مقاله

پیشینه مکتوب، تاریخی دریایی کهن است که از نخستین روزهای شناسایی‌اش ایرانی بوده و هست. بر اساس همه منابع و مدارک که پرداختن به همه آنها هیچگاه در چنین نوشتاری کوچک نمی‌گنجد.

اسلامی ندوشن از فرهنگ‌شناسان بزرگ ایران بود؛ و در آغاز سده پانزدهم از میان ما رفت. حقوقدان، شاعر، داستان‌نویس، سفرنامه‌نویس، مقاله‌نویس، ادیب، مترجم، استاد دانشگاه و محقق برجسته و نامدار بود. در پژوهش و آفرینش ادبی مقام و منزلت ممتاز داشت.

شاید مهم‌ترین ویژگی مرحوم آقای محمدعلی اسلامی ندوشن همین معنا و مفهوم و نام ایران است. در نظر ایشان ایران فقط میهن محصور در این مرزهای سیاسی نیست، بلکه مفهومی بسیار فراتر و وراتر دارد.

چندین دهه است که همسایگان جنوبی ایران با نادیده گرفتن گزارش‌ها و نشانه‌های تاریخی٬ تنها بر پایه‌ی رویکرد و نگرش‌های نژادی و سیاسی می‌کوشند نام کهن خلیج‌فارس را دگرگون سازند.

در روزگار کنونی قدردان کسانی باشیم که برای ما اسوه‌سازی می‌کنند و برای پایمال نشدن حق و اجرای عدالت، افسار نفس سرکش را لحظه‌ای رها نمی‌کنند و دهانه آن را چنان می‌کشند که حتی یک لحظه پا در مسیر اشتباه نمی‌گذارند. اینان به دنبال دیده شدن نیستند، ولی باید آنان را دید و بزرگی را از آنان آموخت.

هر گونه تلاشی برای ايجاد گسست ميان ايران و افغانستان محکوم به شکست است. فرهنگ اين دو کشور فرهنگ مشترک چند هزار ساله است و فرهنگ دينی و مذهبی و زبانشان پيوندهای عميق دارد.

شکست حکومت ساسانی در مقابل اعراب، دورة جدیدی را به لحاظ «تاریخی» برای سرزمین ایران رقم زد، ‌‌‌‌‌‌اما فرهنگ پربار و کهن ایران باستان، هرگز با این شکست، دچار زوال و فراموشی نشد؛ بلکه در دورة اسلامی ‌به حیات خود ادامه داد.

وقتی زلزله، بم را زیر و رو کرد، اخبار آن سراسر جهان را فرا گرفت و از این سو و آن سو به کمک هموطنان ما شتافتند. ازجمله 101 پزشک و کادر درمانی با دارو و وسایل پزشکی از کشور اواکراین به ایران آمدند.

انسان ذاتا موجودی مخلوق و متعلق به ساحتی الهی و مینوی (غیرمادی) است. او بدین‌ترتیب با طبیعت و الوهیت مثلثی سه‌گانه می‌سازد كه بعدها در فلسفه اسلامی اشراقی ـ صدرایی سه ساحت عقل، نفس و بدن؛ یا الوهیت، خیال (مثال) و ماده را متبلور ساخت.

از نمونه هایی که نشان می دهد فقه حنفی در محیط زبان فارسی و نه مثلا زبان ترکی رشد کرد و تدوین شد کتاب مهم المبسوط سرخسی است که از بزرگترین کتاب های فقه حنفی است و نویسنده اش (قرن پنجم) در شمار مهمترین فقهای احناف در طول تاریخ است.