اخبار

خواندیم که میر عمادالدین معروف به «‌میر الهی» اصلا از همدان بود و تقریبا به ‌سال ۹۹۴قر ۱۵۸۵م پا به‌عرصه‌ حیات گذاشت. با فکر و فعالیت نقطویان قربت می‌داشت و برای نجات خود ‌نخست سال ۱۰۲۱ق و سپس‌ سال ۱۰۲۴ به‌آگره رفت. اینک ادامه سخن:

کلیم کاشانی هم مانند «قدسی» به ‌عوض نظم اشعاری به ‌مناسبت مواقع بااهمیت و مسرت‌افزا، انعامات گزاف به ‌دست آورد. یک ‌بار بروز «قران‌العیدین» یعنی نوروز و عیدالفطر که همان روز شاه‌جهان از کشمیر به‌اکبرآباد معاودت نموده بود و بر تخت طاووسی که به‌ مخارج یک کرور روپیه فراهم آمده بود، جلوس فرموده و کلیم یک قصیده غرّا در تهنیت عیدین و توصیف تخت مذکور به‌حضور سلطان صاحبقران انشاد کرد. مطلع قصیده‌ هذا به‌قرار ذیل می‌باشد:

فرهنگ، زبان، اساطیر و تاریخ باستانی ایران و هند در هم تنیده است و این وضع تا قرنها پس از گسترش اسلام در شبه‌قاره هند، تا حدود زیادی در برخی عرصه‌ها برقرار ماند. در این میان زبان فارسی از جایگاه خاصی برخوردار بوده که دکتر انوار در نوشتار زیر تنها به بخش پارسی‌گویان ایرانی کشمیر پرداخته است. از آنجا که مؤلف هندی است، کوشش شده متن با کمترین تغییر در اختیار خوانندگان گرامی قرار بگیرد تا با ویژگی‌های سبکی بخشی از پارسی‌نویسان معاصر هند آشنا شویم.