اخبار و گزارش

بیست و نهمین نشست از مجموعه نشستهای صد کتاب ماندگار قرن به بررسی و معرفی کتاب « چرند و پرند» اثر علی‌اکبر دهخدا، اختصاص یافت.

نقالی و تعزیه دو هنر نمایشی سنتی ایران هستند که با قدمتی چندصدساله، بخش مهمی از فرهنگ و هویت ایرانی را شکل داده‌اند. این دو هنر به‌عنوان بخشی از میراث فرهنگی ناملموس ایران در فهرست یونسکو ثبت شده‌اند و هنوز در جوامع مختلف ایرانی به‌ویژه در مراسم‌های مذهبی و عمومی اجرا می‌شوند

«شیخ عطار یکی از مردان بزرگ ادبی و عرفانی ماست که شایستگی لقب انسان کامل را داشت؛ و روح او منبعی سرشار از حکمت و دانش و عرفان بود؛ تن و جان خود را وقف عبادت خالق و خدمت مخلوق می‌داشت؛ هم کار می‌کرد هم شعر می‌گفت و کتاب می‌نوشت؛ نه شعر و شاعری را وسیله کسب مال و جاه قرارداد و نه تصوف قلندری را دستاویز تنبلی و تن‌آسایی.»

ادیب عطارشناس کشور با نگاهی نو به شخصیت فریدالدین عطار نیشابوری، او را نه‌تنها عارفی بزرگ بلکه مروج گفت‌وگو، هم‌زیستی و فهم متقابل در دل جامعه معرفی می‌کند؛ چهره‌ای که می‌تواند الهام‌بخش امروز ما در بازخوانی مفاهیم مدارا و گفت‌وگو باشد.

عطار نیشابوری یکی از تأثیرگذارترین شاعران و عارفان است که با تلفیق شعر، حکمت و عرفان، نقشی ماندگار در تاریخ فرهنگ و ادب فارسی ایفا و الهام‌بخش بزرگانی چون مولانا بوده است.

عطار، سنایی و مولوی سه قله بلند شعر عرفانی هستند؛ ۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت عطار است و به همین مناسبت نگاهی به روزگار و آثارش و همچنین رابطه‌اش با سنایی و مولوی می‌کنیم.

برهیه در کتاب «تاریخ فلسفه قرون وسطی و دوره تجدد» نشان می‌دهد که چگونه نوافلاطونی‌گری پلی میان فلسفه‌ یونان باستان، دین مسیحی، فلسفه‌ اسلامی (مثل ابن‌سینا و سهروردی) و حتی عرفان شرقی بوده است.

عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث‌ فرهنگی و گردشگری از شناسایی کتیبه‌ای شاعرانه در موزه شهر راجشاهی، بنگلادش که به دو زبان عربی و فارسی نگارش شده است، خبر داد و به معرفی آن پرداخت.

یک استاد زبان و ادبیات فارسی گفت: عطار تنها به دوران خود تعلق ندارد، بلکه زبان مشترک روح بشر در همه دوران‌هاست؛ زبانی که با سادگی، عمق و خلوص، مخاطب امروز را نیز به تأمل و بازاندیشی در خود فرا می‌خواند

یک کارشناس زبان و ادبیات فارسی با تاکید بر اینکه عطار، شاعری است که می‌توان او را همچون آیینه‌ای از عرفان اسلامی در نظر گرفت، گفت: همراه با عطار و آثارش می‌توان، سفری درونی به سوی حقیقت مطلق داشت.