اخبار

در خواب‌شناسی تعریفی از انواع خواب داریم. برخی از خواب‌ها را خواب‌های روشن می‌خوانند یعنی خواب‌هایی كه انسان حین خواب دیدن می‌داند كه خواب است و آنچه می‌بیند رویاست. من با توجه به اهمیت كار آقای موحد می‌خواهم به این نكته اشاره كنم كه اثر كار مورخ در چیست؟ مورخ واقعی چه كسی است؟ البته این الفاظ را ما به‌طور قراردادی به كار می‌بریم و امیدواریم كه مورد مناقشه واقع نشود. این تعریفی است كه بنده ارایه می‌دهم زیرا مورخ با تاریخ پژوه و واقعه‌نگار خیلی فرق می‌كند. مورخ روایت می‌كند، داستان نمی‌گوید و نقل خاطره نمی‌كند، اسیر شایعات و باندبازی نمی‌شود. كار اصلی مورخ طبق تعریف من، فهم تاریخ زمان است.

رحمانیان: استاد موحد تاریخ نفت ایران را روایت کرده اما کار مورخ صرفا روایت گذشته نیست بلکه ناچار است با روایت‌ها دست به گریبان شود و آنها را نقد کند/ موحد: من اصلا مورخ نیستم، مدتی در نفت کارکردم و کتابم حاوی یک پیام است.

داریوش رحمانیان درباره اهمیت كتاب «نظام ارباب غایب در ایران» گفت: در ایران درباره جامعه‌شناسی تاریخ، تحقیقات كافی وجود ندارد. یكی از وجوه اهمیت كتاب دكتر عبداللهیان، پرداختن به حوزه جامعه‌شناسی تاریخ است. او دست بر غیبت جامعه‌شناسی تاریخی گذاشته است.

ناصرالدین میرزای 16 ساله پس از مرگ پدرش به شاهی رسید. ابتدا در تبریز بر تخت نشست و میرزا تقی خان امیر نظام را با لشكر به تهران فرستاد و خود در 21 ذی‌القعده به تهران آمد. شاه جوان پیش از ورود به تهران، امیرنظام را با لقب اتابك خواند و او را به صدراعظمی خویش انتخاب كرد، نخست وزیری كه بعدا امیركبیر ایران شد و بزرگ‌ترین و خوشنام‌ترین صدراعظم تاریخ ایران. دكتر داریوش رحمانیان امیركبیر را دوست دارد، اما حقیقت را دوست‌تر و به همین خاطر او را مبری از هر نقد و انتقادی نمی‌داند، اگرچه معتقد است كه هر نقدی باید در زمینه تاریخی صورت بگیرد و نمی‌توان با خوانشی ناهمزمان امیر تاجبخش را متهم به استبداد كرد.

داریوش رحمانیان، استاد تاریخ دانشگاه تهران از تکمیل‌ مجموعه «عکس علی‌خان والی» خبر داد و گفت: این آلبوم یکی از مهم‌ترین منابع تاریخ اجتماعی،‌ اداری، سیاسی و فرهنگی ایران دوره ناصری (مربوط به منطقه آذربایجان و کردستان) است که نه تنها در تاریخ عکاسی ایران، بلکه در جهان بی‌نظیر است.

داریوش رحمانیان،‌ عضو هیات علمی گروه تاریخ دانشگاه تهران می‌گوید: متاسفانه رشته تاریخ عرصه ورود بسیاری از افراد از سر شوق و كنجكاوی شده است، بدون این‌كه بدانند این رشته دارای اصول، چارچوب‌ها و قواعدی است كه باید آن‌ها را فرا گرفت.

بینش تاریخی در تبیین سیاسی همایش دوروزه «تاریخ و علوم سیاسی» با میزگردی پایان یافت که ابتدا قرار بود با حضور هاشم آقاجری، داریوش رحمانیان، ابوالفضل دلاوری، احمد بنی‌جمالی و عباس منوچهری برگزار شود؛ اما از این افراد منوچهری و بنی‌جمالی در میزگرد حضور نیافتند و گفت‌وگویی مفصل درباره نسبت تاریخ و علوم سیاسی درگرفت. در ابتدای میزگرد انتهایی داریوش رحمانیان خلاصه‌ای از بحث‌ها و مجادلات مطرح‌شده را بیان کرد و تریبون را به ابوالفضل دلاوری داد. او صحبت خود را با انتقادی به روند موجود در همایش آغاز کرد که بیشتر به جنبه‌های بین‌رشته‌ای دو حوزه تاریخ و علوم سیاسی و کمتر به ارتباط این دو در مطالعات ایرانی در چند دهه اخیر و آسیب‌شناسی این ارتباط پرداخته است.

کی از دغدغه‌ها و پرسش‌های اصلی من از دوران کودکی، بحث انحطاط بود. وقتی به دانشگاه وارد شدم کسی جز طباطبایی به این موضوع نمی‌پرداخت و پس از ادامه تحصیل در دوره دکترا موضوع رساله‌ام را «تاریخ علت‌شناسی انحطاط و عقب‌ماندگی‌های ایرانیان و مسلمین» انتخاب کردم که این یک مطالعه بسیار ناقص بود و احساس کردم سیر انحطاط‌شناسی ما خودش دچار انحطاط و رکود شده است.