گفتگو

دربارۀ استاد افشار، واژه ای که دقیقاً می‌تواند مصداقی برای او باشد، واژۀ «اعجوبه» است. وی از نادر مردانی بود که از تمامی لحظات زندگی اش بهره می برد و تفاوتش نسبت به دیگران در این بود که شناخت خوب و هوش سرشاری داشت و از همه بیشتر، پشتکار خوبی داشت.

دکتر حسن انوری چهرهٔ ماندگار رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی مهمان هشتمین برنامه «ایرانم» بود که سلسله گفت‌وگوهای خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) با چهره‌های مختلف درباره ایران است.

هویت سطوح و معانی مختلفی دارد تا جایی كه به انسان ایرانی باز می‌گردد، دست‌كم سه لایه یا وجه اساسی را می‌توان تشخیص داد، ایرانی بودن، مسلمان بودن یا به‌طور خاص شیعه بودن و در نهایت مدرن بودن یا به تعبیر برخی مدرنیت.

دکتر احمد مسجدجامعی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوره اصلاحات مهمان هفتمین برنامه «ایرانم» بود که سلسله گفت‌وگوهای خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) با چهره‌های مختلف درباره ایران است.

نجف دریابندری ابتدا بررسی می‌کرد که آیا می‌تواند زبان و روح اثر را به فارسی منتقل کند یا نه. به همین دلیل، همه ترجمه‌هایش به زبانی بسیار درست و دقیق به فارسی درآمده‌اند. او به هر کاری که دست می‌زد – چه مجله‌نویسی، چه ترجمه، چه مقاله‌نویسی – بهترین عملکرد را داشت و در این زمینه همتا نداشت.

مشیت علایی،منتقد ادبی، مترجم و پژوهشگر گفت: در دوره معاصر، جریان‌های نقد فرمالیستی، جامعه‌شناختی، روانکاوانه، اسطوره‌ای و مارکسیستی شکل گرفته‌اند که عمدتاً از ترجمه آثار غربی نشأت گرفته‌اند. چهره‌هایی مانند فاطمه سیاح، محمدتقی بهار و شفیعی کدکنی در توسعه این جریان‌ها نقش داشته‌اند، اما ۹۰ درصد نقد ادبی در ایران به اقتباس از نظریه‌های غربی وابسته است.

صدیقیون(شاگردان صدیقی)، از ایشان یک فرمالیسم اجتماعی ساختند. اجازه نمی‌دهند بحث کنیم، نقد بنویسیم و ببینیم که ایشان چه چیزی را نگفته، به همین دلیل کمک کردیم که منش دکتر صدیقی به حاشیه برود و این فرمالیزم، بیشتر در ساحت سیاسی است.

سعادت کازرونی در تاریخ خلیج فارس:‌ «یکی از پادشاهان بزرگ قدیم ایران فرموده است، تنگنای هرمز، نگین انگشتر تمام جهان می‌باشد. تفسیر این جمله این است که هر کس مالک دریا باشد مالک تجارت عالم خواهد شد و هر کس مالک تجارت عالم شد، مالک ثروت آن و بالاخره مالک عالم خواهد شد».

عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی معتقد است؛ بیشترین سرمایه شعر سعدی از ماده عشق است، آن چیزی که رنگ و جلا به شعر سعدی می‌دهد، عشقی است که اتفاق می‌افتد، عشقی که واقعی است اما نه آن عشقی که در شعر بعد از قرن نهم در «مکتب وقوع» پدید می‌آید، این عشق، آن نیست؛ عشقی پاک است، عشقی که روی به عالم قدس و پاکی دارد.