مقاله

شهاب الدین ابوالفتوح یحیی بن حبش بن امیرک سهروردی، حکیم و مؤسس دومین حوزۀ اندیشۀ فلسفی در اسلام به نام حکمت اشراق است.

کلام شیخ اشراق پر از اسرار ناگشوده است که با زبان اشارت بیان می گردد، وی پیشوایان حکمت اشراق را افلاطون و زرتشت و هرمس می داند و حکمت مشائی را مقدمه ای برای تجربه روحانی می شمارد، لذا رساله های عرفانی او مانند عقل سرخ، صفیر سیمرغ، قصه غربت غربی، آواز پر جبرئیل و … را به زبان رمزی می نویسد و نمادگرایی «نور» به نحو گسترده ای در آثار او مورد استفاده قرار می گیرد.

چکیده: نویسنده در ابتدا به شرح حال زندگی شیخ شهاب الدین سهروردی و ذکر داستان هایی از ابن ابی اصیبعه در مورد شیخ می پردازد. سپس به داستان حی بن یقظان و مهمترین اسباب دلمشغولی انسان و آن اینکه غریب چگونه می تواند به وطن بازگردد اشاره می کند.

یکی از سنت های زیبای دانشمندان اسلامی به ویژه در علم فقه و حدیث،تصوف و عرفان اجازه نویسی است. به این معنی که استاد و مربی پس از تربیت علمی و عملی شاگردان برخی را مجاز به نقل آموخته ها می کرده اند، یعنی به ایشان شفاهی یا کتبی اجازه می دادند هر آنچه را که منظور می شده نقل کنند.

سرزمینی که ساکنانش، از نخستین پیشگامان فرهنگ و از تکتازان عرصۀ مدنیت، و بی هیچ تردید از نابغه ترین، هشیواران دهر بوده اند، به طور یقین دانشمندان و حکیمان و فلاسفه و هنروران بیشماری در دامن فیاض خود تربیت کرده، که خلال اوراق و رخنه کتابخانه های بزرگ جهان، از آثار آنان آکنده و مزین است.

اسماعیلیان به ویژه شاخۀ نزاری گروهی از شیعیان بودند که در دورۀ سلجوقی اوج دوران قدرت نمایی های آن ها بود. این گروه یا فرقه حاصل تجربه های تاریخی سرزمین ماست. می توان گفت روح ایرانیت در این نهضت به طور کامل آشکار است و این نهضت از دو چشمه سیراب می شد

این مقاله با عنوان «پوشش زن در ایران باستان» سعی در بررسی سیر تحول پوشش زن در ایران باستان دارد. آنچه درخواهیم یافت این است که در دوره ماد، هخامنشی و اشکانی یکسانی خاصی در پوشش زنان مشاهده می شود؛ به طوری که نوع پوشش مادها در پوشش چین دار هخامنشیان بروز کرده بود و سپس پوشش زنان اشکانی تحت تأثیر سنن هلنیستی و هخامنشی شکل تازه ای به خود گرفت.

قرن چهارم هجری هم زمان با رنسانس اسلامی و ظهور دانشمندان پرشمار در عرصه های مختلف علمی است. مسکویه رازی دانشمند ایرانی دربار آل بویه یکی از آن هاست که از جایگاه خاصی برخوردار است.

دوران پر آشوب پس از قتل خلیفه سوم تا شهادت امام علی (ع) جامعه مسلمین را به سه گروه سیاسی طرفداران خلیفه سوم، شیعیان علوی و غالب جامعه اسلامی که به سواد اعظم معروف بودند تقسیم کرد. گروه اخیر که معتقد بودند شهادت درباره حق و باطل بودن عثمان و امام علی (ع) را به تاخیر اندازند تا خدا در روز قیامت حکم کند، بعدها به تبیین مبانی نظری و دینی خود پرداختند و تبدیل به فرقه ای به نام مرجئه شدند.

از دوره سلطنت شاه عباس تا پایان حکومت صفوی ( سده یازدهم هجری ) مکتب اصفهان ( آغاز ۹۷۷ هـ.خورشیدی - ۱۰۰۷ هـ.ق با حمایتهای شاه عباس صفوی - تا پایان حکومت صفویان ۱۱۰۱ هـ.خ برابر با ۱۱۳۵ هـ.ق )