وجود ارزشمند برای فرهنگ ایران / فتح‌الله مجتبایی

1394/11/3 ۰۷:۵۷

روانشاد «ابوالحسن نجفی» را که وجودی قابل و ارزشمند برای فرهنگ ایران بود از 65 سال پیش می‌شناختم. نخستین دیدار به سال 1329 برمی‌گردد که ایشان دانشجوی زبان فرانسه بود و در بعضی کلاس‌ها مانند کلاس دکتر هوشیار و سعید نفیسی همکلاس بودیم و ارتباط داشتیم. سپس ایشان انتشارات نیل را پایه گذاشت و در آنجا هم با هم، همکاری داشتیم.

روانشاد «ابوالحسن نجفی» را که وجودی قابل و ارزشمند برای فرهنگ ایران بود از 65 سال پیش می‌شناختم. نخستین دیدار به سال 1329 برمی‌گردد که ایشان دانشجوی زبان فرانسه بود و در بعضی کلاس‌ها مانند کلاس دکتر هوشیار و سعید نفیسی همکلاس بودیم و ارتباط داشتیم. سپس ایشان انتشارات نیل را پایه گذاشت و در آنجا هم با هم، همکاری داشتیم. بخش دیگر فعالیت‌های ایشان، به دوران سردبیری مجله سخن - به عنوان یکی از بهترین دوره‌های این نشریه - مربوط می‌شود. او از برجسته ترین مترجمان ایرانی بود که نقش ارزنده‌ای در انتقال ادبیات اروپا به فرهنگ ایرانی ایفا کرد. او سبک خاصی در ترجمه داشت که هم صحت و هم امانت را رعایت می‌کرد.افزون بر این، تسلط فوق العاده‌اش بر زبان فارسی، سبب می‌شد تا ترجمه‌هایش دقیق و ظریف باشد. کتاب «خانواده تیبو» البته سنگین‌ترین کار او بود اما آثار مهم دیگری نیز به فارسی برگرداند. نجفی به نوعی یک لغت‌شناس بود و در گردآوری کلمات عامیانه کوشش بسیار کرد. او در پی درست‌نویسی - که کتاب «غلط ننویسیم» مصداق آن است - بود و به درستی عبارت و املای کلمات توجه داشت. جز این، در ادبیات تطبیقی هم دانشمندی زبردست به حساب می‌آمد.
منبع: روزنامه ایران