تا هنگام مرگ پی گیری می شود.

امروزه همواره بحث از تغییر و تحول است. تحولى فراگیر که به زعم عده‏اى، در ثابت‏ترین معیارهاى بشرى رسوخ نموده است و بسان موریانه‏اى، پایه ‏هاى ثبات را در حیات انسان متزلزل مى ‏سازد. در نظر معتقدان به این فرایند، هیچ یک از معارف بشرى در برابر این تغییرات، تاب مقاومت نخواهد داشت وحتى ارزشهاى مقدس و پایه‏ هاى مذهبى و علمى نیز دستخوش تطور و تغییرى عظیم خواهد شد. برداشت‏ هایى این‏چنین از تحولات جدید غرب و برخى علل دیگر موجب آن گشته که پاره ‏اى از متفکران متجدد در نظریات خویش، همه ‏ى حقایق را تسلیم تمایلات و سبک و سلیقه‏ ى انسان این عصر نمایند و به کهنگى و فرسودگى حقایق مورد قبول بشر و اهم آن یعنى مذهب فتوا دهند.

بهلول در تمامی جریان قیام تاکید می‌کرد تا زمانی که آیت‌الله قمی آزاد نشده و رضاخان دست از سیاستهای ضد اسلامی برندارد، قیام بر علیه او ادامه خواهد داشت. واقعه مسجد گوهرشاد یکی از مهمترین رخدادهای ضدحکومتی دوران پهلوی است که در تیر 1314 در مشهد اتفاق افتاد. این واقعه که تحت عنوان «قیام مسجد گوهرشاد» شناخته می‌شود از جدی‌ترین مبارزات مردم به رهبری روحانیت بر علیه سیاستهای ضددینی رضاخان بوده است.

از مهاجرت کبری تا تحصن در سفارت بریتانیا طبق اسناد موجود، تحصن در سفارت انگلیس به صورت اتفاقی رخ نداده و از حدود بیش از یک ماه قبل تدارکات آن از سوی عاملین سفارت و برخی از روشنفکران ایرانی برنامه ریزی شده بود. به همین دلیل تغییر در خواسته‌های متحصنین کاملا قابل پیش بینی بود.

ابوعبدالله احمدبن عمر بن محمدبن عبدالله خیوَقی(540-617) مشهور به نجم الدین کبری و ملقب به ابوالجنّاب، طامه الکبری، شیخ ولی تراش و شیخ کبیر از مهم­ترین عرفای قرن ششم و اوایل سده هفتم هجری در دوره مغول است. مولد او خَیوَه(Khaiwah)، یکی از شهرهای خوارزم بود. او بعد از فراگیری مقدمات علوم در آنجا، سال­های بسیار به مسافرت پرداخت و نزد استادان زیادی علوم رسمی و متداول به ویژه حدیث را فراگرفت و از مشایخ متعددی در طریقت بهره جست. از استادان مهم وی یکی شیخ اسماعیل قصری(م.589) است که نزد وی به ریاضت و سلوک پرداخت و از او اجازه ارشاد گرفت و به خوارزم بازگشت.