در دور دست‌ها ، پهلو به پهلوی چین ، باریکه سرزمینی است ، بسیار مرتفع ، با کوه‌های آسمان بوس و به هم فشرده ، با معبرهای تنگ دشوار گذر، با زمستان‌های سرد نه ماهه ، برخوردگاه چهار تمدن بزرگ آسیا: ایران، هند، چین و آسیای مرکزی که دورترین نقطه است نسبت به همه‌ی آنها و پناهگاهی است امن برای رانده‌شدگان از سراسر این سرزمین‌ها ،نه تنها کسان که حتی باورها و اندیشه‌های کهن ، نه در کنار‌هم که آمیخته با‌هم و نمایان در دست‌نوشته‌هایشان: دست نوشته‌های اسماعیلیان بدخشان. نویسنده، در این مقاله می‌کوشد با جستجوی میدانی به معرفی آنها بپردازد .
رشیدالدین وزیر، مورخ و فیلسوف دوره‌ی ایلخانی، که شاهد ویرانی‌های ناشی از یورش‌های چند دهه‌ی مغولان و رفتارهای نظارت‌ناپذیر نیروهای مرکز گریز بود،برای برای برون رفت از بحران اقتصادی و اجتماعی،به اصلاحات بنیادی دست زد. او با آگاهی از اندیشه‌ی ایرانشهری به جایگاه و رابطه‌ی فرمانروا و مردم در جامعه، موجودیت حیات سیاسی آن دو را قائم به تداوم این رابطه و حفظ آن جایگاه می‌دانست.
در این نوشتار، دو لوح آهنى با کتیبه‌هاى خط کوفى، متعلق به درهاى آستان حضرت عبدالعظیم و برج طغرل بازخوانى و معرفى شده است. از بانیان این دو کتیبه، به عنوان عبدالصمد بن فخراور و عبدالوهّاب بن فخراور قزوینى یاد شده و نویسنده مقاله تلاش کرده است میان این دو ارتباط برقرار کند.
عباس اقبال آشتیانی (متولد 1275 هجری شمسی / 1314 هجری قمری– متوفی 1334/ 1375) از رجال و صاحبنام عرصه فرهنگ در تاریخ معاصر ایران است. در کسوت آموزشی، معلمی مدارس و استادی دانشگاه تهران را در پیش گرفت؛ در کسوت مترجمی، کتاب‌ها، مقاله‌ها و رساله‌های متعدد علمی و ادبی را به زبان فارسی ترجمه و منتشر ساخت
«عاشورا یک حادثه تاریخیِ صرف نبود. عاشورا یک فرهنگ، یک جریان مستمر و یک سرمشق دائمی برای امت اسلام بود. حضرت ابی عبداللَّه (علیه السّلام) با این حرکت – که در زمان خود دارای توجیه عقلانی و منطقی کاملاً روشنی بود – یک سرمشق را برای امت اسلامی نوشت و گذاشت. این سرمشق فقط شهید شدن هم نیست؛ یک چیزِ مرکب و پیچیده و بسیار عمیق است.
سال ۱۳۴۲ بود. در محضر مرحوم حجت‌الاسلام سیدعلی شاهچراغی، «شرح لمعه» را به درس می‌خواندم. یک بار به دلیل مسافرت استاد، نخست می‌خواستیم درس را برای دو هفته تعطیل کنیم و سپس پیشنهاد شد که در این مدت، خدمت آقای علی گلزاده غفوری برسم و زحمت تدریس با ایشان باشد.
کلمۀ «نهج» به معنی روش است. کلمۀ «بلاغت» نیز از اصطلاحات علمی است که در زبان عربی به علم معانی، علم بیان و علم بدیع و یا به عبارت دیگر «آیین سخنوری» اطلاق می‌شود. در تعریف بلاغت گفته‌‌اند: بلاغت آن است که سخن بر مقتضای حال باشد و این با سخنی که انسان با پدر خود در میان می‌گذارد، فرق می‌کن
مَثَلِ «شاهنامه آخرش خوش است» از پرآوازه‌ترین مَثَل‌ها در فرهنگ ایرانی است. هنگامی‌که برای کسی امری ناخوش رخ می‌دهد و دیگری بِدان خشنود است، در واکنش این سخن را به‌کـار می‌برد. می‌دانیم که شاهنامه با تازشِ تازیان به ایران پایان می‌پذیرد؛ پس چگونه است که پایان آن را خوش پنداشته‌اند؟
آزمایش یکی از بن‌مایه‌های مهم و تکرارشونده در حکایت‌ها و قصه‌های ایرانی است که با اهداف گوناگون و شیوه‌های مختلف در حکایت‌ها و قصه‌ها ارائه می‌شود. آزمایش‌ها در قصه‌ها و حکایت‌ها معمولاً به عنوان شروطی مطرح شده که شخصیت اصلی یا دیگر شخصیت‌های داستان برای رسیدن به خواسته‌های خود ملزم به انجام آن هستند.
درخت یکی از عناصر اصلی و قدیمی در نقش‌پردازی فرش در سراسر جهان است. در مناطق متفاوت ایران نیز درخت با اسامی و اشکال گوناگونی، در طراحی فرش مورد استفاده قرار می‌گیرد. درخت حیات یا درخت جاودانگی و بی‌مرگی، به جوهر وجود انسانی در عالم یا به دنیای پس از مرگ اشاره می‌کند و چنین تعریفی، رایج‌ترین توصیف استفاده از نقش درخت در طراحی فرش است؛ اما کاربرد درخت سخنگو یا درخت واق با مفهوم درخت دوزخی در فرش، حیرت‌انگیز است.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید