اخبار و گزارش

صفحه اول روزنامه های امروز سه شنبه 3 آذر

رئیس موزه «لوور» فرانسه پس از حملات تروریستی در پاریس، طرحی برای محافظت از آثار هنری و تاریخیِ در معرض تهدید در سراسر جهان ارائه داد.

عبدالجبار کاکایی می‌گوید: معینی کرمانشاهی از لحاظ فرمی بسیار بر ترانه‌های دوره‌های بعد تاثیر گذاشت. این شاعر و ترانه‌سرا در پی درگذشت رحیم معینی کرمانشاهی اظهار کرد: معینی‌ کرمانشاهی در دوره تصنیف‌سرایی ظهور کرد؛ دوره‌ای که عارف قزوینی و شیدا جزو پیشقراولان آن محسوب می‌شدند. آن‌ها در این دوره تصنیف را از بدنه شعر فارسی منفک کردند و قالبی به وجود آوردند که با قالب‌های پیشین شعر فارسی تفاوت‌های فاحشی دارد. درواقع تصنیف شبیه به غزل، دوبیتی، چهارپاره و ... نیست و تماما تابع شرایط موسیقی است.

میرجلال‌الدین کزازی گفت: کتاب‌خوان کردن افراد فرآیندی است که یک‌شبه انجام نخواهد گرفت و باید از سالیان خردی از آن زمان که کودک خواندن می‌آموزد، آغاز شود.

نخستین نسل کودکستان‌های ایرانی در یک بازه زمانی ١٠ ساله، از سال ١٢٩٧ تا ١٣٠٧ خورشیدی در شهرهای تهران، تبریز و شیراز بنیان گذارده شدند. آنگونه که جبار باغچه‌بان و همسرش در کتاب «روشنگر تاریکی‌ها» روایت کرده‌اند، کودکستان خانم خان‌زادیان در تبریز و مادام سروریان در تهران (١٢٩٧ خورشیدی، کودکستان مودب‌الملک تهران (١٣٠٢ خورشیدی)، باغچه اطفال باغچه‌بان در تبریز (١٣٠٣ خورشیدی)، کودکستان مادام گارکالتلی در تهران (١٣٠٥ خورشیدی) و کودکستان شیراز (١٣٠٧ خورشیدی)، نخستین کودکستان‌هایی به شمار می‌آیند که در جایگاه یک پدیده نوظهور آموزشی و پرورشی در جامعه ایرانی پدیدار شدند.

پژوهشکده فرهنگستان هنر در ادامه سلسله‌نشست‌های خود، نشست «هنر از دیدگاه علامه دکتر محمد اقبال لاهوری» را به مناسبت درگذشت جاوید اقبال فرزند علامه اقبال لاهوری، با سخنرانی سلیم مظهر، استاد دانشگاه شرق‌شناسی لاهور و عضو هیات تحریریه مجله «کیمیای هنر» در این پژوهشکده هنر فرهنگستان هنر برگزار کرد؛ نشستی که در آن سلیم مظهر به وجوه مختلف شخصیت و اندیشه اقبال لاهوری پرداخت. آنچه در ادامه خواهید خواند بخش‌های از سخنرانی سلیم مظهر در این نشست است.

کویرهای ایران آرام و صبور نگاه هر ببیننده را تا دوردست‌ها می‌کشانند. چشم که می‌گسترانی شن‌های رقصان و توده‌های خار و خاشاک را می‌بینی و صدای باد و سکوت کویر را می‌شنوی. بر تن این کویر گاه کاروانسراهای گسترده بر کناره جاده‌ها و ابنیه تاریخی که از گذر زمان مصون نمانده و گاه سایه آبادی‌ای که در آن سکوت با صدای پای جوی آبی خنک می‌شکند، خود می‌نماید. بی‌تردید صدای پای آب در این گستره بیش از هر چیز اهمیت دارد. آبی که در گذر هزاره‌های دور آنچنان اهمیت داشته و دارد که بسیاری از آیین‌ها، جشن‌ها و دعاها از آن مایه و پایه می‌گیرد.

«اینجا تهران است، صدای ایران» جمله‌ای آشناست. ته ذهنت اگر بگردی حتما نشانه‌ای از آن را پیدا می‌كنی. نشانه‌ای مربوط به سال‌های خیلی دور و خیلی قدیمی كه به روایت تاریخ و آمار می‌شود ٧٥ سال پیش. یك بعدازظهر اردیبهشتی كه رادیو ملی ایران آغاز به كار كرد و شنودگان ایرانی صدای محكم مردی را شنیدند كه خبر می‌داد: «اینجا تهران است، صدای ایران». صدای مردی كه رضا سجادی نام داشت و نخستین گوینده ایرانی و به روایتی نخستین صدای رادیویی.

«از آنجا که همت حضرت اقدس شاهنشاهی مصروف بر تربیت اهل ایران و استحضار و آگاهی آنها از امورات داخله و وقایع خارجه است، لهذا قرار شد که هفته به هفته احکام همایون و اخبار داخله و غیره را که در دول دیگر گازت می‌نامند در دارالطباعه دولتی زده شود و به کل شهرهای ایران منتشر گردد که اهالی مملکت ایران نیز در هر هفته از احکام دارالخلافه مبارکه و غیره اطلاع حاصل نمایند».

ناصر تکمیل‌همایون، عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی درباره راهکارهایی برای توسعه کتاب در جامعه گفت: برای بالا بردن قدرت خرید مردم در عرصه کتاب، دولت باید به آن یارانه اختصاص دهد، همان‌طور که در برخی کشورها به نان و اجاره خانه یارانه تعلق می‌گیرد، مسئولان ایران نیز باید به کتاب به عنوان کالا نگاه نکنند، بلکه آن را به شکل یک نیاز روحی ببینند.