اخبار و گزارش

معاونت موزه های سازمان کتابخانه ها، موزه ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی، نشست «اهمیت ثبت ملی در بازشناسی، معرفی و حفاظت از میراث منقول» را به مناسبت هفته پژوهش برگزار کرد.

سیزدهمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌‌ی جامی به «جدال جمال و معنا در آثار جامی» اختصاص داشت که با سخنرانی علی‌اصغر ارجی چهارشنبه ۲۲ آذر در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

دکتر عطاء‌الله حسنی، پژوهشگر و استاد تاریخ دانشگاه شهید بهشتی گفت: نویسنده کتاب «برآمدن قاجار» از مبرزان حوزه تاریخ به شمار می‌رود و بر منابع تسلط کامل دارد. او از منابع دشمن‌نویس بیشتر از منابعی که دوست می‌نویسد، استفاده می‌کند. صحت هر منبع را با منبع دیگر کنترل می‌کند. این به من این اطمینان را می‌دهد که او در جایگاه تحریف ننشسته است.

فرزاد قائمی شاهنامه را متنی فراملی می‌خواند و به کارکرد هویتی آن در میان ایرانیان و دیگر کشورها اشاره می‌کند. او معتقد است توده‌های مردم در سده‌های پیشین برخوردی با شاهنامه نداشتند اما به صورت شفاهی با آن زندگی می‌کردند و امروزه لازم است شاهنامه به زندگی مردمان امروزی برگردد. او همچنین اهدای شاهنامه به خانواده‌های تاجیک را امری تبلیغی می‌خواند که اثر فرهنگی ندارد.

میرجلال‌الدین کزازی از دیدگاهش به اهدای شاهنامه به خانواده‌های تاجیک گفت و به ارزیابی جایگاه شاهنامه در میان ایرانیان پرداخت.

شیوه های کتابت قرآن در ایران با محوریت نسخ خطی قرآنی کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی بررسی شد.

ابراهیم خدایار، استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس در سخنرانی خود در همایش امام بخاری با بحثی در حوزه زبان‌شناسی به تحلیل نقش حکیم ترمذی در تکامل زبان عرفان پرداخت.

علامه عبدالعلی بیرجندی از دانشمندان برجسته خراسانی است که به چهره‌ درخشان در علوم ستاره‌شناسی، ریاضیات، علوم قرآنی و حدیث تبدیل شده و شهرت جهانی دارد.

رئیس فرهنگستان هنر گفت: اگر شناسنامه تاریخ ایران قبل از اسلام را به درستی بشناسیم؛ شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی به عنوان شناسنامه هویت ایرانی در میان جوامع شناخته شده است.

یک فردوسی‌شناس گفت: برخی از هموطنان که وجود روحیه وطن‌دوستی در آنها در جای خود ستودنی است، از نظر حساسیت‌های زبانی، روی نمونه‌ای مثل شاهنامه فردوسی تکیه و تأکید می‌کنند به طوریکه می‌توان گفت به نوعی فردوسی را به عنوان نمونه عربی‌ستیزی پیش چشم دارند که در اینجا لازم است تا این دسته از هموطنان بدانند که زبان شاهنامه، زبان طبیعی و معمول در عصر فردوسی نیست.