استاد اعوانی در کتاب «فروغ حکمت» به نقد و بررسی تفکر غرب از دیدگاه حکمت الهی و تبیین مبادی حکمت و بررسی جهات مختلف آن می پردازد. اگر یک وظیفه فلسفه بررسی موضوع و مبادی علوم است، فیلسوف پیش از پرداختن به این کار باید مبادی فلسفی فیلسوفان و پیش فرض های فلسفی آنان و از جمله مبادی فلسفی خود را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد. استاد کوشیده اند در کتاب مذکور چنین کنند. نوشتار حاضر بخشی از آن کتاب است.
رویارویی با تاریخ شگردی دارد؛ چون علمی سیّال و لغزان است. به آسانی نمی‌توان آن را مهار كرد؛ زیرا با زندگی مردمان، در نقاط، اندیشه‌ها و جریان های گوناگون سر و كار دارد. كار بسیار دشوار و وقت‌گیری است كه بتوان به درستی از پس آن برآمد.
جامعه‌شناس باید از وضعیت جامعه، داستان‌پردازی درست بكند. تعهد اصلی ما به عنوان جامعه‌شناس این است كه قصه‌گو باشیم. شاید این ادعا با سیمایی كه از جامعه‌شناس در دانشگاه ارایه می‌شود، متفاوت به نظر برسد كه بر مبنای آن، جامعه‌شناس كسی است كه درگیر آمار و ارقام و مطالعه و پژوهش و بحث‌های پیچیده نظری است.
خدا رحمت کند نخستین معلم فلسفه ما، مرحوم مجتهدزاده را که اسم و درسش با دکتر مجتهدی شباهت دارد. او با اشتیاق تمام بحث الفاظ را به ما آموخت. این یادآوری از آن‌رو مهم است که وی در اولین جلسه، با حوصله درخور ستایش، دو ساعت تمام درباره «تاریخ فلسفه» و تعریف هر واژه در این ترکیب سخن گفت.
نورالدین ابوالبرکات عبدالرحمن احمد جامی (۲۳ شعبان ۸۱۷- ۱۸ محرم ۸۹۸ هجری قمری / نوامبر ۱۴۱۴ – نوامبر ۱۴۹۲) شاعر بزرگ و عارف شهیر قرن نهم هجری (پانزدهم میلادی) است.
تفکرات وجودی ابن عربی وقتی از صافی ذهن ظریف عارفان ایرانی عبور کرد، رنگ و بوی عشق انگیز عرفان شرقی به خود گرفت، یا بهتر است بگوییم رنگ و بوی آن با مزاج ایرانی دمساز گردید. ابتدا فخرالدین عراقی آمد و به جای کلمه وجود، کلمه عشق را قرار داد. او در کتاب لمعات کل ماجرای آفرینش را به زبانی عشق آمیز و لطیف باز گفت، البته چون پیشینه‌ای مانند کتاب سوانح احمد غزالی داشت، بر همان راه و روش رفت و زبان رمزی را به کار گرفت.
یازدهم بهمن، برابر است با زادروز احمد سمیعی‌گیلانی. بزرگ‌مردی که فرهنگ ایرانی وام‌دار اوست. او را پدر ویرایش ایران می‌نامند. امسال نخستین سالی است که در روز میلادش دوستان و یاران و هم‌فکرانش امکان تبریک گفتن به او را ندارند. استاد سمیعی فروردین ۱۴۰۲ جهان را ترک گفت.
بنابر باورها و نوشته‌های کهن ایرانی، اجداد ما در سرزمین اولیۀ خود موسوم به «ایرانویج» زمستان‌های طولانی و سردی را تحمل و به‌سختی زندگی می‌کردند و ضمن مبارزۀ سخت با سرما، این پدیدۀ طبیعی (زمستان) در نظر آنان دیوی مردم‌کُش آمد که همواره در حال جنگ با آن بودند: «و دیو زمستان در ایرانویج مسلط‌تر است و ... پیداست که در ایرانویج ده ماه زمستان و دو ماه تابستان است و در آن دو ماه تابستان نیز آب سرد و زمین سرد و گیاه سرد است و آفتشان زمستان است ...»
دهمین روز از ماه بهمن در تقویم باستانی ایرانیان جشن سده است؛ آیین سده با غروب خورشید روز دهم از ماه بهمن برپا می‌شود كه شاخص‌ترین ویژگی آن روشن كردن آتشی بزرگ است؛ امروزه جامعه زرتشتیان ایران پاسداران این آیین كهن ایرانشهری هستند و آن را گرامی می‌دارند.
دکتر زریاب در چهاردهم بهمن ۱۳۷۳ (سه سال پس از برگزاری مجلس بزرگداشتش در مرکز دائرة المعارف) به ناگهان سخت بیمار شد. او را به بیمارستان دی بردند. کوتاه زمانی بهبود یافت، اما این بهبود دوام نیافت و به درگذشت او منتهی شد. او هنوز به هفتاد و شش سالگی نرسیده بود.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید