اخبار

مهدی زرقانی، پژوهشگر و عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد، گفت: بهار فراتر از تنگ‌نظری‌های ایدئولوژیک و تعصبات یک‌جانبه‌گرای حزب‌ها و حزب‌نماها معتقد به اصلاحات فرهنگی و اجتماعی و سیاسی در همه سطوح بود.

محمدتقی بهار (۱۸ آذر ۱۲۶۵ ـ ۱۳۳۰ش) در خانواده‌ای اهل ادب چشم به جهان گشود. پدرش محمدکاظم صبوری، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی بود و زمینه رشد استعداد شعری و ادبی فرزند را فراهم کرد. بهار از جوانی، با جریان‌های فکری نو و آرمان‌های آزادیخواهانه آشنا شد. روح عدالت‌طلب و علاقه شدید به اصلاح جامعه، او را به مطالعه آثار روشنفکران داخلی و خارجی واداشت و همین زمینه ساز ورودش به عرصه روزنامه‌نگاری و فعالیت‌های سیاسی شد.

وقتی نام «محمدتقی بهار»، آخرین ملک‌الشعراء، بر زبان می‌آید، تصویر شاعری از دل تاریخ نقش می‌بندد؛ شاعری که هم در عرصه شعر کلاسیک و هم در پژوهش ادبی و سیاست، نقش‌آفرینی کرده است. زندگی او خود به مثابه قصیده‌ای طولانی است.

ملک‌الشعرای بهار، شاعری که سیاست و ادبیات را درهم آمیخت، از چهره‌های برجسته مشروطه تا دوران پهلوی اول بود، او تضمینی از یک غزل سعدی دارد که جزو نمونه‌های عالی تضمین در شعر فارسی است.

یکم اردیبهشت‌ماه ، سالروز درگذشت محمدتقی بهار؛ شاعر، ادیب، روزنامه‌نگار و سیاستمدار معروف است.

ملک‌الشعرای بهار (۱۶ آبان ۱۲۶۵ – ۱ اردیبهشت ۱۳۳۰) از کودکی در فضای شهر مشهد با فضای ادبی آشنا شد. نخستین شعرهای خود را در نوجوانی سرود و به سرعت توانایی خاصی در خلق مضامین بدیع و انتقادی پیدا کرد.اگرچه او به سنت‌های کلاسیک شعر فارسی وفادار بود، اما همواره آن‌ها را با مضامین اجتماعی و سیاسی زمانه خود تلفیق کرد.

ملک‌الشعرای بهار مفاهیم قدیمی شعر از جمله شراب، قدح، غمزه، می، معشوق و مطرب را به خدمت گرفت تا به بیان آزادی‌خواهی و وطن‌پرستی بپردازد.

آیین بازگشایی کتابخانه شخصی ملک‌الشعرا بهار در سرای عامری‌ها برگزار می‌شود.

حسین معصومی همدانی، پژوهشگر ادبیات، تاریخ و فلسفه علم در گفتار حاضر وجه تازه‌ای از این تاثیر سعدی بر بهار را آشكار می‌سازد.

در ایران قدیم سوارى اختصاص به طبقه خاصى داشت، هر کس نمی‌‏توانست خود را در شمار این طایفه قرار دهد. اسواران ابناى خاندان‌ها بودند. خانواده‌‏هایى در ایران بودند که سلسله نسب آنان تا عصر قدیم و دوره «پهلوانى»، بلکه بالاتر یعنى دوره هخامنشى می‌‏کشید.