اخبار

مواجهه با آثار ارزشمند معماری، که در خطر قرار می‌گیرند، به یک امر دائمی تبدیل شده است. معمولا هر دو، سه هفته یک‌بار، خبر می‌رسد فلان بنای ارزشمند معماری – تاریخی یا معاصر – در معرض تخریب یا تهدید است و متأسفانه این مسئله به یک اپیدمی تبدیل شده است. این رویدادها، البته خاستگاه‌های مشترک ندارند و دلایل مختلفی، که قابل طرح و تحلیل است، در این موضوع ایفای نقش می‌کنند. جدای از آثار ثبت‌شده در فهرست ملی، که به‌صورت قانونی نمی‌توان در آنها دخل و تصرفی انجام داد و تخریب و تحدید احتمالی آنها، تخلف از قوانین تلقی می‌شود، شهرهای ما دسته‌ای دیگر از بناها را دربر می‌گیرد که اگرچه در فهرست میراث فرهنگی ثبت نشده‌اند، اما واجد ارزش‌های ویژه معماری هستند و در این‌گونه موارد است که این‌دسته از بناها، عمدتا بدون منع قانونی، ممکن است در معرض خطر قرار بگیرند و نمی‌توان از تخریب و آسیب‌های احتمالی، که ممکن است متوجه آنها باشد، به صورت قانونی جلوگیری کرد. بر همین منوال، بخش عمده‌ای از بافت‌های شهری ما که در دوران معاصر شکل گرفته‌اند و قدمت آنها به اوایل دوران معماری مدرن در ایران می‌رسد، به‌تدریج از بین رف

بسیاری از معماران ایرانی که درحال‌حاضر دوران کهن‌سالی را سپری می‌کنند، در دوران دانشجویی در دانشکده هنرهای زیبا، شاگرد هوشنگ سیحون بوده‌اند. این معماران که با سیحون مواجهه مستقیمی از نوع استاد و شاگردی داشته‌اند، این استاد کم‌نظیر معماری را با تعابیر متنوعی به یاد می‌آورند: معلمی برجسته، معماری هنرمند، شخصیتی کاریزماتیک، از آغازگران معماری نوگرای ایرانی، طراح و نقاشی برجسته و تعابیری از این‌دست. درواقع، تنوع فعالیت‌های سیحون و چیره‌دستی او در زمینه‌های مختلفی که فعالیت می‌کرد، نام او را ماندگار کرده است.