مقاله

ماکیاول از اندیشمندانی است که نظریه‌پردازان تعابیر و برداشت‌های گوناگون از اندیشه‌هایش دارند. او با گسست از منطق اخلاقی سیاستنامه‌نویسی، شالوده‌ای نو برای بنیادگذاری سیاست فراهم کرد که آغاز دورانی تازه در تاریخ اندیشه سیاسی است. او دریافتی از قدرت سیاسی به‌ دست داد که با الزامات زمان سازگار بود؛ الزاماتی که با «منطق» از سویی و «اخلاق سنتی» از سوی دیگر همخوانی نداشت.

خوشحالم که بعد‌ از سال‌ها بهانه‌ای شد تا یادی از «سلیمان حییم» شود؛ چرا که او تأثیر بسیاری بر فرهنگ‌نویسی در ایران گذاشت.

نام وری «محمد گلندام» در پژوهش های حافظ شناسی مقدمه ای است که وی بر دیوان حافظ نگاشته و اشاره کرده که در مجالس درس قوام الدین عبدالله مصاحب حافظ بوده و از وی خواسته تا شعرهایش را در دیوانی گردآورد ولی حافظ این امر را به عهدۀ تعویق می افکنده تا پس از درگذشت حافظ به سال 792 ق، خود گلندام به گردآوری دیوان پرداخته است.

یکی از نیازها و ضرورت های مطالعات حماسی – اساطیری ایران، انجام گرفتن پژوهش های مستقل و جامع علمی (اصطلاحاً تک نگاری) دربارۀ شهریاران و پهلوانان نامدار شاهنامه ای است.

نسخه های خطی که ما اصطلاحاً به آن میراث مکتوب می‌گوییم، شناسنامۀ فرهنگی، هنری و علمی و به عبارت دیگر، بخشی از حافظۀ تاریخی هر ملتی است. مرکب و محمول این دانش و فرهنگ، خط و زبان است که از تاریخ شکل‌گیری و سیر تحول و تطور آن می‌توان به شکوه، مانایی و استحکام آن دو پی برد.

چنان كه ما در حال حاضر با اقلامی مثل (ثلث، محقق، ریحان، نسخ، نستعلیق و ...) در خط های مستدیری مواجهیم، در خط کوفی نیز با اقلام متعدّد و لیست بلندبالايى از نام ها در کتب تاریخ خط و خوشنویسی اسلامی روبرو هستیم

سندشناسی، تبیین توسعه تاریخی اسناد، و ساختارشناسی آنان گوناگون است. سندشناسان معتقدند که اسناد تاریخی را بایست با کمک دانش و فن سندشناسی، قاعده‌مند و تعریف و تشریح کرد.

در بیش از چهار سده تاریخ ساسانیان، پادشاهان بزرگ و جنگجویی همچون اردشیر بابکان (224-240 م)، شاپور یکُم (240-270 م)، قباد یکُم (484-531 م) و خسرو انوشیروان (531-579 م)، در زندگانی خود و در آیین درباری ویژه‌ای، یکی از پسران خود ـ و معمولاً بزرگ‌ترین پسر را ـ به ولیعهدی برمی‌گزیده‌اند

ابوعلی احمد بن محمد بن یعقوب مسکویه از مورخان قرن چهارم هجری معتقد است: «تاریخ برای سیاستمداران و رهبران ملتها آزمایشگاهی است که آنها را از تاریخ اقدامات گذشتگان آگاه می‌سازد.

متن یک فرمان حکومتی از شاه عباس اول (996 ـ 1038) است که طی آن از مردم خواسته شده، اسراف نکنند و مردان، لباس ابریشمین و طلاباف نپوشند.