اخبار

قصه‌گویی و دستان‌سرایی، از ویژگی‌های دیرینه فرهنگ و جامعه ایرانی به شمار می‌آید. ایرانیان از گذشته‌های دور با «گفتن» و «شنیدن» همنشینی بسیار داشتند و قصه‌ها در میانه این خوی ملی آفریده می‌شدند. پاره‌ای از این قصه‌ها درباره موجودات شگفت و نادیده سامان یافته، در پیوند با دیگر ویژگی‌های فرهنگ و اجتماعی برای شنوندگان به‌ویژه کودکان و نوجوانان روایت می‌شدند. این قصه‌ها گاه کاربردهایی ویژه می‌یافتند. جعفر شهری در کتاب «طهران قدیم» از «قصه‌های حمام‌» به‌عنوان یکی از دسته‌های قصه‌ها نام می‌برد

آب خزینه‌ها و چاله حوض‌های حمام‌ها آلوده بود به انواع کثافات و آغشته به جمیع نجاسات. آبی از جوی‌ها و نهرهای روباز، همراه چربی ظروف و کف صابون‌های رختشوئی و رنگ و نجاسات و کثافات پارچه‌های شسته شده در آنها و گل و لای و خاک و خاکروبه معابر و خانه‌ها همراه آب گندیده حوض‌ها و آب‌انبارهای کشیده شده و لجن‌های آن‌ها و آب و فضول تخلیه چاه‌های مستراح‌ها و محتویات لگنچه‌های کثیف سلفدانی‌های زیر پای بچه‌ها و بیماران که در آن‌ها سرازیر می‌گردید