«تاریخ‌پژوهی» و «دیپلماسی» دو ویژگی از هویت اجتماعی فریدون آدمیت است که از عنفوان جوانی زمینه‌سازی ساختار راه آینده علمی و کاربردی او را بنیان نهاد. اولین اثر آدمیت در موضوع سیاست بین‌المللی را در پژوهش سه جلدی «امیر کبیر و ایران» یا ورقی از تاریخ سیاسی ایران (چاپ اول: ۱۳۲۴ـ۱۳۲۳) می‌بینیم. در این کتاب، سیاست خارجی امیر کبیر به تفکیک در خصوص روابط ایران با روسیه، انگلیس، فرانسه، آمریکا، اتریش، عثمانی، ترکستان، افغانستان و به‌ویژه موضوع هرات به بررسی گذاشته شده است. در چاپهای بعدی، فرایند تحلیلی آن گسترش یافته و مورد تجدیدنظر قرار گرفته است.
روش تحقیق در تاریخ‌نگاری و پژوهش در تاریخ دیپلماسی، از جمله مقولاتی است که فریدون آدمیت به آنها دلبستگی داشت، و طی سالیان دراز یادداشتها، منابع و مدارک زیادی در این زمینه‌ها گردآوری کرده بود. هدف او طراحی شاخه‌ای از روش‌شناسی جامع بود که به کار پژوهشگران تاریخ می‌آید. او به ضرورت استفاده از این تکنیک برای تحقق کارهای علمی، آگاهی داشت و جایش را در فضای تحقیقاتی ایران، خالی می‌دید. این خواستة مهم با درگذشت او بر زمین ماند. در عین حال در جای‌جای بسیاری از آثارش به روش تحقیقات تاریخی پرداخته که می‌تواند مورد استفاده پژوهندگان خودآموز قرار گیرد.
در جریان کار سترگ تحقیق امیرکبیر و ایران، ایدة پژوهش در فرایند جنبش مشروطیت به ذهن آدمیت نقش بسته بود. ضمن آنکه شناخت امیرکبیر و عملکردش در شکل‌گیری، تحول و تکامل شخصیت آدمیت نیز تأثیری ژرف داشت.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید