مقاله

یكی از اصلی‌ترین مشكلات نظری روشنفكری دینی در كشور ما غیاب فكر تاریخی در اندیشه‌های شماری از نمایندگان آن است. فكر تاریخی داشتن صرفا توصیه كردن به مطالعه تاریخ یا اطلاع از تاریخ نیست. كما اینكه كافی نیست، بگوییم فهم بشری از همه‌ چیز و از جمله دین در «قبض و بسط» است.

6 ویژگی علمی - اخلاقی دکتر صفوی که او را از دیگر اهالی زبانشناسی متمایز می‌کرد.

پیشینۀ نگارش سفرنامه‌های فارسی همچون پیشینۀ تاریخ پرفرازونشیب ایران و جهان، درازدامن است، چون این سفرنامه‌ها در حکم یادداشت‌های خصوصی بوده که کسی همّت به تکثیر و رونویسی از آن نمی‌کرده است، ازاین‌روست که با نابودی نسخۀ اصلی، بسیاری از آگاهی‌های خوب تاریخی و اجتماعی نیز از میان می‌رفته است.

به‌تازگی، روزنامۀ «اطلاعات» لوگوی خود را تغییر داده و به نشانۀ ۹۷ سال پیش بازگشته است؛ به لوگوی اسرافیل، ندادهندۀ رستاخیز که در صور می‌دمد و خفتگان و مردگان را به برخاستن فرامی‌خواند؛ یادآور میرزا جهانگیرخان شیرازی، بنیادگذار روزنامۀ «صور اسرافیل» در دورۀ مشروطه.

نواندیشی دینی را می‌توان در مجموع به جریان‌های فكری و اشخاصی اطلاق كرد كه در پی ارایه تفسیری نو و متناسب با تجدد و نیازها و مقتضیات جهان جدیدند. به دیگر سخن دفاع از دین عقلانی یا دست‌كم عقلایی بودن آن در دنیای مدرن.

«و. آ. لیوشیتس» ایران‌شناس برجسته روس این مقاله‌ را در نشریه «منوسکریپتا اورینتالیا: نشریه بین‌المللی مطالعات اسناد شرق‌ شناسه»** به یاد احمد تفضلی نوشته است.

لوح «عدل مظفر» تابلویی بر سردر ساختمان مجلس شورا بود که مطابق حروف ابجد، برابر می‌شود با ۱۳۲۴، سال قمری صدور فرمان مشروطیت که در اصل فرمان تشکیل مجلس شوراست که مظفرالدین‌شاه قاجار در تاریخ ۱۴ مرداد ۱۲۸۵ خطاب به صدراعظم صادر کرد و خلاصه‌اش چنین است...

به بهانه سالگرد به نتیجه رسیدن حرکت مشروطه‌خواهی مردم ایران، نگاهی گذرا خواهیم داشت به مراحل ایجاد مجلس شورای اسلامی و تغییر آن به شورای ملی، تا به توپ بستن مجلس و دوره استبداد صغیر، تا بازگشایی مجلس دوم و شهادت شیخ فضل‌الله نوری و...

تنها اندکی پس از صدور فرمان مشروطه در ایران به دست مظفرالدین‌شاه قاجار در چهاردهم مرداد سال ۱۲۸۵ خورشیدی، اگر تازه‌واردی به شهر بادکوبه می‌آمد، از دیدن سر‌و‌صدای توفنده‌ای که این رخداد در سراسر سرزمین‌های قفقاز روسیه با خود به همراه آورده و سپس آن را مانند بارانی از بیم و امید بر سر و روی این شهر فرو‌ریخته بود، بی‌اندازه شگفت‌زده می‌شد.

مولانا جلال‌الدین بلخی در تاریخ ادبیات فارسی در کنار اعتراف در مقام عارف صاحب‌نظر و صوفی صاحب مشرب، به حیث شاعر خیالپرداز و سخنور ممتاز شناخته شده است که در ادامه شعرای عرفان‌گرایی چون سنایی و عطار نه تنها برای نبوغ شعر عرفانی، بلکه در رونق ادب فارسی مقام ویژه‌ای دریافته و به قول خودش آتشی در بیشه اندیشه‌های مریدان کلام موزون افروخته است.