مقاله

در سده سیزده یک دست پوششِ سه گانه فراگیر چادر، روبند، چاقچور زن را هنگامِ حضورِ عمومی و شهری اش در بر می گرفت، و در این حالت تقریباً هیچ قسمتی از اندامِ او به چشم نمی خورد

در صفحه آخر روزنامه شرق یکشنبه ١٢ دی ١٣٩٥ مطلبی درباره بابی ساندز، جوان قربانی عضو ارتش زیرزمینی جمهوری‌خواه ایرلند شمالی خواندم. زیر عنوان «دیدار با آخرین بازمانده اعتصاب غذای ایرلندی» و عنوان فرعی: «ساندز» هیچ‌وقت به تسلیم فکر نکرد! نوشته دانشجوی جوان، آقای امیرپارسا ناظمی. خود را ناچار دید‌ه‌ام برای این فرزند گرامی و هم‌فکران جوان او پاسخی یا توضیحی بر پایه عمری تجربه بنویسم

سیدحیدر آملی از بزرگانی است که در سده هشتم هجری تلاش فراوانی در جهت گسترش معنویت و فهم عمیق معارف دینی کرد و جا دارد که او را در ردیف کسانی بگذاریم که در نشر و بسط حکمت و معنویت شیعی کوشیدند.

ما به دو اعتبار باید به کربن احترام بگذاریم: اول اینکه کربن یک فیلسوف بود. دوم اینکه او نه تنها فلسفه اسلامی را به اروپا و دیگر نقاط جهان معرفی کرد، بلکه طلیعه تجدید عهدی با فلسفه و تفکر اسلامی در آثار او پدیدار شد

در نجوم یونان باستان و دورۀ اسلامی دو دسته روش متمایز مشاهده می شود. در یکی که معمولاً برگرفته از الگوی هندسی است، توابعی از متغیرهای پیوسته به کار می رود. دستۀ دیگر، دنبالۀ اعداد گسسته را به کار می گیرد و آن ها را فقط به کمک چهار عمل اصلی، ولی گاهی با مهارت و پیچیدگی قابل توجه دستکاری می کند.

دستنویس متن های پیش از اسلام از این جهت ارزشمندند که حاوی اطلاعاتی غنی مربوط به دوران پیش از زمان نگارششان هستند.

می توانم مطمئن باشم که از خواندن این آگهی تبلیغاتی تعجب نمی کنید: «آموزش تایپ و ویرایش در کوتاه ترین مدت». چه جای تعجب؟ در راستۀ رو به روی دانشگاه تهران می توان عده ای تابلو به دست را دید که برای نوشتن پایان نامه های دانشگاهی در سطوح مختلف و نگارش مقاله برای «مجله های معتبر» داخلی و خارجی بی پرده تبلیغ می کنند

در سنت تفکر متافیزیکی، اندیشیدن و معرفت حاصل صرف فعالیت های منطقی و ذهنی بشر است و درستی نتیجه ناشی از کاربرد درست قوای ذهنی و اِعمال صحیح اصول، قواعد و روش های مناسب شناخت، همچون اصول و قواعد منطق یا روش های تجربی.

امیرکبیر صدراعظم کاردان ایران در دوره ناصرالدین‌شاه، قهرمان مبارزه با استعمار، استبداد و نیز اصلاحگر امور سیاسی و دینی بود. وی با ورود به دستگاه دربار، به امور مهمی چون تثبیت قدرت مرکزی از طریق برخورد با عوامل تهدید کننده داخلی و خارجی پرداخت.

مگر نه اینکه هر مورخی که آمد تاریخ ما را از آغاز تا روزگار خود دوباره نوشت و علایق و زبان عصر خود را چاشنی قلم خود کرد و گاه نه به یک روایت بلکه به چند روایت (طبری) نوشت تا هم‌عصران و آیندگان را از احوال گذشتگان بی‎خبر نگذارد و باعث عبرت گردد، پس چگونه است که ما این‌چنین به نداشتن حافظۀ تاریخی بی‎مثالیم و به ‎قول مهدی اخوان‌ثالث جز پدر، نیای دیگری نشناختیم هرگز؟۱