اخبار

مطلب پیش رو حاصل گفتگویی است که با دکتر ‘پرویز عباسی داکانی’، شاعر، پژوهشگر و مدرس دانشگاه، در باب دیدگاه اندیشمندان ایرانی از شادکامی و تلقی ایشان از شادمانی صورت گرفته است. از جمله آثار بسیار ایشان، اشاره به دو کتاب ‘شمس من خدای من’، پژوهشی درباره زندگی مولانا و ارتباط عرفانی او با شمس تبریزی، و دیگری، ‘هزار منزل عشق’، درباره زندگی، افکار و آثار خواجه عبدالله انصاری کافیست.

در اینجا به بحث تنوع شخصیت انسان وارد می‎شویم. به قول مولانا: «زین دو هزاران من و مار ای عجبا من چه منم!» ابتدا قضیه نسبت‌ها مطرح می‎شود. در انسان صورتهای بسیار مختلفی ظهور می‌کند: انسان، با خودش، با همسرش، با فرزندانش در میان خانواده، در کشورش، در کشوری دیگر،… و به یکباره متوجه می‎شویم همواره در حال بروز صور بسیار مختلفی از خود هستیم. و در حالات و لحظات مختلف نیز چنین است، و حتی در جمعیت‌ها: «من به هر جمعیتی نالان شدم» که می‎خواهد بگوید ما با شرایطمان انطباق داریم، این شرایط مختلف هستند پس ما هم به تبع آنها مختلف می‌شویم.