ادیب وارسته و بی‌ادعا / علی دهباشی

1394/11/3 ۰۸:۰۴

استاد «ابوالحسن نجفی» از برکشیدگان جریان ادبی مکتب اصفهان بود که در اوایل 1330 آغاز شد و در اواخر دهه 1340 به اوج رسید. ایشان از بنیانگذاران جُنگ اصفهان بود و در میان حلقه ادبی‌ای که اکنون هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی و احمد میرعلایی، از آنان دیگر در میان ما نیستند، همواره سَر بود و به نوعی آموزگار آنان محسوب می‌شد، هرچند اختلاف سنی زیادی با برخی از آنان نداشت.

استاد «ابوالحسن نجفی» از برکشیدگان جریان ادبی مکتب اصفهان بود که در اوایل 1330 آغاز شد و در اواخر دهه 1340 به اوج رسید. ایشان از بنیانگذاران جُنگ اصفهان بود و در میان حلقه ادبی‌ای که اکنون هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی و احمد میرعلایی، از آنان دیگر در میان ما نیستند، همواره سَر بود و به نوعی آموزگار آنان محسوب می‌شد، هرچند اختلاف سنی زیادی با برخی از آنان نداشت. آنچه را که او از ادبیات فرانسه زبان به فارسی ترجمه کرد همگی نو و بکر بودند. هنوز خاطره ترجمه رمان «بچه‌های کوچک قرن» اثر کریستیان روشفور از یادمان نرفته است. همراه با زنده‌یاد مصطفی رحیمی «وظیفه ادبیات» و «ادبیات چیست» را ترجمه کرد که سال‌های سال منبع و مرجع تمام منتقدین ادبی ما بود و در سال‌های بعدتر «گوشه نشینان آلتونا» از ژان پل سارتر و «پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند» از رومن گاری و سرانجام رمان بزرگ چهار جلدی «خانواده تیبو» اثر روژه مارتن دوگار. این یک وجه از زندگی ادبی او بود. وجه دیگر نجفی، کار روی گردآوری فرهنگ عامیانه کرد. اگرچه پیش از او، دهخدا و دیگران این کار را کرده بودند اما نجفی کار متفاوتی انجام داد و بالاخره کتاب معروف «غلط ننویسیم» که بالغ بر 100 هزار نسخه از این کتاب منتشر شد. ابوالحسن نجفی ادیبی بود وارسته و بی‌ادعا و در طول سه دهه اخیر، به ندرت سخنرانی می‌کرد و در محافل عمومی حاضر می شد.
منبع: روزنامه ایران