مقاله

در تحولی چشمگیر در بحران سوریه، وزیران خارجه آمریکا و روسیه عصر شنبه ۲۳ شهریور به توافقی تاریخی دست یافتند. روسیه که با کمک سیاسی چین و استفاده از دوستی و نفوذ تهران با دمشق، به این دستاورد بزرگ نائل شده است، ۲۲ سال پس از فروپاشی شوروی برای اولین‌بار می‌تواند ادعا کند بخش عمده‌ای از نفوذ جهانی‌ خود را در صحنه جهانی‌ باز یافته است. جان کری، وزیر خارجه آمریکا و سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه در پایان سومین روز مذاکره فشرده در ژنو، در یک کنفرانس خبری مشترک جزییاتی از توافق بین دو کشور در ارتباط با تحت کنترل قرار دادن تسلیحات شیمیایی سوریه را اعلام کردند. البته خوانش این دو از توافقنامه با یکدیگر مطابقت کامل نداشت اما عزم دو کشور به یک راه‌حل سیاسی را به خوبی نشان می‌داد.

اندیشه سیاسی در دوران معاصر بویژه در دوره جنگ سرد و پس از ان ، تابعی از نگاه ایدولوژیک به سیاست و فرهنگ توسط متفکران قرن بیستم بوده و ایشان نیز ایدئولوژی با دیدگاه لیبرال دمکراسی را از مبانی اصول تمدن غرب دانسته اند که در موسسات مهم تولید فکر امریکا ، بصورت سیستمی از ایده ها و داوری های روشن وصریح و سازمان یافته نه تنها جامعه خود را تفسیر وتوجیه میکند بلکه با الهام پذیری از ارزشهای نو کلاسیک خود جهت یابی برای ترسیم کنش های اجتماعی الگوها وهنجارهایی همسو را توصیه وپیشنهاد می نمایند.

دو هفته است که مشغول آماده کردن چاپ دوم کتاب «زبان حال» ام، کتابی که هفت سال پیش چاپ شد و جزو کتابهای نسبتا خوش شانس من بوده است. برای چاپ دوم تصحیحاتی کرده ام و مطالبی به آن افزوده ام، از جمله در بارۀ هاتف. خودم به این باب خیلی علاقه دارم و گمان می کنم که در آن مسئلۀ هاتف را در شعر شعرای فارسی، از جمله حافظ، حل کرده ام. اما سه روز پیش، بنا به توصیۀ یکی از دوستان، کتابی خریدم به نام « خاستگاه آگاهی در فروپاشی ذهن دو جایگاهی» تالیف جولیان جینز (Julian Jaynes).

اَخیراً پرسشی در ذهنم خطور کرده و مایل هستم راجع به آن کمی تأمل و دقّت کنم. این پرسش از این قرار است که در جامعه اخلاقی، پیشرفت مادی و شکوفائی اقتصادی بیشتر است یا در جامعۀ مبتنی بر سودخواهی غیراخلاقی.

مصطفی لعل شاطری: بنا به شواهد تاریخی، تاکنون چندین ضریح بر روی مرقد شریف امام رضا (ع) نصب گردیده که ضریح فعلی پنجمین ضریح است. مضجع مقدس و آرامگاه پاک و نورانی امام رضا(ع)، در آغوش ضریح مقدس و مجللی جای دارد که با صفحه های زرین و سیمین زینت یافته و آیاتی از قرآن کریم بر آن نمایان است و زائران و محبان حضرت از شبکاتش بر آن فضای ملکوتی دیده می دوزند و جلال و ابهتی روحانی بر صفحه ی جانشان پرتو می افکند.

عباس میلانی، چهره ای آشناست . او اگر چه «بی محابا » درباره « همه چیز» می نویسد ، با این حال باید اعتراف کرد که در برخی زمینه ها ، رسوخ توانمندی دارد و آثارش ارزش خواندن و نقد کردن دارد . یکی از آثار عباس میلانی که سر و صدای زیادی بپا کرد ، کتاب « تجدد و تجدد ستیزی در ایران » بود

ابوالفضل حافظیان بابلی: فهرست‌نگاری نسخه‌های خطی کاری است دقیق و دشوار و مبتنی بر مقدمات و شرایطی که بدون آن‌ها، نتیجة مطلوب حاصل نمی‌شود. یک فهرست‌نگار خوب وظایفی دارد که در هنگام معرّفی نسخه‌ها باید ملتزم به ‌آن‌ها باشد. در این‌جا وظایف یک فهرست‌نگار و آسیب‌های فهرست‌نویسی را از زبان و منظر استاد حائری، یکی از پیشکسوتان حوزة فهرست‌نگاری مرور می‌کنیم:

نمی‌دانم شما هم نامه معروف و سراسر پند و اندرز چارلی چاپلین به دخترش را خوانده‌اید یا نه؟ اگرچه بعدها کاشف به عمل آمد که یک روزنامه‌نگار هموطنی آن را نوشته است ولی این امر چیزی از اهمیت نامه کم نمی‌کند و نوشته مذکور همچنان بر تارک ادبیات و تاریخ و جغرافی می‌درخشد. اخیرا نامه‌ای از جان لنون خطاب به دخترش به دست ما رسیده است که بدین وسیله چاپش می‌کنیم، باشد که مثل نامه چارلی چاپلین چراغی باشد فراروی بشریت:

گفته مي‌شود سرانه مطالعه در ايران با احتساب كتاب‌هاي درسي دانش‌آموزان و دانشجويان، بين هفت تا پانزده دقيقه در روز است. برخي بدگمان‌ترند و اين رقم را ۲ دقيقه مي‌دانند و يكي از نهادهاي رسمي كشور، چند ماه پيش سرانه مطالعه روزانه مردم ايران را طبق آخرين بررسي‌ها ۷۵ دقيقه و ۳۴ ثانيه اعلام كرد. پس، مطابق بر‌آوردهاي بدبينانه، ايرانيان روزي دو ميليون و 500 هزار ساعت و مطابق برآورد خوش‌بينانه رسمي 93 ميليون و 750 هزار ساعت كتاب و روزنامه و مجله و ديگر اقلام چاپي و مجازي مي‌خوانند. از فرض و برآورد خوش‌بينانه بگذريم و ببينيم مطابق سناريوي بدبينانه، خروجي اين مطالعه چيست؟

یورش خانمانسوز مغولان نه تنها سلسله‌ی‌‌ خوارزمشاهی را برانداخت، بلکه بسیاری از شهرها و قراه و قصبات را نیز با ساکنانش نابود کرد. مغولان در سایه‌ی رعب و وحشت حکومتی را بر پا کردند که از چین تا غرب ایران‌زمین را در بر می‌‌گرفت. مغولان آداب کشورداری نمی‌‌دانستند؛ چه قومی بیابانگرد بودند و از واحه‌‌ای به واحه‌ی‌‌ دیگر در حرکت، با بینش ایلی و پیوسته در پی چراگاه، از این‌‌رو اداره‌ی کشور را به کسانی سپردند که از قدرت و دانش کشورداری بهره‌‌مند بودند.