مقاله

جنبش خوشنویسانه به عنوان ژانری از هنر مدرن اسلامی با پارادایم‌های جدید موازی هنر مدرن در خاورمیانه استمرار یافته است.

تشیع از روزگار نخست از یك نقطه‌نظر همواره دو بعد یا دو نوع دیدگاه را تجربه كرده است: یكی بعد و جنبه حماسی و عاطفی است و دیگری جنبه عقلانی و نظری. هر دو نیز گاه مكمل هم بوده‌اند و زمینه رشد تشیع را از نقطه‌نظر تاریخی فراهم كرده‌اند و در جای خود هر یك به نیكی به تشیع خدمت كرده‌اند.

چرا دانشگاه به‌ معنای امروزین آن پدید آمد؟ این نهاد چه نقشی در تمدن بشری ایفا كرده است؟ كدام امور، برقراری چنین نهادی را ضروری ساختند؟ دانشگاه در ذات خود یك امر مدرن است، اگرچه ربط‌ها و پیوندهای آن را می‌توان تا یونان باستان پی گرفت.

مهناز اشرفی (رییس پژوهشکده ابنیه و بافت‌های تاریخی-فرهنگی) همزمان با ثبت جهانی ۵۴ کاروانسرای ایران در یادداشتی نوشت: کاروانسراها ازجمله بناهای با ارزش به جامانده از تاریخ معماری ایران هستند که مجموعه‌‍‌ای از خدمات و تاسیسات عام‌المنفعه‌ای را به مسافران خسته از راه عرضه می‌داشتند و نیز در مواردی وسیله‌ای برای به نمایش گذاشتن و تداوم فرهنگ یاریگری و وقف (این فرهنگ اصیل ایرانی) شدند.

عزاداری امام حسین با اربعین به پایان می‌رسد و دهه آخر صفر به عزاداری رسول خدا و امام رضا و امام حسن مجتبی اختصاص دارد که در مشهد به نام چهل هشتم از آن یاد می‌شود و دسته‌ها و هیئت‌های مختلف از سراسر کشور به مشهد می‌روند. این آیین ها می تواند در مطالعات عزاداری پژوهی برای محققان جالب توجه باشد.

در ۲۹ اردیبهشت ۱۳۱۴ش در نشست هیئت‌ وزرا، به ریاست محمّدعلى فروغى (۱۲۵۴-۱۳۲۱ش)، اساسنامه‌اى که موادّى از آن را قبلاً خود فروغى نوشته بود و در «وزارت معارف» تکمیل شده بود، در ۱۶ مادّه، دربارۀ تأسیس انجمنى به نام «فرهنگستان ایران» به تصویب رسید.

«اِباضیّه» نام یکی از فِرَق خَوارج است که از کهن‌ترین فرقه‌های اسلامی به‌شمار می‌آید و پیروان آن هم‌اکنون نیز در مناطقی از جهان، به‌ویژه در عُمّان و شمال آفریقا، حضور دارند. سبب نامگذاری این فرقه به اسم مزبور، انتساب آن به بنیانگذارش، یعنی عبدالله بن اِباض است.

ابن سینا از موفق ترین فلاسفه اسلامی بوده؛ در عین آنکه از فلسفه حکمای یونان به ویژه ارسطو تأثیر پذیرفته، اما می کوشد بر آن بیفزاید و نکات مبهم در اندیشه و نوشته‌های ارسطو را روشن سازد.

أبو سعد إسماعيل بن على بن الحسين بن محمد بن الحسن بن زنجويه السمّان الرازي الحافظ (تولد: حدود ۳۷۱ ق، د. ۲۴ شعبان ۴۴۵ ق)، محدث و دانشمند زيدی مذهب با گرايش معتزلی از شاگردان قاضي عبد الجبار همداني و ساکن در ري بود. از مهمترين ويژگيهای او اين است که با وجود آنکه زيدی و معتزلی مذهب بود، اما در عين حال به دليل تبحرش در حديث سنی و سفرهای زيادی که برای فراگيری حديث و شنيدن آن نزد مشايخ مختلف حديث در شهر های گوناگون داشت، در ميان منابع حديثی و رجالی سنی مذهب که طبعا با معتزليان مخالفند هم شهرت دارد.

دکتر داوری را عمدتا به‌عنوان فیلسوف فرهنگ می‌شناسند و معرفی می‌کنند و این به دوران اخیر اختصاص ندارد. داوری از آغاز فرهنگ را به‌عنوان عرصه اندیشه و فکر برگزید. وقتی از فرهنگ سخن می‌گوییم، فقط به جنبه‌های متعالی آن و مضامینی که به عرصه‌های اندیشیدن و تفکر هستی‌شناسانه اختصاص می‌یابد، محدود نمی‌شویم؛ بلکه رضا داوری، امور روزمره و وقایع و پدیده‌های معمولی زندگی را هم عرصه‌ای برای تفکر دانسته است؛ از‌این‌رو در فرهنگ پیش و پس از انقلاب، شاهد حضور تأثیرگذار او بوده‌ایم.