مقاله

منگزی، در مقام فیلسوفی کنفوسیوسی، جایگزینی جذاب برای تلقیِ ارسطویی از فضیلت انسانی پیش نهاده است.

چندی پیش، در مقاله «کنج یا کنج » نوشته بودم که در بیت «اگر تند بادی بر آید زکنج / به خاک افکند نارسیده ترنج»

نخستین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی دربارۀ خواجوی کرمانی با عنوان «خواجوی کرمانی کیست؟» در روز هشتم دی در مؤسسۀ شهر کتاب برگزار شد. آنچه در ادامه می آید سخنرانی دکتر محمود عابدی، عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی در این نشست است.

پرفسور کندی و دانشجویانش انواع گسترده ای از منابع و پژوهش های مربوط به هندسۀ کروی دورۀ اسلامی را در اختیار اهل علم قرار داده اند و این مبحث علاقۀ مرا نیز جلب کرده است.

متن حاضر یادداشت های یک مهاجر به شهر اشرف مازندران طی سالهای 1080 هجری تا 1114 است. این شهر را شاه عباس ساخت و به تدریج کسانی از نقاط دیگر برای اقامت به آنجا آمدند. نویسنده این یادداشت ها وقایعی شخصی زندگی خود و برخی از اتفاقات جاری آن منطقه را گزارش کرده که جالب توجه است. این یادداشت ها از یک نسخه خطی نقل می شود.

آقاشیخ محمد‌علی بهجتی آشتیانی، کفاش‌زاده خطاط( تولد 1258 شمسی – فوت 1315 شمسی )، فرزند مشهدی رضا کفاش و فاطمه، از خوشنویسان و روحانیون گمنام است. مقدمات را همراه با قواعد خوش‌نویسی در قم فرا گرفت. چون استعداد شگرفی در خط و انشاء داشت .

در این مقاله کتاب ابن سینا و تمثیل عرفانی و گفتمان پدیدارشناسانۀ کربن به حکمت سینوی تحلیل و ارزیابی شده است. رویکرد پدیدارشناسانۀ کربن در این کتاب، برخلاف رویکردهای سوبژکتیو اکثر شرق شناسان غربی، می تواند باب گفت وگویی منصفانه را میان فرهنگ های گوناگون باز کند که این تعامل فکری فرهنگی به بارور شدن اندیشه و فرهنگ طرفین گفت وگو منجر خواهد شد.

تلقی های سنتی از هرم بزرگ هستی، هر یک به نحوی در دوران جدید تفکر غربی به ویژه پس از قرن هیجدهم رو به ضعف و اوفول نهاد و موجب شد تا این بنیان وجودشناختی تفکرپیشامدرن، در معرض نسیان، نادیده انگاشتن و یا انکار قرار گیرد.

از چهاردهم آذرماه سال 1214 تا بیستم دی‌ماه سال 1230، شانزده سال و یک ماه و شش روز فاصله است. در چهاردهمین روز از آذرماه 1214 شمسی در عمارت نگارستان، دشمنان استقلال ایران زمین، خون پاک سیدابوالقاسم قائم‌مقام فراهانی ثانی را به زمین ریختند و بی‌کفایتی چون حاجی میرزا آقاسی را به‌عنوان مرشد و مراد محمدشاه، به صدارت عظمی رساندند.

سرزمین ایران با تمدن کهنسال خود در تاریخ دانش گاهشماری جهان جایی بسیار ارزنده دارد و تقویم کنونی ما که یکی از کم نظیر ترین و دقیق ترین و احتمالا منطقی ترین تقویم های دنیاست، راهی بس دراز پیموده تا صورت کنونی را به خود گرفته است.