گفتگو

گفت‌وگو با ابراهیم گلستان همیشه جذاب است، نه اهلِ مسامحه است و نه ریا. مردی که از قید و بندهای رایج رهاست و به تو اجازه می‌دهد خودت باشی، خودِ خودت. آنچه در گفت‌وگوهای گلستان بیش از هر چیز خوشایند است آزادی در بیان و انتقاد است. ابراهیم گلستان، نویسنده‌ای است که در نودوهشت سالگی با حافظه درخشان و تحلیلی دقیق به پرسش‌هایت پاسخ می‌دهد و اینجاست که معلوم می‌شود ابراهیم گلستان بودن یعنی چه. گفت‌وگوی تازه‌‌‌مان را با او می‌خوانید.

گنجینه غنی ادبیات مردم، آن دفتر ناگشوده‌ای است که ما را با گوشه‌هایی از روایت‌ها و داستان‌هایی که تنها نامی از آن‌ها شنیده‌ایم آشنا می‌کند. راهی است که پیش روی ما گشوده می‌شود، تا تلقی درست‌تری از سنت‌های جامعه ایرانی، قصه‌های جاری در زبان مردمش و تحولاتشان داشته باشیم.

　عنایت مجیدی، نویسنده پ‍‍ژوهشگر است و نامش با نام بدیع‌الزمان فروزانفر پیوند خورده. دلیل این پیوند، عهده‌دار شدن مسوولیت انتشار آثار به جا مانده از فروزانفر بعد از مرگ اوست. می‌گوید با اینكه با فروزانفر نزدیك بوده و خاطرات زیادی از او دارد اما تاكنون به خود اجازه‌ نداده در مصاحبه‌ای راجع به او حرف بزند. در دهه‌های گذشته، بخش مهمی از كار مجیدی انتشار آثاری از فروزانفر از جمله مقالات، دیوان و تاریخ ادبیات او بوده است.

در روزهایی كه همه‌ چیز دست به دست هم دادند و روزگار ما را مملو از خبرهای تلخ كردند، نصراله پورجوادی 77 ساله شد، فیلسوف، ادیب و مترجمی كه با چشم‌های به ظاهر بی‌اعتنایش همه ‌چیز را رصد می‌كند و در ته جانش نگرانی عمیقی برای ایران رخنه كرده است، همان پور‌جوادی كه شاید در روزهای عادی نتوانیم به او نزدیك و هم‌صحبت شویم، اما پا گذاشتن در یك دنیای دیگر و مرور گذشته و گاه نقد كارنامه‌اش باعث شد او با ما جوانان خام همكلام شود و گذشته‌اش را با دیده نقد رصد كند. نقدی كه این روزها بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم و در میان امید و ناامیدی بر آن باشیم تا از لابه‌لای تقویم گذشته گره‌های امروز را رصد كنیم

محمدجعفر یاحقی اگرچه شاگرد بلافصل بدیع‌الزمان فروزانفر نبود اما باید او را به آنچه مكتب فروزانفر خوانده می‌شود، منسوب و مربوط دانست. او چنان‌كه خود می‌گوید سال آخر لیسانس بود كه فروزانفر از دنیا رفت. با این حال عواملی هست كه آن دو را به‌هم پیوند می‌دهد و در راس آنها زادگاه هر دو كه شهرستان فردوس خراسان است.

متن زیر مصاحبه‌ای است با رضا داوری اردكانی، رئیس با سابقه فرهنگستان علوم. آقای داوری 22 سال است كه در صدر فرهنگستان علوم قرار دارد. هم از این رو در این گفت‌وگو سوالاتی نسبتا انتقادی در قبال عملكرد فرهنگستان علوم مطرح شده است. متن این گفت‌وگو متفاوت از چیزی است كه پیش روی شماست ولی چون آقای داوری مخالف انتشار برخی مباحث مطرح شده در این گفت‌وگو درباره نظرات آقایان سروش ومیرشكاك بودند این قسمت‌های مصاحبه عجالتا كنار گذاشته شدند

محسن آزموده: دائرةالمعارف‌نویسی و تهیه دانشنامه به عنوان یك كار پرهزینه، دسته‌جمعی و نیازمند استمرار و تداوم، كار ساده‌ای نیست. در جامعه كوتاه‌مدت ما كه در آن «هر كه آمد عمارتی نو ساخت» شاید بتوان گفت این كار محال است. یعنی چطور می‌شود كه در همان سال‌های اول انقلاب كسی به فكر تدوین دائرةالمعارف بیفتد و كاری را شروع كند كه دیدرو و دالامبر در قرن هجدهم در فرانسه كردند و عصر روشنگری را رقم زدند؟

اسلاوی ژیژك، فیلسوف جنجالی و بحث برانگیز اسلوونیایی در ایام اوج‌گیری كرونا - كه همه جا بر قرنطینه و كار نكردن و تعطیلی تاكید می‌شد - از قضا یكی از فعال‌ترین و پركارترین افراد بود و مدام می‌نوشت و گفت‌وگو می‌كرد و دیدگاه‌هایش را مطرح می‌كرد.

14 تیر ماه زادروز كیوان ساكت است؛ نوازنده تار و سه‌تار و آهنگسازی كه می‌گوید «هنرمند آیینه تمام‌ نمای تفكر، احساس، روابط اجتماعی، منش و رفتار مردمان روزگارش است.» او برای هنر مرز نمی‌شناسد و بارها با زخمه‌هایش موسیقی شرق و غرب را به نقطه دیدار كشانده است؛ ساكت بارها عشق خود را به موسیقی ایرانی فریاد زده؛ فریادی كه رنگ نظم، دقت، تكنیك و علم دارد؛ ساز ساكت، فریاد نت‌هاست در دنیای موسیقی و آیینه احساس مردمان روزگارش.او معتقد است، نیاز اصلی موسیقی ایرانی «آموزش بر پایه نگاهی است كه پای در اصالت‌ها و اندیشه‌ها و احساس ایرانی و نگاه به آینده داشته باشد.»

چندی پیش مصطفی ملکیان در مصاحبه‌ای درباره دکتر علی شریعتی او را یک خطیب دانست تا یک مدرس. او در سخنانی گفت: «شما وقتی به سخنرانی دکتر علی شریعتی گوش می‌کنید، خیلی احساسات و عواطف و هیجانات دارید، غلیان پیدا می‌کنید. می‌گویید حق با اوست، آفرین و هورا… اما وقتی سخنرانی‌اش تمام شد، اگر کسی از شما بپرسد که عصاره‌ی سخنرانی دکتر شریعتی چه بود، آن گاه می‌بینید مثل ماهی که از چنگ‌تان می‌گریزد، چیزی در مشت ندارید.