مقاله

دو نقد به «لیبرالیسم سیاسی» جان رالز مطرح است: نخست، نقد مفهوم امر سیاسی است. بر اساس تکامل نظریه «عدالت به مثابه انصاف» رالز، تحولاتی در کتاب «لیبرالیسم سیاسی» شکل گرفت. از جمله مطرح‌شدن «انسان به‌مثابه انسان» به‌جای «انسان به‌مثابه شهروند» است در کنار اینکه امر سیاسی و حوزه سیاسی در کانون توجه قرار گرفت تا به مناقشات مربوط به زندگی سعادت‌بار و هویت که انتقادات زیادی نیز بر آن وارد بود، پاسخ داده باشد. نظر به اینکه در «لیبرالیسم سیاسی» طرح طرف‌های قرارداد اجتماعی شهروندان و شهروندی از ویژگی‌های لایتغیر انسان‌هاست، از این‌رو، مناقشات مربوط به مکاتب جامع و فراگیر فلسفی، دینی و اخلاقی به خارج از حوزه شهروندی و سیاست رانده می‌شود.

در دوره ی هسیود وضع بحرانی بود. به لحاظ اقتصادی و معیشتی مردم در تنگنا بودند. آتن علاوه بر این در آستانه ی دیگری جنگ خشونت بار بود. به دلیل کژ رفتاری باسیلئوس ها و نارضایتی هسیود از رشوه گیری قضاوت و صور احکام ناعادلانه. این جنگ یک پایه اش ثروتمندان بودند (یک پایه، دموس).

به نظر می‎رسد وحدت واقعی که در آن بینش‌ها و اندیشه‎ها و عقاید در مسائل مورد اختلاف فرق، مانند مسائل مربوط به حوادث عصر صحابه و اختلافات آنها متحد شود و همه فرق به فرقه واحده ناجیه تغییر هویت بدهند، حداقل در شرایط فعلی و کوتاه مدت نشدنی است.

نشان‌دادن «ساز» در صداوسیما، موضوع تازه‌ای نیست. این مساله در سه‌دهه گذشته دغدغه هنرمندان بسیاری بوده است. اگرچه نمایش ساز می‌تواند اقدامی سمبلیک قلمداد شود؛ با این حال، رفتار مسوولان این رسانه با هنرمندان، طی سال‌های گذشته گویای این پیام بوده که هنر و موسیقی را به شکلی که شایسته آن است، مدنظر قرار نمی‌دهند. حال، در شرایطی که موضوع نشان‌دادن ساز مطرح می‌شود، باید دید آیا می‌توانند همچنان در برابر این مساله بی‌تفاوت باشند؟ طبیعی است صداوسیما به‌عنوان یک رسانه عمومی نمی‌تواند از دیگر رسانه‌ها عقب بیفتد.

«...او علي‏رغم اينکه در غرب رياضيات را تحصيل و تدريس کرده و پژوهشهايش در اين وادي در پايه‏گذاري و توسعه مخابرات فضايي مؤثر واقع شده و در اين زمينه به اشتهار جهاني رسيده است، يکسويه داوري نکرده و به پر بار شدن درخت تنومند زبان و ادب فارسي طي ‌صد سال گذشته توجه مي‏دهد...» (برگرفته از روزنامه اطلاعات)

سید جعفر سجادی رفت و امروز قرار است جنازۀ او را از محل دائره المعارف بزرگ اسلامی تشییع کنند. مرحوم سجادی را من اولین بار در اواخر دهۀ چهل شناختم، آنهم با واسطۀ فرهنگ لغات و مصطلحات عرفا که یک تنه تألیف کرده بود. او را از نزدیک ندیده بودم تا این که در سفر لندن گاهی در هواپیما یا اتوبوس کنار هم نشستیم، همان سفر کذائی که احسان نراقی ترتیبش را داده بود و یک هواپیما به خرج فرح پهلوی کرایه کردند و اهل فرهنگ را برای بازدید از جشنوارۀ عالم اسلام به لندن بردند.

دموکراسی فقط نهاد قدرت را مهار نمی‌کند، بیش و پیش از آن فردفرد جامعه را به مدارا و رعایت حقوق یکدیگر فرامی‌خواند.

در نظام و جامعه دینی ما رواج و توسعه گردشگری فرهنگی مستلزم بازکاوی مغزافزار آن یعنی فهم ارزش و منزلت دید و بازدید و ثواب الهی مترتب بر آن است.

خداوند متعال را «نفحه»‌هایی است که به فرموده پیامبر(ص)، می‌باید آن «نفحه»‌ها را دریافت: «ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعرضوا لها». تقارن دو میلاد رسول‌گرامی‌اسلام(ص) و فرزند بزرگوار آن حضرت، امام‌جعفرصادق(ع)، به راستی یکی از آن نفحه‌های الهی است. کمتر تقارنی تا این اندازه پرمعنی بوده است

به مناسبت ولادت با سعادت امام صادق(ع)؛ مؤسس مذهب جعفری بارها شنیده‌ایم که امام صادق‌(ع) از فرصت به وجود آمده از قیام امت اسلامی بر ضد نظام اموی و به سبب کشاکش میان بنی‌امیه و بنی‌عباس استفاده کرد و نهضت علمی گسترده‌ای به‌وجود آورد که آثار آن از شاگردان متعدد گرفته تا نشر علوم مختلف، تا سالیان متمادی بر جای مانده و پایه‌گذار پیشرفت‌های جهان اسلام در قرن‌های بعدی بوده است.