گفتگو

محمدعلی تسخیری، نامی شناخته‌شده در جهان اسلام است. وی این خوشنامی را به مدد تلاش برای تقریب مذاهب اسلامی و فهم ادیان از یکدیگر کسب کرده و به سبب این تجربه ممتاز، مشاور مقام معظم رهبری در امور جهان اسلام شده است. محمدعلی تسخیری به تازگی در دهمین دور گفت‌وگوهای دینی ایران و روسیه که توسط سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و کلیسای ارتدوکس روسیه برگزار شده، شرکت داشته است. در مصاحبه با وی درخصوص روند این دور از گفت‌وگوهای دینی پرسیده‌ایم.

در زبان‌شناسی، چهره‌ای شناخته شده است و در مجامع و محافل ایران‌شناسی دعوت می‌شود. با آنکه در شصت و ششمین پله از نردبان زندگی بسر می‌برد اما عشق به ایران، او را هر روز شاداب‌تر از قبل، می‌‌کند. به زبان‌های باستانی، علاقه‌ای ویژه دارد و به همین سبب هم هست که دکترایش را در رشته فرهنگ و زبان‌های باستانی از مدرسه مطالعات شرقی و آفریقای دانشگاه سواس در لندن مسبوق به مدرسه‌السنه شرقیه ...

تاریخ مواجهه ایرانیان با فلسفه جدید غرب را اگرچه می‌توان تا دوره صفویه پیگیری كرد، اما آشنایی جدی‌تر ایشان با این سنت عظیم فكری عمری كمتر از یكصد سال دارد. نكته حایز اهمیت در این تاریخچه كوتاه آن است كه به دلایل فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و حتی اقتصادی و به‌طور كلی تاریخی عمده این آشنایی با فلسفه‌های موسوم به قاره‌ای یا اروپایی بوده است و ایرانیان اقبال كمتری به فلسفه تحلیلی یا فلسفه‌های آنگلوامریكن نشان داده‌اند، اگرچه برخی صاحبنظران معتقدند كه از قضا ویژگی‌های فلسفه‌ورزی به سبك و سیاق اخیر ضرورت بیشتری برای ایرانیان دارد.

برای معرفی دو معماری که در اولین گفت‌وگو درباره «زمینه‌گرایی»، همراه «شرق» شده‌اند، باید فهرست بلندبالایی از عنوان دانشگاهی و جوایز معماری را ردیف کرد، چراکه نشید نبیان و رامبد ایلخانی، فارغ از علاقه‌های فردی خود، محصول آموزش‌وپرورشی هستند که در معتبرترین مجامع علمی دنیا از دانشگاه شهید بهشتی تهران تا دانشگاه هاروارد، گسترده شده. بنابراین به جای طول و تفصیل ارائه یک رزومه علمی، تمرکز بر فعالیت‌های آنها در سال‌های اخیر می‌تواند روزنه‌ای مناسب برای ورود به بحث زمینه‌گرایی باشد.

دوران کودکی‌اش در محله پامنار تهران سپری شده؛ محله‌ای که آن روزها بواسطه گرفتاری به برخی ناهنجاری‌های اجتماعی به بیراهه نرفتن در آن قدری دشوار بود. آن‌طور که خودش می‌گوید، پدرش یکی از لوطی‌های قدیمی تهران بوده و با اینکه سواد چندانی نداشته اما پذیرفته بود که میان او و پسرش باید تفاوت تفکر و سلیقه وجود داشته باشدو تصمیم می‌گیرد این تفاوت بواسطه کتاب و کتابخوانی باشد. از همین رو در یکی از روزهای نوجوانی پسرش چندین کتاب را طناب پیچ شده به خانه می‌آورد و می‌گوید: «باید همه اینها را بخوانی!» حالا رضا قنبری یکی از شاعرانی است که آغاز کار جدی‌اش در شعر و شاعری را در دهه 70 می‌داند. دهه‌ای که به گفته او، شعر شاعران و حتی داستان نویسندگانش آنچنان که باید و شاید درک نشده است.

فاطمه راکعی با اشاره به سالروز درگذشت طاهره صفارزاده گفت: او تنها یک شاعر نبود و در تمام حوزه‌ها، کارش را به درستی انجام می‌داد و نمی‌توان گفت که وی در کدام حوزه موفق‌تر بوده است. راکعی در گفت‌وگو با ایبنا به موارد مختلفی مانند شخصیت، سبک شعری، دیدگاه نسبت به وزن، نبش قبر و تاثیرگذاری صفارزاده بر ادبیات سخن گفت.

یورگن هابرماس را به عنوان «نظریه‌پرداز گفت‌وگو» می‌شناسند و از آنجا که در دوره‌هایی تلاش بر گفت‌وگو و تعامل در ادبیات سیاسی ما برجسته شد، به تبع آن هابرماس و اندیشه‌هایش به دال مرکزی تفکر روشنفکران بدل شد هر چند این روند در دوره‌هایی نیز با گسست و انقطاع مواجه بود.

عباس جمال‌پور، از معدود استادان اهل دل، قلم، رنگ و ساز است که زمانی در ارتش فعالیت می‌کرد و با سمت معاونت اداری و پشتیبانی اداره جغرافیایی ارتش هم بازنشسته شده است. او ارتش را نیز یک اثر هنری کامل می‌بیند. کمیته سازماندهی نخبگان یا استادان جهانی در جشنواره 2011 میلادی در کره جنوبی او را به‌عنوان استاد جهانی معرفی کرده است. از سال 1330 در هنرستان کمال الملک اصول نقاشی کلاسیک را در مکتب کمال الملک از استاد اولیا آموخته و در سال 1332 پس از آشنایی با استاد محمدعلی زاویه، نگارگری را آغاز کرد و تا به امروز ادامه داده است.

یکی از نکات جالبی که در مقاله «پیل چرا در خانه تاریک بود؟» متذکر شده‌اید، این است که این تغییر در آغاز داستان عمدی و برای اعاده مقصود دیگری است.

هگل، ایرانیان را نخستین ملت تاریخی و نخستین امپراتوری تاریخ می‌داند. همان نکته‌ای که نعمت‌الله فاضلی، استاد دانشگاه و رییس پژوهشکده مطالعات اجتماعی، قبل از هر چیز به آن اشاره می‌کند و می‌گوید که طبیعتا در کشورهایی با این قدمت تاریخی، مولفه‌های فرهنگی مثل کتاب ریشه‌دار است و علت درگیر بودن ما با کتاب و حساسیت نسبت به آن را نیز ناشی از همین جایگاه ساختاری کتاب در کلیت فرهنگ ایرانی می‌داند.