مقاله

دیدگاهی است قائل به اینکه حقیقت در دین مآلاَ مبتنی بر ایمان است نه بر استدلال یا شواهد. این مدعا را متألهان، از پولس تا نویسندگان نوارتودرکس مخالف عقل‌گرایی در دوران معاصر، معمولاً طریقی دانسته‌اند برای بیان اینکه اصول مبنانی دین را بر مبنای براهین و یا شواهد تجربی اثبات نمی‌توان کرد، بلکه باید آنها را برپایه ایمان پذیرفت.

ربیت به معنای روش رفتاری و گفتاری دادن به غیر است. روش‌گرفتن از غیر، متوقف بر قصد روش‌دهنده نیست؛ یعنی اگر من بخواهم چه از نظر گفتاری و چه از نظر رفتاری از دیگری روش بگیرم، متوقف بر این نیست که او قصد کند و بخواهد به من روش دهد؛ چه او قصد کند و چه قصد نکند، من آن روش را می‎گیرم.بحث کنونی فقط متمرکز به یک گروه است:

فاطمه امیراحمدی: فرید العطاس در سفر به ایران که به دعوت دانشگاه خوارزمی آمده بودند با دعوت انجمن جامعه‎شناسی ایران و انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات درباره‌ی «سلفی‎گری در جهان اسلام» به ایراد سخنان خود پرداخت. وی به دلیل حضور فعالی که در فضای جهان اسلام دارد و نیز نشست‎های مختلفی که در کشورهای گوناگون جهان اسلام داشته است، همچنین به دلیل تمرکزی که بیشتر در حوزه‎ی مالایایی جهان اسلام در مالزی و سنگاپور دارند، در این نشست به این موضوع یعنی افراطی‎گری و فرقه‎گرایی که امروز جهان اسلام و به تبع آن کل جهان به آن مبتلا است، نظرات خود را بیان کرد.

دکتر شهیدی در دو حوزه ادبیات و تاریخ فعالیت نگارشی جدی داشت. بخش اول، بیشتر در دانشگاه و بخش دوم عمدتاً میان مردم انتشار یافت. دکتر رسول جعفریان به مناسبت ۲۳ دی ماه سالروز درگذشت استاد سید جعفر شهیدی آثار تاریخی ایشان را مرور می‌کند. مرحوم دکتر سید جعفر شهیدی محصول جریان های فکری چندی است که طی چند دهه نخست حیات وی در ایران وجود داشت و ایشان در آن بستر رشد کرد. جریان‌های یاد شده، برخی سنتی و برخی مدرن بودند و هر کدام به سهم خود در شکل گیری شخصیت فکری ایشان مؤثر واقع شدند. در بخش مدرن، دو گرایش انقلابی پدید آمده در دهه بیست و سی و تحصیلات دانشگاهی، در دو دوره مختلف، در ذهن ایشان تأثیر گذاشته است.

چندی است که زمزمه‌های ثبت جهانی بافت تاریخی شهر یزد از سرگرفته شده است. بی‌شک دیاری که پشتوانه مردمی اصیل همچو مردم یزد را در خود دارد، غنی تر از آن است که مقوله ثبت جهانی بتواند بر ارزش آن بیافزاید یا بکاهد. در واقع، ثبت جهانی یک شهر معرفی آن دیار برای جهانیان است.

تأملی پیرامون «زنان به عنوان مخاطبان هنر» از دیدگاه علوم ارتباطات اجتماعی موضوع هنر و مخاطبانش همانند سایر موضوعات مطرح در حوزه علوم ارتباطات اجتماعی عمدتاً در ارتباط کلی میان مخاطبان و هنر خلاصه شده است و کمتر اتفاق می‌افتد که این بررسی به تفکیک جنس و با در نظر گرفتن نقش این عامل در شیوه‌های مصرف هنری باشد. در این نوشته با تمرکز بر موضوع مخاطبان زن، مصرف هنری زنان با استفاده از «نظریه برجسته‌سازی» (سورین و تانکارد، 1381:325) تحلیل می‌شود تا نشان داده شود که اولاً مصرف هنری زنان نسبت به مردان متفاوت است. ثانیاً این تفاوت، تحت تأثیر فرهنگی خود هنرها است که زنان را به شیوه‌های خاصی بازنمایی می‌کنند.

دانشگاه علاوه بر تولید دانش و آموزش و پژوهش، نقش و کارکرد تأثیرگذاری به ‌عنوان عقل منفصل و نقاد جامعه دارد که باید آن را شناخت و در خدمت ایجاد یک نظام اجتماعی آزاد، عادلانه، اخلاقی و در عین حال رو به پیشرفتهای همه‌جانبه قرار داد. ایفای نقش دانشگاه به منزله عقل نقاد جامعه، بیش و پیش از هر چیز نیازمند به رسمیت شناختن جایگاه و منزلت آن و توجه به حقوق و حرمت دانشگاهیان و دانشجویان است. اندیشه‌ها و مشربهایی که تنها خود را مالک حقیقت می‌دانند و نقد و ارزیابی چگونگی اراده جامعه را مخل قدرت و نظمهای سنتی قلمداد می‌کنند و در فضاهای بسته و محدود و یا منفعل و خاموش دانشگاه برای خود نقش بیشتری قائل هستند، معمولا در صف نخست تضییع‌کنندگان حقوق و حرمت دانشگاهیان و دانشجویان جای دارند.

) اطاعت از قانون و تمهید گریز از قانون شعار اطاعت از قانون برای توده مردم است، شعار دیگر و فنون دیگر هم داریم برای خاصان، برای طغیانگران، برای بدمستان! شعار اجرای قانون را می‌دهیم، ولی برای خاصان که می‌خواهند از قانون بد بگریزند و به سوی عدالت بروند، فنون دیگری برای گریز از قانون داریم.

روابط هر چه بیشتر توسعه یابد، غنیمت است؛ اما اینکه از علم خود بهره ببریم و یکسره آن را به خارج بفرستیم، هرچه باشد، نامش رابطه علمی نیست. وقتی می‌گویند اگر اشتغال ایجاد شود و دانشمندان کار مناسب و درآمد کافی و آرامش خاطر و خیال داشته باشند از کشور نمی‌روند، مثل این است که بگویند اگر همه شرایط برای دانشمند فراهم باشد، او از کشور نمی‌ر‌ود (و پیداست که اگر این شرایط فراهم باشد و باز هم دانشمند بخواهد از کشور برود، بگذاریم برود)؛ اما این جملة کاملاً درست به حل مسئله کمک نمی‌کند؛ زیرا تکرار معلوم است و مفید هیچ معنایی نیست و اگر معنایی داشته باشد، این است که باید وضعی

وقتی گفته می‌شود که علم یا فرهنگ جدید امر تاریخی است، «تاریخی بودن» به این معناست که حادثه با اراده خاص این و آن به وجود نیامده و حاصل تصمیم سیاسی نیست، بلکه پدیدآمدنش عین ساختن و پدیدآمدن جهان و زمان جدید است؛ اما در این جهان علاوه بر غفلتی که لازمه هر تاریخی است، بیگانگی با زمان جدید، مسائل و امور را دگرگون و پراکنده جلوه می‌دهد و غالباً توجه نمی‌شود که مسائل به درستی طرح نشده‌اند و به این جهت در حل آنها نمی‌کوشند و به این پندار که با تدبیر خود آن را حل می‌کنند، دلخوشند.