اخبار

از بحثهای پیشین روشن می‌شود که قرآن به علم تاریخ (و با اتساع، به جغرافی) علاقه‌مند است و مصرّانه از انسان می‌خواهد که: «در زمین بگردید و بنگرید فرجام کسانی که پیشتر بودند… چگونه بوده است» و به چشم خود آنچه برای تمدنهای پیشین رخ داده، ببینید و بدانید چرا شکوفا شدند و چرا سقوط کردند. تاریخ انسان این تحول تکاملی جوامع و تمدنها را از مرحله آغاز تا زمان تباهی، بر مبنای بعض ضوابط یا الگوها در بر دارد، که اساساً اخلاقی است. این هنجارها، «سنت الهی» (رویّه‌های غیرقابل تغییر) خوانده می‌شود: «درباره کسانی که پیشتر بوده‌اند، [همین] سنت خدا [جاری بوده] است، و در سنت خدا هرگز تغییری نخواهی یافت.»

در قرآن درک مسلمانان از دنیا تا حدودی به کمک داستانهای مقدس شکل داده می‌شود، که نقشی در معلومات تاریخی و فعالیتهای آیینی مسلمانان ایفا می‌کند. ‏ کیهان‌شناسی قرآن تصویر دنیا را در قالب مبارزه میان حق و باطل، میان ایمان و انکار، میان کار خوب و اشاعه‌ فساد در زمین بیان می‌دارد: «تقواپیشگانی که به غیب ایمان می‌آورند، و نماز را بر پا می‌دارند،… آنهایند که از هدایتی از جانب پروردگارشان برخوردارند و آنها همان رستگارانند»، حال آنکه کافران چه بیمشان بدهی، چه بیمشان ندهی، برایشان یکسان است، آنها نخواهند گروید… در دلشان مرضی است و خدا بر مرضشان افزود… بهوش باشید که آنان فسادگرانند، لیکن نمی‌فهمند.» این شالوده‌ بیشتر گفتمان قرآن است و ساز و کار نمادین اسلامی ‌ارتباط موجود میان دو حوزة جدا را بر پا می‌دارد. این مسأله کیهان‌شناختی،