مقاله

از دریچه میراث فرهنگی که به ایران بنگریم، این کشورِ کهن یکی از حیرت‌انگیزترین کشورهای جهان است. موقعیت جغرافیایی، تنوع اقلیمی، قدمت، تعدد بی‌شمار میراث فرهنگی و طبیعی، آثار علمی و ادبیِ فاخر، از ایران کشوری یگانه و بی‌همتا ساخته است.

روش تصحیح متون فارسی و چاپ نسخه هایی پالوده و نزدیک به متن اصلی در ایران مدیون کوشش ها و تیزبینی کسانی چون علامه دهخدا، علامه قزوینی و دکتر محمد معین است. از آنجا که اصل روش تصحیح بر پایه ی دقت علمی و امانتداری نهاده شده است

سادات از مهم ترین گروه های اجتماعی در تاریخ اسلام هستند، گرچه در رویکرد به مفهوم سیادت در ادوار مختلف، شاهد تغییراتی هستیم. در دوره صفویه نیز، مفهوم و مصداق سیادت از چالش های نظری مؤثر بر واقعیت های آن عصر به شمار می رود.

در سال های اخیر یکی از پدیده های شایع در میان نویسندگان شیعه و سنی و البته با گرایشاتی گاه سیاسی زده اقبال و توجه دوباره به احادیث علائم ظهور و آخر الزمان و فتن و ملاحم و اشراط الساعه است؛ سنتی که ریشه های آن به سنت ادیان کتاب مقدس می رسد. از نقطه نظر حدیث شناسی غالب روایات شیعه و سنی در این زمینه ها مشکل سندی دارد. من بحثم اینجا البته بحثی سندی و از نقطه نظر سنتی نیست.

بازتاب فرهنگی مانویت را در سده های نخستین دوره اسلامی به خوبی می توان مشاهده کرد. طرد حیات زمینی و نفی مادیات و پرداختن به امور اخروی، که جزو درونمایه های اصلی کیش مانوی است، از طریق تصوف و عرفان اسلامی تداوم یافت. غلات شیعه و زنادقه در زمره فرقه های متاثر از مانویت بوده اند.

مقاله حاضر، تحلیلی محتوایی از نگاه هفت دین زنده جهان (یهودیت، مسیحیت، اسلام، بودا، هندو، کنفسیوس و زرتشت) به قاعده زرّین است. این قاعده در نگاه ادیان، شامل مؤلفه هایی چون «خود»، «دیگری» و «پسندیدن» است که با نگاه به روابط بین شخصی، از متدینان به هر یک از ادیان، عمل به آن مطالبه شده است.

برگر برای معرفی رویکرد خود در دین‌پژوهی، از اصطلاح «شهروندی دوگانه» استفاده کرده است؛ کسی که هم می‌تواند به کار الهیاتی بپردازد و هم خود را از زمرۀ شهروندان محققان بداند. این مقاله کوشیده است تا مؤلفه‌هایی را نشان بدهد که براساس آنها برگر توانسته است با دو روشی که دارای موضوع و روش متفاوت هستند، یعنی جامعه‌شناسی و الهیات، به بررسی دین بپردازد.

امروز سه‌شنبه سیزدهم تیر ماه در خانه فرهنگ ایران در پاریس، جایزه بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی به ایران‌شناس برجسته فرانسوی، «ژیلبر لازار»، اهدا می‌شود. پژوهش‌های لازار درباره دستور زبان فرانسوی، شکل‌گیری زبان فارسی و کهن‌ترین آثار برجسته نثر فارسی برای محققان و استادان زبان فارسی آشناست.

شاه اسماعیل به‌عنوان یکی از مشاهیر هفتگانه در ادبیات جامعه علویان ترکیه به حساب می‌آید، در واقع یکی از پادشاهان ایران که در پژوهش‌های تاریخی دوره معاصر گمانه‌زنی‌های بسیاری را به خویش کشانده در ادبیات یک اقلیت بزرگ در کشور همسایه که بنا به آمار دولت ترکیه دوازده میلیون و بنا به برآورد خود علویان بیست و پنج میلیون از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند

حتی غز‌لهای سعدی که معمولا با زبانی فاخر آغاز می‌شود، خیلی زود به زبان طنز می‌‌رسد. طنز در زبان سعدی چندان شایع است که اگر به صورت اتفاقی به بخشی از آثار سعدی نگاه کنیم، بعید است که خالی از طنز و طیبت باشد.