استاد صدوقی سها در تعریف رایج فلسفه، آن را کاملا «مبتنی بر عقل» می‌دانند، لیک «به قدر و طاقت بشری»، و این تعریض مهمی است که اگر بشر مبنا و محور تعریف فلسفه است، پس قطعاً نمی‌توان قوای ادراکیه او را صرفاً در عقل منحصر ساخت و از دیگر قوای ادراکی‌اش چشم پوشید.
سیزده شهریور روز ملی مردم‌شناسی در ایران با نام دانشمند شهیر حوزه فرهنگ و تمدن ایرانی ابوریحان بیرونی گره خورده است. این انتخاب مدیون حضور دکتر ابراهیم فیاض در شورای فرهنگ عمومی و برانگیختن توجه نسبت به اهمیت نام‌گذاری این روز به نام دانش مردم‌شناسی است
گاهی مورد سؤال قرار می‌گیرم که چرا هنوز به منابع کاغذی تمایل دارم و می‌گفتند شنیده‌ایم که شما سفارش کرده‌اید مقاله‌های تألیف‌شده را به‌صورت کاغذی به شما بدهند. در این‌جا لازم است بگویم که من همیشه طرف‌دار بهره‌مندشدن از سیستم‌های پیشرفتۀ حاکم بر منابع تحقیق بوده‌ام.
ابوریحان بن احمد خوارزمی بیرونی بزرگ‌ترین محقق و دانشمند ایرانی است، وی در سوم ذی‌الحجه سال 362 هجری در حومه شهركاثِ خوارزم و به روایت دهخدا در رستاق خوارزم پا به عرصه وجود نهاد و از این‌رو به بیرونی یعنی بیرون خوارزم خوانده شده است.
امروزه بسیاری از پژوهشگران شرقی و غربی، وجه ممیزه تاریخنگاری مدرن و سنتی را محتوا و ماهیت تجربی، عقلانی و انتقادی تاریخنگاری مدرن می‌دانند و عموما تاریخنگاری سنتی و پیشامدرن را فاقد این محتوا و ماهیت قلمداد می‌كنند.
بدون اینكه بخواهیم ستایش بیهوده -كه امری مرسوم میان ما مردم است- داشته باشیم، می‌توانیم بگوییم ابوریحان بیرونی (م 2 رجب 440ق) بزرگ‌ترین دانشمند جهان اسلام است.
در این مقاله، نظراتی درباره‌ی تعیین برخی وجوه فرهنگیِ رایج برای کاربرانِ عامِ این رشته [یعنی ادبیات تطبیقی] ارائه شده است. امروزه، پژوهشگران آمریکایی زوایای خاصی را از دل متون بیرون می‌کشند که نه به درون بلکه به بیرون از این رشته نظر دارد، به سایر رشته‌های غیرزیبایی‌شناختی (مرتبط با سیاست، قومیت، نژاد، جنسیت، و جز آن)، و هدف هم نشان‌دادنِ گستره‌ی تعهدات فرهنگیِ این رشته‌هاست.
سده هاست شناخت ایران، با یه عبارتی «ایران شناسی» در رأس توجّه بیگانگان فرهنگ مدار بویژه اروپائیان قرار گرفته است. نخستین گام ها را در این زمینه، جهانگردانی برداشتند که پس از پشت سر نهادن کوره راه های دشوار، پای بدین سرزمین ناشناخته گذاشتند. آن ها از خود سفرنامه هایی به جای نهادند که دست نامه و دست مایه ای شد برای ایرانگردان بعدی.
با آنکه بیش از یک قرن از آغاز نهضت تتبعات و پژوهش های آکادمیک مدرن بر منابع نظم و نثر پارسی می گذرد و کتب یا دواوین غالبِ سخن پردازان و مشاهیر ایران توسط محققان و ادیبان معاصر با بهره از اسلوب های انتقادی و علمی جدید به زینت طبع آراسته گردیده است اما هنوز در کُنج کتابخانه های شخصی و عمومی هر روز نسخه ای از آثار نویسندگان و شاعران گمنام یا مغفول مانده ای کشف می شوند
متأسفانه اخیراً باز قصد تخریب چاپخانۀ روزنامه توفیق را کرده‌اند. «چاپ رنگین» روزنامۀ توفیق تنها یک ساختمان نیست. تنها یک ساختمان اصیل قدیمی نیست. تنها «یک نمونه از معماری سنتی زیبای ایران» نیست. «چاپ رنگین» بخش اصیلی از «تاریخ پرداختنی مطبوعات طنز مردمی ایران در قرن گذشته» است.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید