مقاله

«مولانا». اين کلمه‌اي است که در ذهن و زبان ما ايراني‌ها و بسياري پارسي‌زبانان و پارسي‌دوستان کشورهاي ديگر، کلمه‌اي آشناست. کدام پارسي‌زبان است که با سوز ابيات مثنوي معنوي نسوخته باشد و با شور غزليات شمس، لحظاتش شور‌انگيز نشده باشد؟

شعر كلامي است تنيده از دل كه در آن نوعي از وزن را مي‌توان ديد. اين شيوه سخن از ديرباز در كشورمان مرسوم و مقبول بوده است. حتي زرتشت راز و نيازهاي آسماني خود به نام گائاها را با اهورا مزدا به كلام منظوم بيان كرده است. لفظ گائا هم خود به معني سرود است و بخشي از اوستا كه گائه‌ها خوانده مي‌شود اشعاري است موزون. يشت‌ها هم موزون و منظوم بوده‌اند.

جشن میلاد پیغمبر بزرگ اسلام حضرت محمد بن عبدالله سلام الله و صلواته علیه است و این میلاد فرخنده و عید بزرگ و سعید را تبریک می‌گویم.

در ارزشگذاری میان زن و مرد اگر یک‌جا تفاوت باشد، آن یک‌جا سیگارکشیدن است و اعتیاد. فمینیست‌ها چه خوششان بیاید و چه خوششان نیاید، مردم سیگارکشیدن خانم‌ها را به‌چشم دیگری نگاه می‌کنند.

مدیر تازه اداره کتاب آقای «علی شجاعی صائین» را نمی‌شناسم؛ ولی آنچه به‌خوبی می‌دانم این است که به‌طورکلی در این حوزه، به «ناشناس‌ها» بیشتر امید دارم تا «شناس‌ها».

هر كه شد محرم دل در حرم يار بماند/ و آنكه اين كار ندانست در انكار بماند از صداي سخن عشق نديدم خوشتر/ يادگاري كه در اين گنبد دوار بماند (حافظ)

هنگامی که سخن از پیشینه برنامه و بودجه نویسی در ایران به میان می‌آید نام‌هایی چون «اعتمادالدوله» وزیر اعظم عصر صفویه، «مستوفی الممالک» بودجه‌نویس عصر قاجار و «صنیع الدوله هدایت» وزیر مالیه عصر مشروطه خواهان به ذهن اقتصاددانان متبادر می‌شود.

موسيقي در هر برهه زماني همواره بهترين زبان براي بيان شرايط سياسي و اجتماعي بوده و هست. از اين رو است كه در دوره‌هاي مختلف شاهد شكل‌گيري و پيدايش انواع گوناگوني از موسيقي هستيم. از موسيقي مشروطه و تصنيف‌هاي عارف و شيدا گرفته تا سروده‌هاي انقلابي، مذهبي، اجتماعي و...

درباره وحدت بين مسلمين دو مساله وجود اساسي دارد: نخست اين‌ پرسش مطرح است كه آيا «وحدت» در فرهنگ ديني و اسلامي ما يك حركت استراتژيك است. يا دعوت به وحدت، يك حركت تاكتيكي و به دليل ضرورت‌هاي تاريخي توسط مصلحان ومتفكران اسلامي مطرح شده است؟ از نظر اينجانب، بايد گفت: وحدت اسلامي، يك حركت تاكتيكي و موسمي يا بايستگي شرايط خاص تاريخي نيست مثلا اينكه ما به‌ دليل شرايط تاريخي يا سياسي مانند اشغال فلسطين يا حضور امريكا، يا موقعيت منطقه بگوييم بايد وحدت داشته باشيم.

ادبيات ايران در هزاره آهوي كوهي، تاريخ واقعي نداشت. هرگاه شاعري چون خيام يا فردوسي خواسته است ادبيات ايران را دگرگون كند، جامعه بي‌تاريخ ايراني او را به واپس مي‌رانده است. كساني هستند كه سيزيف‌گونه سنگ ادبيات ايران را به سوي قله برده، اما به اوج نرسيده بازگشته‌اند. دو تن در ايران معاصر، ادبيات را به قله رسانده ولي باز هم كم و بيش در كنار گفتمان غالب سنتي محكوم شده‌اند؛