مقاله

این مقاله درباره یکی از مهمترین و محوری ترین شخصیتهای شاهنامه- سیاوش- است. داستان اندوهناک سرگذشت سیاوش بخش مهمی از شاهنامه را به خود اختصاص داده به گونه ای که تاثیر آن بر حوادث و داستانهای بعدی شاهنامه انکار نشدنی است.

مولانا در مثنوی شریف و بی بدیل خویش از عقول متعدد و متفاوتی سخن به میان آورده و گاه زبان به ستایش عقل و در جای دیگر به نکوهش آن گشوده است. در این نوشتار ضمن بیان و توضیح انواع عقل در مثنوی و تشریح کارکردها و ویژگیهای آن، دلایل ستایش و نکوهش آنها بررسی شده است.

حکیم نظامی گنجه ای بزرگترین داستان سرا و نامیترین قصه پرداز تاریخ ادب پارسی است. گستره دانش و اطلاعات او سبب شده است تا آثار او نه تنها از نظر ادبی و هنری که جنبه های علمی و اجتماعی نیز در خور بررسی و پژوهش باشد.

اثری در مناسک حج در اختیار نویسنده ای قرار گرفته و او ضمن درج آن در یک متن، گزارش هایی پیرامون راه حج، و اماکن مقدس مکه و مدینه در آن افزوده و در جاهای مختلف این متن قرار داده است.

مارک فرو در نوشتار «Film as an Agent, Product and Source of History» درباره پیوند سینما و تاریخ چنین می‌نویسد: «فیلم در رابطه با جامعه و امر تاریخی، مدت‌ها تنها به‌عنوان اثری هنری شناخته می‌شد و تحلیل و شرح آن مسائلی مربوط به ارزیابی و فهم صرف آن بود».

چندی پیش از سنندج به من اطلاع دادند که گویا در اصفهان عزیز و زنجان نازنین عده‌ای هنر دوست و عاشق دف برای به ثبت رساندن این ساز تحت عنوان ساز سنتی و متداول این مناطق اقدام کرده‌اند. اینجانب به‌عنوان نخستین کسی که دف را در موسیقی ایران به‌عنوان‌ سازی که قرن‌ها در مراسم تکایای دراویش قادری کردستان مورد استفاده قرار می گرفت

با وجود فاصله زیاد ایران و زنگبار در جنوب شرقی آفریقا، این‌ دو سرزمین از دیرباز دارای ارتباطاتی با یکدیگر بوده‌اند. آنچه در پی می‌آید، از کتاب «جامعه و فرهنگ زنگبار» برگرفته شده که به همت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در دسترس عموم قرار گرفته است.

آرتور امانوئل کریستن سن ایران‌شناس نامدار، پژوهشگر فرهنگ عامه و فقه‌اللغة ایرانی اهل دانمارک، در نهم ژانویة سال ۱۸۷۵ در شهر کپنهاگ به دنیا آمد. آرتور که تنها فرزند خانواده بود، از کودکی به مطالعة علاقه‌مند بود

یکی از عوامل تحوّل در اسطوره های ایرانی – آن چنان که مهرداد بهار می گوید- در کنارِ ورودِ عناصرِ بیگانه، ادغام و دگرگونی، عاملِ شکستگی است. در اسطوره ها گاهی واقعه یا شخصیّتی به فراموشی سپرده می شود، لیکن آن، در ریختِ پاره ها و اجزایِ پراکنده، در موقعیت و مکانی دیگر پدیدار می گردد.

اسطورۀ پاییدن مرز و نگهداری آن از گزند انیران و خودکامگان در داستانهای ایرانی به دو گونه تجلی یافته است. در اساطیر پهلوانی، تجاوز بیگانگان و هجوم آنان به کشور، به نیروی بازوی دلیر مردی «آرش» نام وابسته است که جان خود را در تیری می نهد و آن را از فراز البرز کوه رها می کند و بر تنۀ درخت گردوی کهنسالی فرو می نشاند و بدین گونه کشور را از تجاوز دژمردان ناراست رهایی می بخشد.