مقاله

در محوطه آستان قدس رضوی، نزدیک مسجد گوهرشاد در گوشه‌ای مردی بزرگ آرام خفته است. او را بنا بر وصیتش در جایی که درس می‌داده به خاک سپرده‌اند. مردی که در زمانه خود و حتی تا به امروز از شگفت‌ترین شخصیت‌های سیاسی و مذهبی، ادب و هنر و علم ایران است. «بهاءالدین محمد بن حسین عاملی» که بعدها به شیخ بهایی شهره شد، در ۱۵۴۶ میلادی برابر با ۸ اسفند ۹۲۵ هجری شمسی در بعلبک متولد شد.

ساموئل گرین بنجامین (Samuel Greene Wheeler Benjamin) نخستین دیپلمات رسمی کشور ایالات متحدهٔ آمریکا در ایران ،در بخشی از خاطرات خود راجع به قتل سربازان متظلم چنین نقل می کندکه واقعه مهمی که واقعاً عجيب و وحشتناک بود و کمی قبل از سفر اول ناصرالدین شاه به اروپا روی داد ، واقعه ای بود که قیافه سهمناک و مهیب دیکتاتوری و حکومت مطلقه ایران را نشان داد.

1. «روزآمد» و «کارآمد» کردن فلسفه ملاصدرا همواره از دغدغه‌های اهالی فلسفه اسلامی بوده است. هرچند که در این میان، برخی بر این باورند تاریخ مصرف فلسفه اسلامی به سر آمده است، اما هستند صاحبنظرانی که در نقد گروه نخست، سخت معتقدند که می‌توان از ماحصل «حکمت متعالیه» پاسخ‌هایی برای مسائل امروز جامعه‌ استخراج کرد؛ هرچند که شاید خود، برای رسیدن به این پاسخ‌ها چندان گام‌های قابل شمارشی برنداشته باشند.

اکنون که این عبارات را به یاد جان گرامی دانشی مرد فقید، استاد غلامحسین صدری افشار می‌نویسم، ‌هیچ آغازی را شایسته‌تر از مقدمه شاهنامه «در ستایش خرد» نمی‌بینم. زنده‌یاد صدری افشار، شیفته این بیتها بود و همه کسانی که با او برخاست و نشست و گفت و شنید داشته‌‌اند، بارها و بارها این ستایش و بیتها و پاره‌های آن را از زبان شیرین و فروتن او شنفته‌اند:

استاد مجتبایی در جلسه بزرگداشت معصومی همدانی در شهر کتاب تهران سخنرانی خود را با یک بیت شعر آغاز کرد: یارم همدانی و خودم هیچ مدانی یارب چه کند هیج ندان با همه دانی استنباط از همدان به عنوان شهر دانایی، فارغ از معنای تاریخی آن، در غیر این شعر هم هست و از جمله در افواه عوام گفته اند همدان یعنی شهر دانایان.

از حدود یک سال پیش که مجموعه یادداشت های این کتاب به دست بنده رسید، تاکنون، تلاش کردم اوّلا آن را تکمیل کرده و سپس به صورت حاضر، بدون آن که دستی در آن برده شود، در اختیار اهالی فرهنگ قرار دهم. داستان به این شرح بود که وقتی فرزندم محمد باقر، در پاساژ صفوی، به صورت مستمر برای کتابخانه تاریخ، کهنه کتاب می خرید، از صاحب یکی از مغازه ها می شنود که سه کارتن اوراق برای فروش هست.

درباره محمدابراهيم باستانى پاريزى - متولد ۱۳۰۴ روستاى كوچك پاريز(امروزه شهر است) بين سيرجان و رفسنجان. - ۱۳۲۵عزیمت به تهران و ادامه تحصیل در دانشسراى عالى تهران - پايان سال ششم ادبى در دبيرستان رشديه تهران و همكارى با مطبوعات - از سال ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۳۷ معلم و مدير در دبیرستان‌های كرمان

علامه سيد جلال‌الدین آشتيانى از علماى بنام حوزه فلسفه و معرفت دينى است. اهتمام او در نگارش تاريخ فلسفه و عرفان اسلامى بعد از ملاصدرا و توجه به متون باقى مانده از آن دوران، به حفظ و احياى بخش مهمى از گنجينه متون حكمان معرفت و فلسفه اسلامى منجر شده است.......

وقتى قرار است تاريخ فكر را با نگاهى ديگر بنويسى، تمام گرفتاری‌های عالم به سراغت می‌آیند و وقتى می‌خواهی از پس تمام اين گرفتاری‌ها برآيى و در اين راه از هيچ دريغ و ممارستى كم نمی‌گذاری، كارى می‌کنی كارستان. اتفاقى می‌افتد ماندگار و اين همه را مديون عشقى هستى كه از كودكى در دل خود پرورانده‌ای. ساختارشکنی در مقالات و کتاب‌های دكتر نصرالله پورجوادى، باعث شده است تا راهى نو در عرصه تاریخ‌نویسی فلسفه و انديشه فلسفى باز شود.........

به گفته خود 30 سال عمرسوزی كرده تا چنین دسترنجی پدید آمد. گویا یك بار نسخه‌ای در سال 384 به پایان رسانیده و بار دیگر در 400 هجری تحریری تمام كرده است. فردوسی دهقان‌زاده بوده. دهقان نه به معنای رعیت بل به معنای قدیمی آن یعنی نجیب‌زاده، خرده ملاكی كه اهل معرفت بود و دلیری. هرچند این دهقانان خود از رعایا مالیات می‌ستاندند و با اعراب بده بستان داشتند اما در عین حال، با تسلط قوم عرب مخالفت می‌ورزیدند و از زمان ساسانیان پاسدار فرهنگ ایران بودند.